ตอนที่157สายลับที่ไล่ตามมา

ต๭นที่157สายลับที่ไล่ตามมา ความจริงสามารถพิสูจน์ได้หมิงฉีไม่ได้มีเพียงรถม้าแต่ยังเป็นรถม้าที่กว้างและนั่งสบายอีกด้วย ภายในรถม้าที่กว้างขวางราวกับห้องขนาดเล็กหลินซีนเยียนนั่งอยู่ริมหน้าต่างส่วนหมิงฉีเนื่องจากได้รับบาดเจ็บจึงนอนอยู่โชคดีที่รถม้ากว้างเพียงพอดังนั้นเขาเป็นถึงบุรุษผู้หนึ่งเมื่อนอนลงแล้วก็ยังคงเหลือพื้นที่ไม่เบียดเสียดกันมากเท่าไร หมิงฉีได้มอบเงินให้กับนายพรานสองผัวเมียไปจำนวนหนึ่งถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ได้ช่วยชีวิตเขาเดิมสองผัวเมียไม่ต้องการแต่ทนคำแนะนำของหลินซีนเยียนไม่ไหวสุดท้ายก็รับเงินนั้นมาเพียงแต่เงินติดตัวของหลินซีนเยียนมีไม่มากเมื่อเห็นหมิงฉีมอบเงินให้แล้วเธอก็ไมต้องให้อีกตอนที่จะจากไปก็ได้ดัดแปลงอาวุธล่าสัตว์ให้กับนายพรานแล้ว แม้จะเป็นการดัดแปลงง่ายๆแต่เทียบกับประโยนชน์ใช้สอยเมื่อก่อนแล้วถือว่ายอดเยี่ยมกว่ามากหากว่าในภายภาคหน้ามีโอกาสเธอตั้งใจจะทำอาวุธล่าสัตว์ให้กับพวกเขาชุดหนึ่งอย่างแน่นอน ผู้หญิงคนหนึ่งเชี่ยวชาญในการสร้างอาวุธนายพรานสองผัวเมียรู้สึกประหลาดใจมากโดยเฉพาะสายตาที่เฉียบแหลมของหมิงฉีทุกวันเขาต้องคลุกคลีอยู่กับอาวุธทางการหทารเขาเป็นคนที่เข้าใจเป็นอย่างดีภายนอกอาจจะดูสนุกสนานแต่ภายในมองได้อย่างทะลุปรุโปร่งหมิงฉีย่อมรู้อยู่แล้วว่าฝีมือของหลินซีนเยียนถือว่าเป็นช่างฝีมือที่ไม่ธรรมดาเลย รถม้าคันใหญ่ขับเคลื่อนอยู่ถนนหลักไม่ทันไรก็เป็นที่ดึงดูดสายตาของคนที่ชอบสงสัยคนจากทางการล้วนมาตรวจสอบอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถรู้ฐานะที่แท้จริงของหมิงฉีได้ก่อนหน้าทุกครั้งที่มีคนเข้ามาตรวจสอบคนของเขาก็ส่งเหล่าคนนั้นจากไปอย่างรวดเร็ว หลินซีนเยียนรู้สึกสงสัยมากมีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่คนของเขาได้ส่งคนที่มาตรวจตราจากไปเพียงแวบหนึ่งมองครั้งเดียวก็รู้โดยทันทีที่แท้พวกเขาก็ใช้วิธีบุ่มบ่ามอย่างง่ายๆนั่นก็คือการให้เงิน ตั๋วเงินที่พับซ้อนกันแผ่นหนึ่งสอดเข้าไปในมือของคนที่มาตราจตราเหล่านั้นเมื่อได้เยอะจนพอใจแล้วคนที่ตรวจตราเหล่านั้นก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากนั้นก็เดินจากไปด้วยความมีเมตตากรุณา คนพวกนี้ที่แท้เป็นเศรษฐีใหม่ที่ชอบอวดรวยอย่างมากเมื่อมีคนเข้ามาก็ยัดตั๋วเงินทีละใบให้นี่เป็นวิธีที่พวกเศรษฐีชอบทำเดิมพื้นเพทางบ้านแล้วก็ไม่ได้เสียหายอะไรมาก จะว่าไปดีเหมือนกันหลินซีนเยียนเห็นว่าการขอติดตามเขามาด้วยถือว่าทำให้การเดินทางในครั้งต่อไปสะดวกมากยิ่งขึ้น อีก3วันก็จะไปถึงชายแดนของแคว้นหนานเยว่ได้เพียงข้ามด่านตรวจไปก็สามารถเข้าเขตแดนของอาณาจักรเป่ยหมิงแล้ว ชายฉกรรจ์สวมเครื่องแบบคนหนึ่งเดินมาข้างรถม้าแล้วรายงานหมิงฉีอยู่บนรถม้า“นายท่านมีคนแอบตามพวกเรามาหนึ่งชั่วยามแล้วต้องรีบจัดการหรือไม่?” “หนึ่งชั่วยามหรือ?”หมิงฉีกำลังชงชาอยู่บนรถม้าเมื่อได้พักผ่อนมาหลายวันสีหน้าของเขาก็ดีขึ้นมากเพียงแต่หลายวันมานี้ม้ายังไม่หยุดเดินเขากับหลินซีนเยียนก็นั่งอยู่บนรถม้าด้วยกันมาโดยตลอดดังนั้นหลายวันนี้จึงไม่ได้ชำระร่างกายทำให้เขารู้สึกรำคาญใจในเมื่อเป็นเช่นนี้แต่เขาก็ยังคงรักษากิริยาที่สง่าผ่าเผยของตนเองอยู่บุคลิกภาพอันสูงศักดิ์โดยกำเนิดเช่นนี้ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถปิดบังได้ “ใช่แล้วขอรับหนึ่งชั่วยามแล้วแม้ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่พวกเขาก็ตามพวกเรามาตลอดทางโดยไม่จากไปไหนทั้งยังไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรด้วยคิดว่าไม่ใช่คนจากอาณาจักรเป่ยหมิงที่ไล่ฆ่าพวกเรา”ชายฉกรรจ์สวมเครื่องแบบได้เอ่ยขึ้นอีก หมิงฉีดื่มชาไปจิบหนึ่งแล้วสั่งการ“ก็จริงคนจากอาณาจักรเป่ยหมิงที่ไล่ฆ่าพวกเราคงไม่รอนานขนาดนี้หรอกไม่ใช่คนจากอาณาจักรเป่ยหมิงก็เป็นคนจากแคว้นหนานเยว่คิดหาวิธีหลอกล้อพวกนั้นแล้วกำจัดทิ้ง” เขาเอ่ยขึ้นมาโดยไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลยตัดสินโทษประหารชีวิตคนๆหนึ่งได้อย่างง่ายดาย คิ้วของหลินซีนเยียนขมวดเข้าหากันแต่ยังคงนั่งอยู่ริมหน้าต่างเธอไม่ชอบความรู้สึกที่เห็นชีวิตคนเป็นผักปลาราวกับคนที่อยู่ตรงหน้านี้มีฐานะสูงส่งที่ไม่สนใจชีวิตของผู้อื่น เมื่อชายฉกรรจ์สวมเครื่องแบบรับคำสั่งแล้วก็จากไปหมิงฉีเห็นหลินซีนเยียนมีสีหน้าไม่ค่อยดีจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างขบขัน“ทำไมกลัวหรือ?” “กลัว”หลินซีนเยียนเอ่ยอย่างเรียบง่ายแล้วเลิกม่านในรถม้าเห็นมองทิวทัศน์ด้านนอกประหนึ่งไม่อยากพูดคุยกับเขา บางครั้งเธอรู้สึกว่าตนเองนั้นอ่อนแอเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งทำไมต้องมาพบคนชนชั้นสูงที่มีอิทธิพลพวกนี้ด้วยฐานะของคนพวกนี้เต็มไปด้วยการฆ่าฟันแกร่งแย่งและถึงแก่ความตายเธอแค่อยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับคนใกล้ชิดเท่านั้นดังนั้นคนพวกนี้ทำให้เธออยากจะหนีไปไกลๆหนีอออกจากบ่วงของพวกเขาไปให้ไกลที่สุด เธอไม่อยากเชื่อมสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับหมิงฉีเท่าไรดังนั้นจึงตั้งใจไม่ประจบประแจงเขาเธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะพูดคุยกับผู้ชายคนนี้ให้น้อยที่สุดแต่หลายวันนี้อยู่ในรถม้าคันเดียวตลอดถึงจะไม่ได้พูดคุยกันแต่ก็รู้สึกเข้าใจกันและกันมากขึ้น อย่างเช่นเธอจะตอบคำถามเขาอย่างง่ายๆเมื่อเขาเอ่ยถามที่จริงเธอไม่อยากพูดคุยกับเขาแล้ว หมิงฉีก็ไม่บังคับเธอหลังจากดื่มชาไปแล้วพักหนึ่งก็ได้ยินชายเสียงของฉกรรจ์สวมเครื่องแบบคนนั้นอีกครั้ง “นายท่านคนได้จัดการแล้วเป็นสายลับคนหนึ่งของแคว้นหนานเยว่ขอรับเพียงแต่คนผู้นั้นปากแข็งมากเมื่อกำลังจะตายก็ไม่ปริปากเลยว่าเป็นคนของใครแต่วรยุทธ์ของเขาดูแล้วเกรงว่าไม่ใช่คนธรรมดาคนของพวกเรา5คนต้องเข้ารุมถึงจะจัดการคนผู้นั้นได้” “เพียงแค่คนเดียวมีวรยุทธ์เก่งกาจขนาดนั้นเลยหรือคนที่ลงมือของแคว้นหนานเยว่นอกจากอ๋องอู๋เสวียนเว่ยจวิ้นและฮ่องเต้หนานเยว่แล้วใน3คนนี้คิดว่าจะเป็นใคร?การที่ข้ามาซ่อนตัวอยู่แคว้นหนานเยว่เช่นนี้ก็ไม่ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกไป”หมิงฉีพูดพลางมองหลินซีนเยียนที่นั่งเงียบกริบอยู่เขาเลิกคิ้วแล้วเอ่ยถาม“แม่นางหลัวคิดว่าเป็นใครหรือ?” ตอนที่เขาทายว่าเป็นอู่เซวียนอ๋องในใจของหลินซีนเยียนก็คิดว่าอู่เซวียนอ๋องต้องส่งคนมาสืบข่าวของเธอไปทั่วสารทิศอย่างแน่นอนเพียงแต่เธอไม่คิดว่าคนของอู่เซวียนอ๋องจะเก่งกาจขนาดนี้ท่านหนานกงก็ได้เตรียมการมากมายมาขนาดนี้แล้วยังจะมีตามเธอมาได้อีกเหรอ ในใจจองเธอรู้สึกหวาดกลัวหากไม่ใช่เพราะได้มาเจอกับหมิงฉีโดยบังเอิญในขณะนั้นเธอเกรงว่าจะถูกพบตัวแล้วส่งกลับไป “คุณชายหมิงล้อเล่นเกินไปแล้วท่านล้วนพูดแต่เป็นคนของแคว้นหนานเยว่ข้าเป็นหญิงสาวคนหนึ่งไหนเลยจะรู้จักแล้วจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเป็นคนของใครกัน?” “เป็นเช่นนี้เอง”หมิงฉีหัวเราะอย่างรู้สึกสนใจก็ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อที่หลินซีนเยียนพูดหรือไม่เพียงเอ่ยขึ้นมาโดยไม่สนใจใยดี“หลายวันนี้บนถนนทางหลวงครึกครื้นกว่าตอนที่ข้าไปมากมีผู้คนเดินไปมาขวักไขว่กันเต็มไปหมดข้าจึงได้ส่งคนไปสอบถามถึงได้รู้ว่าที่แท้ผู้หญิงของอู่เซวียนอ๋องหนีไปอู่เซวียนอ๋องส่งคนออกตามไปทั่วข้าล่ะสงสัยจริงๆว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่ถึงสามารถทำให้อู่เซวียนอ๋องคนึงหาคิดถึงได้มากมายขนาดนี้แม่นางหลัวก็เป็นคนเมืองเฟิ่งซีไม่ใช่หรือ?เคยได้ยินเรื่องของอู่เซวียนอ๋องบ้างหรือไม่?” คิ้วของหลินซีนเยียนค่อยๆขมวดเข้าหากันแล้วหันไปเผชิญกับสายตาของหมิงฉี“ชื่อเสียงของอู่เซวียนอ๋องมีใครบ้างที่ไม่เคยได้ยิน?โดยเฉพาะผู้หญิงเมืองเฟิ่งซีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าอู่เซวียนอ๋องเป็นหนุ่มเจ้าสำราญเพียงใดเขาเคยหลับนอนกับผู้หญิงมาหลายคนในเมื่อเขาออกไล่ตามผู้หญิงคนหนึ่งงั้นก็แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นได้ล่วงรู้ความลับอะไรของเขา?”