ตอนที่ 33 ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

ตอนที่ 33 ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง เธอรีบวิ่งหนีเข้าห้องตัวเองราวกับติดปีก เพราะประโยค ‘แบบนี้ค่อยเหมือนสามีภรรยาหน่อย’ ที่ออกมาจากปากเขา เธอรู้สึกไม่คุ้นเลยสักนิด “เพ็ญนีติ์ อีกครู่หนึ่งเพื่อนของผมก็มาถึงแล้ว ถ้าคุณอยากพบเขาคุณก็ออกมาต้อนรับกับผม แต่ถ้าไม่อยากก็ปิดประตูไว้ดีๆ ทำเหมือนผมกับเขาไม่อยู่ก็แล้วกัน” เขาพูดเหมือนมันไม่ได้ตั้งใจจะพูด เพ็ญนีติ์ยืนอยู่ที่ประตูจึงได้ยินอย่างชัดเจน เธอรอเขาพูดจบ “คลิ๊ก” ก่อนจะล๊อคประตูห้อง เธอไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเรื่องของเขาและคนที่เขาเรียกว่าเพื่อนขนาดนั้น เธอคือคนที่โปร่งใสสำหรับพวกขา ทันใดนั้นก็นอนคว่ำลงบนเตียง เธอถอดรองเท้าออกจนเหลือเท้าเปล่า และจ้องมองสีที่นาเบื่อของห้อง เธอรำคาญมันมาก ไม่อยากขยับเลย สักนิดก็ไม่อยาก อยากนอนอยู่นิ่งๆเท่านั้น แต่เธอไม่รู้สึกง่วงเลย แม้ว่ามันจะดึกแล้วก็ตาม ห้องเงียบจนเธอได้ยินเสียงใจเต้นของตัวเองอย่างชัดเจน ไม่รู้ว่าปุริมที่อยู่ห้องข้างๆจะทำอะไรอยู่กันนะ ออกกำลังกายหรือ หรือดูหนังAอยู่ ได้ยินมาว่าผู้ชายชอบดูหนังแบบนั้นกันมาก แต่เธอไม่เคยดูเลย ทันใดนั้น รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย ตอนประถมครูเคยพูดให้ฟังว่าร่างกายของผู้ชายและผู้หญิงมีความร้อนแรงที่น่าประหลาดใจ มันมาพร้อมกับความน่าอาย เพ็ญนีติ์ลอบเปิดประตูเบาๆ แค่เธอสอดสายตาออกไป ออดก็ดังขึ้น “มาแล้ว” เสียงของผู้ชายดังขึ้นที่ห้องรับแขก ปุริมแต่เดิมแล้วอยู่ที่ห้องรับแขกตลอดเวลา สายตามองตามร่างกายแข็งแรงของปุริมที่เคลื่อนตัวไปที่ประตู ผู้ชายคนนี้ น่าประหลาดใจที่เขาสวมเพียงเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นเท่านั้น เธอคิดว่า เขาต้องรอแม่เสือหญิงอยู่แน่ๆ มือของเขาจับและหมุนมัน ประตูเปิดแล้ว หลังจากนั้น... ปุริมก็โดนคว้าไปกอด พระเจ้า เพ็ญนีติ์เหมือนเป็นคนโง่ เพราะคนที่กอดปุริมอยู่ไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง แถมใส่ชุดทหารอีกด้วย เขาเป็นเกย์หรือ เขามีรสนิยมใส่ชุดทหารหรือ เหม่อมองผู้ชายสองคนที่กอดกันอยู่ เพ็ญนีติ์รู้สึกปวดตา เหมือนไก่ที่จ้องหาข้าวโพดอยู่ ปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบา เธอไม่สามารถมองต่อไปได้อีกแล้ว เธอไม่มีนิสัยชอบแอบมองนะ “ปัง... ปัง...” เสียงอู้อี้ดังขึ้นมาเรื่อย เธอไม่อยากได้ยินก็ต้องได้ยิน ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็นึกออกแล้ว แต่เดิมปุริมเป็นคนที่หญิงหรือชายก็ได้ ดังนั้นเขาถึงได้ไม่ยอมแต่งงาน เป็นคราวซวยของเธอเองที่ส่งตัวเองมาถึงหน้าประตูบ้านเขาแบบนี้ เสื่อมจริงๆ จำรูญก็แย่จนพูดอะไรไม่ออกแล้ว ยังปล่อยเธอให้มาเจอปุริม ที่เป็นผู้ชายแบบนั้นอีก ช่างมัน เขาคือเขา เธอคือเธอ รีบไปอาบน้ำนอนดีกว่า พรุ่งนี้เปิดเรียนด้วย ห้องน้ำในห้อง ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกสบาย เมื่ออาบน้ำเสร็จ มือหนึ่งเช็ดผม มือหนึ่งเปิดประตูออกมา “ดิ่งด่อง...” ออดประตูดังขึ้นอีกครั้ง เขาบอกเองว่าเธอไม่ต้องสนใจไม่ต้องออกกไปก็ได้ แต่แล้ว เสียงออดก็ดังขึ้นอีกครั้ง เพ็ญนีติ์รู้สึกแปลกใจ ไม่ใช่ว่าผู้ชายในชุดทหารนั่นมาคนเดียวหรือ ยังมีคนที่สองอีกหรอ มือขยับเปิดประตูไว้เพียงช่องเล็กๆเท่านั้น ครั้งนี้มองออกไป เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมาก ส่วนสูงและท่าเดินเหมือนกับนางแบบเลย พระเจ้า ไม่น่าเชื่อว่าปุริมจะสามารถทั้งผู้ชายและผู้หญิงในเวลาเดียวกันได้... ไม่อยากจะคิดเลย เพ็ญนีติ์นึกถึงภาพนั้นไม่ออกจริงๆ แต่ว่าเรื่องนี้ ไม่ได้เกี่ยงข้องกับเธอเลยนะ เธอสนแค่บทบาทที่เธอได้รับมาก็พอ เพ็ญนีติ์อาบน้ำเสร็จก็เข้านอนทันที แต่พลิกตัวอยู่บนเตียงกี่รอบก็ไม่รู้สึกง่วงเลย ไม่รู้ว่านอนไปตอนไหน แต่เธอไม่ได้ยินเสียงคนออกจากห้องข้างๆไปเหมือนกัน เมื่อตื่นขึ้น ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว ในห้องมีกลิ่นของไข่ดาวและขนมปังลอยอบอวนอยู่ หอมจัง นอนบิดขี้เกียจอยู่พักหนึ่งก่อนจะยอมลุกขึ้น เมื่อลุกขึ้นมา เธอก็อยู่ในบ้านของปุริม เธอสวมเพียงเสื้อคลุมเท่านั้นเพราะขี้เกียจ เพ็ญนีติ์ค่อยๆเปิดประตู ห้องรับแขกไม่มีคน นอกจากห้องครัวแล้ว ที่อื่นก็เงียบไปหมด ไม่รู้ว่าผู้หญิงนางแบบคนนั้นหรือผู้ชายที่ใส่ชุดทหารที่หลังจากที่สนุกกับปุริมเมื่อคืนแล้วยังตื่นเช้ามาทำอาหารให้อีกด้วย ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเพ็ญนีติ์ เธอจึงเดินตรงไปยังห้องครัว เมื่อเปิดประตู “ปึก” หน้าผากชนเข้ากับคางเข้าเต็มจัง ข้างหน้าคือปุริมที่กำลังมองเธอด้วยใบหน้านิ่งๆ โชคดีที่เขามาไว ไม่อย่างนั้นจานไข่ดาวในสองมือนั้นเธอต้องชดใช้แน่ๆ... ยกมือสัมผัสใบหน้าของปุริม เป็นปุริมจริงๆ ไม่ใช่ตัวปลอมแน่นอน เพ็ญนีติ์ไม่ได้ส่งเสียง แต่กลับมองไปที่ข้างหลังของปุริม “มองอะไร” เขาถามเสียงเบา “ไม่... ไม่ได้มองอะไร” ข้างหลังของเขาไม่ได้มีคนอื่น ในมือของเขาคือไข่ดาวที่เพิ่งทอดเสร็จ มีสีเหลืองสวยงาม ดูน่ากินมาก ”ปุริม คุณทอดอันนี้เองหรือ” “อือ ใช่” เพ็ญนีติ์น้ำลายสอ ก่อนจะค่อยๆกลืนมันลงไป “เพ็ญนีติ์ ช่วยเอานมกับขนมปังมาให้ผมที” เมื่อเข้าไปในครัว มีนมและขนมปังที่ถูกแบ่งไว้สำหรับสองที่วางไว้อยู่ เพ็ญนีติ์วางไว้ที่โต๊ะทานข้าว แล้วหันหลังจะเดินออกไป ของพวกนี้ไม่ใช่ของเธอนี่ มันคงเป็นของที่ปุริมเตรียมให้ผู้หญิงหรือผู้ชายคนนั้น ไอหยา ทำไมน่าเกลียดแบบนี้นะ เดี๋ยวก็ผู้ชาย เดี๋ยวก็ผู้หญิง “กลับมา” เมื่อเพ็ญนีติ์จะเดินกลับเข้าไปในครัว ข้างหลัง ปุริมนั้นเรียกเธอให้กลับด้วยเสียงเข้ม “ทำไม” ขี้เกียจจะมองเขาแล้ว ในห้องนี้เต็มไปด้วยกลิ่นหอม นั่นทำให้ท้องเธอเริ่มร้องเสียงดัง เธอหิวจะแย่แล้ว “กลับมา นั่งลง” เธอต้องเชื่อฟังไหม แต่ตอนที่คิดแบบนี้ ขาไม่รักดีของเธอกับเดินที่โต๊ะอาหาร นั่งลงหน้าตาเฉย คนตรงหน้าเธอคือปุรินคนที่เมื่อวานเย็นนั้นยุ่งสุดๆไปเลย “ทานข้าวเช้า” “อื้อ” เธออยากจะเป็นลม เท้าคางนั่งมองเขาทานข้าว “ให้ฉันช่วยเรียกคนหรือไม่” “เรียกใคร” ปุรินกินไข่ดาวคำ อ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วยอย่างสุนทรีย์ ไข่ดาวของปุรินดูน่ากินจัง “อ่า ไม่ต้องเรียกผู้หญิงหรือผู้ชายที่อยู่ในห้องของคุณหรือ” “ผู้หญิงผู้ชายอะไร ไร้สาระจริงๆ” “ไม่... ไม่มีอะไร” เขายังไม่ยอมรับอีกหรือ แต่เมื่อวานเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าห้องเขาไปจริงๆนี่ “เพ็ญนีติ์ คุณจะกินตอนที่มันเย็นแล้วหรือยังไง มันไม่อร่อยหรอกนะ” เพ็ญนีติ์จ้องปุริมตาโต ก่อนจะชี้มาที่ตัวเอง “คุณให้ฉันทานข้าวเช้าที่คุณทำหรือ” “แน่นอนสิ” บ้าจริง แต่เพ็ญนีติ์ก็รีบเดินกลับมาอย่างเร็ว ใช้ตะเกียบตัดไข่ดาวให้พอดีคำ ไข่ดาวของเขา พูดตรงๆเลยว่าหอมมาก ขนมปังทั้งหอมและนุ่ม ครั้งนี้คือครั้งแรกที่เพ็ญนีติ์ได้ทานขนมปังร้อนๆแบบนี้ กัดหนึ่งคำแล้วดื่มนมตาม เป็นอะไรที่ดีมาก เธอทานจนเกลี้ยงจาก เมื่อทานจนหมด ปุริมที่อยู่ตรงข้ามก็กำลังใช้ผ้าเช็ดปากอยู่ ”เพ็ญนีติ์ต้องรีบออกไปแล้วมั้ง” “ไอหยา ฉันกำลังจะสายแล้ว” เมื่อโดนปุริมเตือน เพ็ญนีติ์ถึงได้รู้ตัวว่าเธอกำลังจะเข้าเรียนสาย เมื่อยืนขึ้นก็จะออกจากบ้านแล้วจะรีบขึ้นรถไปโรงเรียนทันที “รอก่อน” “อ่า...” เพ็ญนีติ์รีบหันกลับมาอย่างไว “ปุริม ฉันต้องไปเรียน” ปุริมมองสำรวจเธออีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจ “ไปเปลี่ยนชุด” “เปลี่ยนอะไร” เหมือนสมองเธอยังไม่แล่น เพ็ญนีติ์จึงไม่มีการตอบสนองไปชั่วขณะ “เสื้อแล้วก็รองเท้า เปลี่ยนหมด” “ฉันอยากใส่คู่นี้ ไม่มีความจำเป็นจะต้องเปลี่ยน บ๊ายบาย ฉันต้องไปเข้าเรียนแล้วจริงๆ” เพียงหันหลังกลับ เดินไปถึงแค่หน้าประตูเท่านั้น ไหล่เธอก็กระชาก เพ็ญนีติ์โดนปุริมลากเหมือนลูกไก่เข้าไปในห้องของเขา “ปึง” เมื่อเปิดอีกข้าง “ปึง” เขาพลิกเสื้อผ้าในตู้ไปมา ทั้งแถวใหญ่นั่นแหละ แล้วเขาก็เลือกออกมาตัวหนึ่ง แล้วโยนมาทางเธอ “เปลี่ยนซะ” “แต่ว่า...” ทั้งหมดนี่ต้องเป็นชุดของแฟนเขาแน่ เธอคงเพิ่งเข้ามาลองขนาดเมื่อวาน ในขณะที่สงสัยเธอก็ลอบสังเกตห้องเขาไปด้วย มันสะอาดจนเหมือนเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนผู้หญิงและผู้ชายคนนั้นไม่ได้เข้ามา แต่ว่าเธอเห็นด้วยตาของตัวเองจริงๆ ไม่ผิดแน่ๆ “มองอะไร แต่อะไร รีบไปเปลี่ยนสิ ไม่อย่างนั้นคุณได้ไปสายจริงๆแน่” “ไม่เปลี่ยน ฉันไม่ชอบใส่เสื้อผ้าของคนอื่น” เธอหันหลังกับอย่างไม่มีลังเล “ใครบอกว่าเป็นเสื้อผ้าของคนอื่น กลับมาหาผมเดี๋ยวนี้” เป็นอีกครั้งที่คำรามออกมา จนเพ็ญนีติ์รู้สึกงุนงง หันหน้ากลับมาแล้วชี้ที่ตัวเอง ”แล้วมันคือของฉันหรือไง” “ใช่สิ คุณปู่กำลังกลับมา คุณใส่ชุดนี้ ไม่อยากใส่ก็ต้องใส่” เขาพูดอย่างเอาแต่ใจ “ผมไม่อยากให้ลูกน้องของปู่ผมรายงานท่านว่าผมทำตัวแย่กับคุณขนาดไหน แบบนั้น ผมจะไม่ผ่านเอา” เธอเข้าใจแล้ว เธอคว้าเสื้อในมือกลับไปเปลี่ยนที่ห้องของตัวเอง เมื่อเปลี่ยนเสร็จแล้วก็ออกมาเจอเขาที่รออยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นเธอ เขาพยักหน้า กล่าว”โอเค ออกเดินทางได้” “อือ” เธอรู้สึกอึดอัด เธอไม่เคยแต่งตัวแบบนี้ ไม่คุ้นสักนิด ก้มหน้าสวมรองเท้า ก่อนจะเดินไปหยุดที่ตรงหน้าเขา รอเขาเปิดประตูแล้วเดินออกไป เข้าไปในลิฟต์ เธอกดชั้นหนึ่ง เขากดชั้นลบหนึ่ง “ตึ๊ง” เธอถึงแล้ว แต่เมื่อจะออกปุริมก็ดึงเธอกลับเข้ามา “ไปรถผม ไม่อย่างนั้น คุณอยากไปสายหรือ” มาตรฐานของชายหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน ปุริมหันไปยิ้มให้กับแฟนคลับที่มองมาก่อนจะเปิดประตูรถให้เธอลงไปเรียน สายตาที่อิจฉาสาดส่องมาจากทุกมุม สายตาแบบนั้นทำให้เพ็ญนีติ์รีบเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างไว ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองBMWสีดำสุดเท่ห์ และปุริม ผู้ชายมาดเท่ห์ที่ขึ้นรถไปคนนั้น