ตอนที่159ก่อเรื่องขึ้นอีกแล้ว

ต๭นที่159ก่อเรื่องขึ้นอีกแล้ว ลูกน้องของหมิงฉีเห็นเธอนั่งอยู่ในลานบ้านคล้ายกับว่าเดาความคิดของเธอออกจึงเดินเข้ามาหา“นี้ก็ดึกแล้วแม่นางหิวงั้นหรือ?เหล่าพี่น้องกำลังกินข้าวอยู่หน้าโรงเตี๊ยมแม่นางอยากไปกินด้วยหรือจะรอให้คนนำไปส่งในห้องดี?” “ข้าจะไปกินกับพวกเจ้า!”ว่ากันตามเหตุผลแล้วเธอควรจะเก็บเนื้อเก็บตัวบ้างแต่ในช่วงเวลาแบบนี้เธอไม่สนอะไรบ้างนี้หรอกกลับรู้สึกว่าคำพูดของเขาคือการช่วยชีวิตจึงลุกขึ้นแล้วเดินตามไปยังห้องโถงด้านหน้า กลุ่มของพวกเขามีเพียง7-8คนอีก2คนไปยืนเฝ้าอยู่ในลานบ้านส่วนคนอื่นๆก็มานั่งทานข้าวอยู่ด้านหน้าของโรงเตี๊ยม เมื่อหลินซีนเยียนเดินมาพวกเขาต่างก็มองจนรู้สึกกระอักกระอ่วนกัน“โย่วเฉินซานไปหาแม่นางผู้นี้มาจากที่ใดทำไมเห็นว่านายท่านหาสตรีมาเจ้าก็อดกลั้นไม่ได้เลยหรือ?” คนเหล่านั้นเริ่มพูดกระเซ้าเย้าแหย่คนที่มีนามว่าเฉินซานเฉินซานจ้องถมึงไปยังคนเหล่านั้น“อย่าพูดเหลวไหลท่านนี้คือแม่นางหลัวพวกเจ้าเห็นนางอยู่ทุกวันไม่ใช่หรือ?” “อะไรนะ?”คนเหล้านั้นตกใจจนอ้าปากค้างคนที่เรียกสติกลับมาเป็นคนแรกยังถึงขนาดกับขยี้ตาของตนเองจากนั้นก็หน้าแดงระเรื่อ“นี่นี่เรียกว่าผู้หญิงโตขึ้นเปลี่ยนไปสิบแปดแบบเพียงแค่ชำระร่างกายถึงกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนโดยสมบูรณ์แบบเชียว....” เฉินซานเข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงตกตะลึงกันตอนที่เขาเห็นครั้งแรกก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้หากว่าเขาไม่ได้ยืนเฝ้าอยู่ในลานบ้านก็ไม่กล้าเชื่อเหมือนกันเขาเห็นหลินซีนเยียนก็รู้สึกเคอะเขินอยู่ไม่น้อยจึงรีบตะโกนขึ้นว่า“พอแล้วเลิกพูดจาเย้าแหย่ได้แล้วรีบกินข้าวกันเถิด” โต๊ะกินข้าวเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัสพวกเขาได้มอบตำแหน่งที่นั่งเดี่ยวให้กับหลินซีนเยียนอย่างเอาอกเอาใจส่วนคนที่เหลือกลับไปนั่งเบียดเสียดกันอยู่อีกฝั่งเพียงแต่หลายวันนี้เสบียงอาหารของพวกเขาเป็นหมั่นโถวที่กินจนสะอิดสะเอียนไปข้างแต่พอมาเห็นอาหารรสโอชาหลากสีบนโต๊ะตัวนี้แล้วพวกเขาก็อยากจะลงมือกินกันอย่างมูมมามทันทีแต่เพราะว่าหลินซีนเยียนนั่งอยู่ด้วยพวกเขาจึงอัดอั้นเอาไว้พยายามไม่ทำให้น้ำลายของตนเองไหลกระเด็นลงมาโดนอาหาร หลินซีนเยียนเดิมก็ไม่ใช่คนเรื่องมากดังนั้นจึงคีบอาหารมาใส่ในจานแล้วเริ่มกินเธอก็หิวจริงๆแหละไม่ยากเลยที่จะได้ทานอาหารรสเลิศมื้อหนึ่งและก็ไม่ต้องสงวนท่าทีแบบพวกคุณหนูเหล่านั้น เมื่อได้ร่วมรับประทานอาหารกับเหล่าชายฉกรรจ์พวกนี้ก็เริ่มรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาบ้างพวกเขาไม่ทำเหมือนว่าเธอเป็นหญิงอื่นที่สวยหยาดเยิ้มแต่ทำให้รู้สึกว่าเข้ากันได้ดีมาก หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จพวกเขาต่างก็ไปทำหน้าที่ของตนเองเหลือเพียงหลินซีนเยียนที่ยืนอยู่หน้าประตูลานบ้านอย่างเก้ๆกังๆเห็นว่าประตูห้องของหมิงฉียังคงปิดสนิทอยู่แม้ว่าเธอจะยืนอยู่ไกลๆก็สามารถได้ยินเสียงครวญคราวอย่างแผ่วเบาแว่วมาจากในห้องเห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนกำลังทำศึกหนักกันอยู่ในห้อง มุมปากของเธอกระตุกขึ้นจากนั้นก็รีบถอยหลังเดินจากไปพอดีพบเข้ากับเฉินซานที่กำลังเดินไปด้านนอกโรงเตี๊ยมเธอจึงรีบเดินตามไป“เฉินซานเจ้าจะออกไปหรือ?” เฉินซานพยักหน้า“ต้องออกไปซื้อของเพื่อใช้ในระหว่างทางทำไมหรือแม่นางก็อยากออกไปด้วยหรือ?” หลินซีนเยียนลังเลอยู่สักพักก็พยักหน้า“ข้ามาที่ชายแดนเป็นครั้งแรกดังนั้นจึงอยากลองเปิดหูเปิดตาสักหน่อย” “เช่นนั้นก็ดีข้าถือโอกาสพาเจ้าไปเล่นเดินด้วยซะเลยแต่ที่นี่มีคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกันอีกเดี๋ยวเจ้าต้องอยู่เดินตามติดข้าที่นี่เป็นสถานที่ของแคว้นหนานเยว่พวกข้าไม่อยากจะเป็นที่ดึงดูดสายตาคนดังนั้นพยายามอย่าก่อเรื่องโดยเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่?”เฉินซานกำชับเธอแล้วเดินนำเธอไปข้างนอก หน้าประตูโรงเตี๊ยมก็มีร้านริมทางขายผ้าพันคออยู่2ร้านในขณะที่พ่อค้ากำลังเก็บของอยู่หลินซีนเยียนก็รีบวิ่งไปซื้อผ้าพันคอมา1ผืนจากนั้นก็ใช้ผ้าพันคอคลุมปิดใบหน้าเพียงครั้งหนึ่งเหลือเพียงดวงตาสองคู่“เจ้าว่าแบบนี้ดีแล้วหรือยังขอบใจพี่เฉินซานที่เตือนข้าจะคอยระมัดระวัง” คำว่า‘พี่เฉินซาน’ทำให้เฉินซานรู้สึกอ่อนระทวยรวยแรงไม่มีอะไรอยากจะกล่าวขึ้นมาอีกเพียงพาเธอเดินไปยังบนถนนที่ครึกครื้น เนื่องจากที่นี่มีคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกันดังนั้นในยามค่ำคืนกลับครึกครื้นมากว่าเมืองอื่นๆตลอดทางไม่มีแต่มีของกินเล่นที่หลากหลายแต่ยังมีการแสดงปาหี่ในหลายรูปแบบอีกด้วยเฉินซานไม่รีบร้อนเท่าไรจึงพาหลินซีนเยียนเดินซื้อของไปตลอดทาง เดิมหลินซีนเยียนไม่ได้อยากออกมาเดินเล่นเท่าไรนักเพียงแค่อยากจะหลบเลี่ยงที่จะพบเจอในด้านแปลกๆของหมิงฉีเท่านั้นดังนั้นตลอดทางมานี้เธอก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรเพียงเดินไปเรื่อยๆกับเฉินซาน “แม่นางเหนื่อนแล้วหรือไม่?ด้านหน้ามีโรงน้ำชาอยู่อยากไปดื่มชาที่นั่นหรือไม่?”เฉินซานถือของพะรุงพะรังแล้วเอ่ยถามเธออย่างเอาใจใส่ “ได้สิ”หลินซีนเยียนขานรับแล้วช่วยเฉินซานถือของที่ไม่หนักมาก2-3อย่าง ยิ่งมืดกิจการในโรงน้ำชานี้กลับยิ่งดีในห้องโถงล้วนมีคนนั่งอยู่ไม่น้อยทั้งสองคนเดินตามเสี่ยวเอ้อไปนั่งที่โต๊ะว่างโต๊ะหนึ่งเฉินซานสั่งชาถ้วยหนึ่งแต่หลินซีนเยียนเพียงสั่งน้ำร้อนถ้วยหนึ่งตอนที่เสี่ยวเอ้อได้เธอสั่งกลับชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ “แม่นางหลัวไม่ดื่มชาหรือ?”คนที่ไม่ดื่มชาในวัฒนธรรมดื่มชาที่ลึกซึ้งแบบนี้หาได้ยากยิ่ง หลินซีนเยียนยิ้มเจื่อนๆ“โดยปกติก็ดื่มแต่ช่วงนี้ร่างกายไม่ค่อยดีดังนั้นจึงไม่ดื่ม” “อ้อที่แท้ก็เป็นเช่นนี้จริงสิแม่นางหลัวไปอาณาจักรเป่ยหมิงเพื่อหาญาติหรือ?”ในขณะที่รอเสี่ยวเอ้อยกชามาเฉินซานจึงหาเรื่องคุยเรื่อยเปื่อยกับหลินซีนเยียน “จะว่าไปเรื่องมันยาวหลายวันก่อนนี้ครอบครัวได้ประสบภัยครั้งใหญ่ดังนั้นจึงอยากบากหน้าไปขออาศัยญาติไกลๆที่เมืองลั่วเฉิงแต่ไม่รู้ว่าจะหาเจอหรือไม่ถึงยังไงก็ไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายปีแล้ว”หลินซีนเยียนกุเรื่องขึ้นมาโดยที่ไม่แสดงอาการแต่อย่างใด ไม่นานเสี่ยวเอ้อก็ได้ยกชาวางตรงหน้าเฉินซานถ้วยหนึ่งแล้ววางน้ำร้อนตรงหน้าหลินซีนเยียนถ้วยหนึ่งแม้จะคำพูดเรียกเชิญแขนก็ไม่ทันเอ่ยหันหลังแล้วเดินจากไป หลินซีนเยียนรู้สึกกระหายน้ำอย่างมากอยากจะดื่มน้ำสักหน่อยก่อนที่จะเปิดผ้าคลุมหน้าเธอก็มองดูซ้ายขวาโชคดีบริเวณโต๊ะนั่งแถวนี้มีคนอยู่ไม่มากดังนั้นเธอจึงนำผ้าปิดหน้าออกแล้ววางลงที่ด้านข้างจากนั้นก็ยกถ้วยน้ำดื่มอย่างละเมียดละไม เฉินซานมองเธออย่างตะลึงอดไม่ได้ที่จะเขินหน้าแดง“แม่นางหลัวเจ้ามีรูปโฉมงดงามยิ่งเป็นสตรีที่งดงามที่สุดที่ข้าเคยพบเห็นมาเอ่อ.....อย่าเข้าใจผิดข้าไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง” หลินซีนเยียนยิ้มขึ้น“ไม่เป็นไรข้าเข้าใจ”เป็นเพราะว่าใบหน้านี้ของเธอเธอถึงได้เข้าตาโม่จื่อเฟิงทุกคนล้วนมีหัวใจเพื่อหญิงงามโม่จื่อเฟิงบอกว่าชื่นชอบร่างกายของเธอแน่นอนว่าต้องพึงพอใจใบหน้าของเธอก่อนแต่ตอนที่ปรนเปรอคนด้วยความใคร่ในใจของเธอกลับเศร้าโศกมากเพียงใด? ทั้งสองดื่มชาไปสักพักนั่งพักผ่อนไปสักหน่อยก็เตรียมจ่ายเงินแล้วจะจากไป หลินซีนเยียนเพิ่งจะนำผ้ามาคลุมหน้าอีกครั้งก็มีชายฉกรรจ์5-6คนเดินลงมาจากชั้นสามในบรรยากาศเช่นนี้ชายฉกรรจ์เหล่านี้สวมชุดแขนสั้นราวกับไม่กลัวหนาวเผยให้เห็นรอยสักสีเขียวบนแขนเพียงมองแวบหนึ่งก็รู้โดยทันทีว่าคนพวกคนเลว “สาวน้อยอย่าเพิ่งรีบไปเลยพี่ใหญ่ของข้าชื่นชอบเจ้าไปร่วมเสพสุขกับพี่ใหญ่ของพวกเราสักคืนเถิด”ชายที่เดินนำมาหัวเราะขึ้นพลางเดินมาขวางหน้าหลินซีนเยียนกับเฉินซาน กล้าฉุดผู้หญิงอย่างโจ่งครึ่มได้ขนาดนี้มีเพียงเมืองชายแดนที่คลุกคลีไปด้วยคนจัญไรเท่านั้นที่เกิดขึ้นได้หลินซีนเยียนเพียงมาอยากดื่มชาสบายๆแต่ดันมาพบเจอเรื่องแบบนี้เธอมองไปที่เฉินซานอย่างรู้สึกผิดก่อนที่มาข้างนอกเขาก็ได้กำชับเธอแล้วว่าอย่าก่อเรื่องคิดไม่ถึงว่าตอนนี้เธอกลับเพิ่มเรื่องวุ่นวายให้กับเขา