已经是第一章了
ตอนที่158สถานการณ์ที่อึดอัด
ตนที่158สถานการณ์ที่อึดอัด
การคาดการณ์ที่เป็นเหตุเป็นผลแบบนี้คล้ายกับความคิดของคนทั่วไปหลินซีนเยียนคิดว่าการตอบคำถามแบบนี้อาจจะทำให้หมิงฉีลดความหวาดระแวงลง
“อ้อ...เป็นเช่นนี้เองหรือเพียงว่า...แม่นางหลัวดูเหมือนจะรู้สึกเลื่อมใสอู่เซวียนอ๋องผู้นั้นโดยปกติแล้วจะไม่ค่อยพูดค่อยจาพอเอ่ยถึงอู่เซวียนอ๋องกลับพูดได้มากมายถึงขนาดนี้”หมิงฉีจ้องมองด้วยความสงสัย
หลินซีนเยียนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วรีบหันหน้ากลับไปเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจใยดี“คุณชายหมิงช่างคบหาด้วยยากยิ่งแท้พูดมากเจ้าก็ข้องใจพูดน้อยเจ้าก็ยังข้องใจอีกเช่นนั้นไม่พูดจะดีกว่า”
ถึงใบหน้าจะนิ่งเฉยแต่ภายในใจของหลินซีนเยียนกลับพรั่นกลัวคนที่มีฐานะสูงส่งเช่นนี้ที่แท้ก็เป็นพวกเจ้าเล่ห์เพทุบายทำไมทุกคนต่างก็เฉลียวฉลาดได้ถึงเพียงนี้?บางทีหากเป็นคนธรรมดาก็คงจะไม่สามารถมีอิทธิพลขึ้นมาได้หรอก
เธอหวังจะหนีคนเหล่านี้ไปไกลๆแล้วใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ
ภายในรถเงียบสงัดลงอีกครั้งเหตุการณ์นี้ไม่ทำให้รถม้าต้องล่าช้าลงหลังจากผ่านถนนเส้นนั้นไปแล้วก็ยังมีคนเข้ามาตรวจสอบอยู่เรื่อยๆแต่ก็ถูกคนของหมิงฉีขับไล่ไปหมดคนเหล่านี้ทยอยกันมาอย่างไม่ขาดสายในใจของหลินซีนเยียนรู้สึกแปลกๆกลัวว่าจะโดนคนเหล่านั้นจะแกะรอยตามมาได้
แต่ถือว่าโชคดีหมิงฉีเก่งเกินกว่าที่เธอคาดการณ์เอาไว้เขาสามารถจัดการทุกอย่างได้ครั้งนี้ถือว่าเธอโชคดีอีครั้งที่เลือกติดรถคันนี้ไปด้วย
ในยามพลบค่ำของวันนี้เมื่อตะวันลาลับขอบฟ้าในที่สุดรถม้าก็ได้มาถึงเมืองชายแดนของแคว้นหนานเยว่ที่ติดกับอาณาจักรเป่ยหมิงแล้วเพียแค่งผ่านเมืองนี้ไปได้ก็ถึงเขตแดนของอาณาจักรเป่ยหมิง
ในฐานะเป็นเมืองชายแดนย่อมมีคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกันถึงยังไงก็เป็นเมืองอยู่ห่างไกลจากราชสำนักคนที่ทำผิดกฎหมายจะมาหลบซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ห่างไกลเช่นนี้ถึงจะอยู่ติดชายแดนแต่คนที่นี่มีรสนิยมสูงในยามพลบค่ำผู้คนส่วนใหญ่จะอยู่ตามท้องถนนกัน
คนของหมิงฉีหาโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอยากได้ห้องส่วนตัวเพื่อเป็นสถานที่พักผ่อนในค่ำคืนนี้
นอนกลางดินกินกลางทรายมาหลายวันนี้ย่อมทำให้ผู้คนรู้สึกเหนื่อยล้าเกินจะทนแต่คนของหมิงฉีไม่มีอาการง่วงหงาวหาวนอนเลยแต่อย่างใดทุกคนล้วนไปจัดการเรื่องของตนเองอย่างขยันขันแข็ง
“บอกให้เสี่ยวเอ้อเตรียมถังน้ำร้อนมาให้ข้าด้วยข้าอยากชำระร่างกาย”สิ่งที่หมิงฉีเกินว่าจะทนไหวก็คือกลิ่นเหม็นที่ไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน
“ขอรับนายท่าน”เมื่อผู้คนนั้นรับคำสั่งก็หมุนตัวแล้วเตรียมจะเดินไป
หมิงฉีบอกให้เขาหยุดแล้วชี้ไปยังหลินซีนเยียน“ให้คนเตรียมถังน้ำร้อนให้นางด้วย”
คนผู้นั้นหันกลับไปมองหลินซีนเยียนที่เนื้อตัวมอมแมมหลังจากที่ขานรับก็เดินจากไป
ห้องของหลินซีนเยียนอยู่ข้างห้องของหมิงฉีเมื่อเธอเดินเข้าห้องไปก็ปิดประตูทันทีในที่สุดจะสามารถถอนหายใจอย่างโล่งอกได้เธอยกแขนเสื้อมาดมกลิ่นเหม็นตลบยากยั้งจะทนไหวชุดนี้เป็นชุมที่สวมในวันที่ทำแผลให้กับหมิงฉีตอนที่ทำแผลอยู่นั้นมีเลือดสดกระเด็นมาเปรอะเปื้อนจำนวนมากหลายวันนี้ไม่มีสถานที่ให้ซักผ้าเปลี่ยนชุดชุดนี้ได้หมักหมมมาหลายวันกลิ่นเหม็นนี้มันน่าอนาถยิ่งนัก
บนโต๊ะเล็กที่อยู่ริมหน้าต่างมีกระจกทองเหลืองบานเล็กตั้งอยู่เมื่อเธอหยิบมันขึ้นมาส่องตนเองตอนที่เห็นหน้าดำปิ๊ดปี๋ในกระจกทองเหลืองบานนั้นมุมปากก็กระตุกขึ้นมาดูเหมือนว่าตอนที่ทำแผลให้ในวันนั้นเลือดที่กระเด็นมาเลอะบนใบหน้าเมื่อได้โดนลมคลุกฝุ่นมาหลายวันรอยเปื้อนเลือดนั้นก็เลยเจือจางประหนึ่งว่าโดนฝุ่นกลบไปอีกชั้นทำให้สภาพใบหน้าตอนนี้ดูไม่ได้เลย
ตอนนี้เธอรู้สึกนับถือหมิงฉีจริงๆดูเหมือนว่าคนรวยที่ไม่ธรรมดาแบบเขาสามารถอดทนกับสารรูปของเธอได้โดยเฉพาะใบหน้าที่งดงามราวกับงานศิลปะของเธอ
ไม่ทันไรเสี่ยวเอ้อก็นำน้ำร้อนเข้ามาให้ตามมาด้วยลูกน้องของหมิงฉีคนหนึ่งตอนที่เขาเดินเข้ามาได้ถือชุดสตรีมาให้ชุดหนึ่งน่าจะเป็นชุดของพวกสาวใช้ในโรงเตี๊ยมสวมกันแต่ถือว่าสะอาดใช้ได้
หลังจากที่หลินซีนเยียนขอบคุณแล้วทั้งสองคนส่งเสร็จก็เดินออกไปเมื่อประตูปิดลงเธอก็รีบถอดชุดแล้วก้าวขาลงในอ่างทันที
พอน้ำอุ่นได้ห่อหุ้มร่างกายเธอก็ถอนหายใจยาวอย่างรู้สึกสบายความขมขื่นที่วิ่งเต้นมาหลายวันนี้ราวกับว่าในเวลานี้สามารถปล่อยวางได้แล้ว
หลังจากที่เธอนั่งลงแล้วหลับตาลงอย่างเงียบสงบก็เริ่มยกมือขึ้นมาลูบไล้ถูไถให้ตนเองเมื่อชำระร่างกายสะอาดแล้วก็พบว่าสีของน้ำในอ่างนั้นดูไม่ได้เลยเธอรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาเพิ่งจะเคยสกปรกแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลย
เมื่อเธอสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็คิดว่าหากเสี่ยวเอ้อเข้ามาเห็นน้ำที่อาบสกปรกแบบนี้ก็รู้สึกเคอะเขินแค่ไหนเธอจึงเตรียมจะเทน้ำในอ่างทิ้งด้วยตนเองตอนที่เธอยกน้ำไปในลานบ้านแล้วเทน้ำสกปรกทิ้งแล้วเมื่อหันกลับมาก็เห็นลูกน้องของหมิงฉีพาผู้หญิงที่มีทรวดทรงสะโอดสะองยั่วยวนอย่างมาก
แม้ว่าเป็นการช่วงฤดูใบไม้ผลิแต่อากาศก็พอหนาวอยู่บ้างผู้หญิงคนนั้นเพื่ออวดหุ่นของตนเองแล้วจึงสวมใส่เพียงชุดผ้าฝ้ายที่โปร่งบางสามารถมองเห็นภายในชุดเป็นเงาตะคุ่มๆได้นางแต่งหน้าได้อย่างงดงามตรงหว่างคิ้วเผยเสน่ห์อันยั่วยวนทำให้คนหลงใหล
ผู้หญิงแบบนี้ไม่ว่าใครก็ดูออกว่ามาจากหอโคมเขียว
ลูกน้องของหมิงฉีคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอหลินซีนเยียนในลานบ้านใบหน้าของเขาฉายแววเคอะเขินตอนที่เขาเห็นใบหน้าของหลินซีนเยียนได้อย่างชัดเจนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงในความงามเขามองผู้หญิงที่อยู่ข้างกายตนแล้วหันไปมองหลินซีนเยียนอีกครั้งราวกันรู้สึกข้องใจแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเพียงนำผู้หญิงคนนั้นเดินไปที่ห้องของหมิงฉี
“นายท่านหาคนมาให้แล้วขอรับ”คนผู้นั้นเคาะประตูห้องแล้วเอ่ยพูดอย่างนอบน้อม
ไม่นานเสียงเกียจคร้านของหมิงฉีก็ดังมาจากในห้อง“ให้นางเข้ามาได้”
คนผู้นั้นผลักประตูแล้วให้ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปจากนั้นก็ปิดประตูลงอย่างรวดเร็วราวกับประตูห้องเพิ่งจะเปิดออกแล้วปิดลงโดยฉับพลันหลินซีนเยียนเพียงเห็นแค่ไอร้อนระอุจากอ่างอาบน้ำภายในห้อง
หากใครบอกว่าไม่อึดอัดคงจะเป็นคนหลอกลวงเธอเพียงอาบน้ำกลับมาเห็นหมิงฉีเรียกนางคณิกาเอ่อ...นี่มันไม่รู้สึกอึดอัดเหรอ?
แต่ก็ยังดีเธอก็ไม่ใช่หญิงสาววัยแรกแย้มอะไรแต่เป็นผู้หญิงสมัยใหม่ที่เปิดกว้างกับทุกสิ่งดังนั้นความรู้สึกอึดอัดนั้นก็ได้หายเป็นปลิดทิ้งภายในใจกลับมองผู้ชายเหล่านี้ไม่ออกที่แท้ผู้ชายในใต้หล้านี้ก็เหมือนกันหมดยิ่งในสมัยปัจจุบันตอนที่ผู้ชายเหล่านั้นออกไปทำงานก็มักจะมีสิ่งต่างๆมาล่อตาล่อใจแต่ไม่คิดว่าผู้ชายในสมัยก่อนจะไม่ยกเลิกธรรมเนียมที่ยึดถือปฎิบัติกันในสังคมเมื่อออกจากบ้านไปก็จะไม่ลืมสนองความต้องการทางร่างกายของตนเอง
หลินซีนเยียนกำลังยืนถือถังอยู่ในลานบ้านและมองไปยังห้องที่สองคนนั้นกำลังแนบชิดอิงกายกันทันทีใดนั้นก็รู้สึกหน้าชาทันทีโรงเตี๊ยมนี้ล้วนเป็นห้องที่สร้างจากแผ่นไม้เธอกลับไปที่ห้องของตนเองแล้วแน่นอนว่าต้องได้ยินเสียงที่ทำให้คนหน้าแดงใจเต้นจากข้างห้องล่ะ?
เธอลังเลอยู่นานรู้สึกว่าไม่อยากกลับห้องแต่อย่างใดดังนั้นเธอจึงวางถังไม้ลงแล้วหาเก้าอี้หินนั่งในลานบ้านเพียงแต่ไม่อาจจะหยุดจินตนาการของตนเองได้เลยแม้จะไม่ได้ยินมองไม่เห็นแต่เธอก็รู้ดีว่าในห้องนั้นกำลังแสดงท่าทางอะไรกันอยู่เธอไม่สามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
已经是最新一章了
加载中
