ตอนที่ 35 ฉันอยากดื่มเหล้า

ตอนที่ 35 ฉันอยากดื่มเหล้า เพ็ญนีติ์นั่งอยู่ที่บันได หลับตาลงดำดิ่งไปกับความมืดนี้ ไม่รู้อะไรเหมือนกัน แต่ตอนนี้ เธอเหนื่อยมาก เธอยังไม่อยากกลับตอนนี้ แต่ตอนนี้เธอก็เดินกลับมาแล้ว บางที คงคิดถึงบรรยากาศของบ้านนั้น นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่สัมผัสกับความรู้สึกนั้น ความจริง เธอคงโง่นิดหน่อย ที่เขาและทฤนห์อยู่ด้วยกันนั่นคงเป็นเรื่องที่ฟ้ากำหนดมา เธอไม่มีสิทธิ์บงการชีวิตของเขา ข้อนี้มันได้เขียนชัดไว้บนหนังสือสัญญาแล้ว แต่ทฤนห์มีกุญแจห้องของปุริม แบบนั้นมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด บางที อาจจะเป็นการสร้างสถานการณ์ของทฤนห์ก็เป็นได้ แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอเองก็ขี้เกียจที่จะตรวจสอบด้วย เพราะปุริมไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ ปล่อยมันผ่านไปเถอะ เมื่อรู้สึกว่านั่งมานานแล้ว คิดว่าเวลานี้ทฤนห์คงกลับไปแล้วแหละ เพ็ญนีติ์ยันกำแพงเพื่อยืนขึ้น กลับดีกว่า เธอหิวจะแย่ แต่เมื่อยืนขึ้น “ปึก” หัวเธอก็ชนเข้ากับคางเย็นๆ “อะ...” ในตอนที่เกือบจะกรีดร้อง ตรงนี้มันมืดมาก ความมืดทำให้เธอนึกไปถึงว่าเธออาจจะเจอ... เจอคนลามก... มือที่รีบยกขึ้นมาปิดปากของเธอ “เพ็ญนีติ์ คุณอยากให้ทุกคนออกมาดูหรือไง” “ปุริม คุณ... คุณ...” ไม่คิดว่าจะเป็นเขา “ผมทำไม” “คุณทำฉันตกใจแทบตาย ครั้งหน้า ช่วยทักทายกันก่อนได้ไหม” ถอนหายใจอย่างโล่งแก เมื่อได้ยินเสียงของปุริม ใจเธอก็กลับมาเหมือนเดิม “ผมทักทายแล้ว แต่คุณไม่เห็นเอง” มืดขนาดนี้ เธอคงเห็นหรอก เธอปัดมือเขาออก “แล้วอุ่นอาหารเสร็จยัง ฉันหิวแล้ว” “เพ็ญนีติ์ มันร้อนไปเจ็ดแปดรอบแล้ว” กล่าวพร้อมกับโอบเอวเธอเข้าหาตัว เป็นการพาเธอเดินที่เป็นธรรมชาติมาก เธออยากจะผลักเขาออก แต่เสียงในใจของเธอบอกว่าไม่ต้องหรอก เมื่อเปิดประตูเข้าไป ในห้องนั้นสะอาดสะอ้านและมีเพียงกลิ่นหอมของอาหารเท่านั้น บนโต๊ะก็ไม่ซากอารยธรรมแย่ๆนั่นแล้วด้วย... บางที คงเป็นเพราะเธอเหมือนรักแรกของเขา ดังนั้นเขาเลยดูแลเธอดีขนาดนี้ แต่เธอไม่อยากเป็นตัวแทนของคนอื่น ถ้าไม่ใช่เพราะหิวอยู่ เธอก็ไม่อยากสนใจเขาแล้ว ล้างมือแล้ว เมื่อเข้าไปในห้อง กับข้าวบนโต๊ะดูอุ่นจนน่าทานมาก เพ็ญนีติ์นั่งที่โดยที่ไม่ได้พูดอะไร ปุริมอยู่ตรงข้ามกัน สายตาจ้องอาหารบนโต๊ะ ทุกอย่างดูน่าทานมาก ซี่โครงผัดเปรี้ยวหวาน ต้มปลา เนื้อเคี่ยว ซุปหอยเชลล์หัวไชเท้า มีเพียงจานเดียวเท่านั้นที่เป็นผัก ทั้งหมดคือกับข้าวสี่จานและน้ำซุปอีกหนึ่ง คว้าตะเกือบได้ก็เริ่มทานทันที “ปุริม ขอบคุณค่ะ” พูดพร้อมมองหน้าของปุริม เขาต้องกำลังประหม่าเธออยู่แน่ เพราะกลัวเธอจะรู้ว่าวันนี้เป็นเขาเองที่ทำห้องระเกะระกะ “ทีหลังก็กลับบ้านไว ไม่ต้องเดินเล่นจนดึกดื่นแบบนี้ แล้วก็ห้ามไปนั่งที่บันไดแบบนั้น โดยเฉพาะตอนดึกๆแบบนี้ มันมืด” เธอตักชิมน้ำซุปหนึ่งคำ รสดีจริงๆ “ปุริม คุณเป็นห่วงฉันใช่ไหม” “แน่นอนสิ เพราะคุณคือคู่หมั้นของผมไง” ฮ่ะฮ่ะ ใช่แล้ว เธอเป็นเพียงคู่หมั้นของเขาเท่านั้น วันนี้เธออารมณ์ไม่ดี เธอขี้เกียจจะสนใจเขาแล้ว “ทำไมไม่ทานล่ะ” “ฉันไม่หิวค่ะ” “งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ” ตักซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานที่ตัวเองชอบก่อน เธอชอบรสชาติแบบนี้ เปรี้ยวหวานกำลังดี ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ห้าปีแล้วมั้งที่เธอไม่ได้ทานมันเลย ผ่านไปครู่เดียวทุกอย่างก็หมด ไม่รู้ปุริมมานั่งดื่มชาดูโทรทัศน์ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน แต่ทุกอย่างนั้นเป็นไปอย่างธรรมชาติ เมื่ออิ่มแล้ว ก็เป็นตาของเธอ เธอเป็นหนี้เขา เธอก็แค่ทำตามหน้าที่ของเธอ เดินเข้าห้องครัวเพื่อล้างจาน เมื่อล้างเสร็จแล้วก็เดินออกมา เวลาที่รู้สึกไม่สบายใจแบบนี้เธออยากดื่มเหล้ามาก เดินไปหาปุริม เธอวางมือบนไหล่ของเขา “ปุริม ฉันอยากดื่มเหล้า” รอบที่แล้ว เธอถูกจำรูญหลอกล่อ แต่ครั้งนี้สติเธอเต็มร้อย “ได้ แต่เพ็ญนีติ์ คุณดื่มได้แค่แก้วเดียวเท่านั้น คุณดื่มเหล้าเยอะแล้วไม่ดี” คงเขาหมายถึงครั้งแรกที่เธอดื่มจนเมามาย “ได้ ฉันดื่มแก้วเดียวเท่านั้น แต่คุณต้องดื่มกับฉัน” ปุริมดีดนิ้วหนึ่งที “ได้ ไปกับผม” เดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง มีบาร์เล็กๆตั้งอยู่ตรงนั้น แค่เห็นเหล้าต่างๆที่วางอยู่ เธอก็รู้สึกมึนหัวแล้ว มีเต็มไปหมด และเป็นเหล้าหายากทั้งนั้นเลยด้วย แพงกว่าธรรมมาทั่วไปแบบมากๆ “ปุริม ไม่ใช่ว่าคุณเอาเหล้าพวกนี้มอมแฟนสาวของคุณ แล้ว...” พูดไปตามปาก เพียงแค่คิดถึงเรื่องวันนี้ เธอก็รู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข “พูดอะไร ใส่ร้ายผมเกินไปนะ อย่างผมยังต้องมอมเหล้าคนอื่นอีกหรอ มีแต่เขาจะมอมผม แล้วหลังจากนั้น... ช่างเถอะ อย่าพูดถึงเลย คุณอยากกินเหล้ายี่ห้อไหน” เพ็ญนีติ์มองชั้นวางอีกครั้ง ทันใดนั้น เธอเห็นยี่ห้อสองตัวอักษร’XO’ นิ้วชี้ไปที่มันทันที “เอาขวดนั้น” เคยได้ยินผ่านๆแต่ยังไม่เคยลอง ขอลองหน่อยเถอะเธอไม่ได้ขโมยนะ ปุริมจะเลี้ยงเธอหรอก เปิดขวดอย่างเท่ห์ สักพักแก้วทรงสูงก็เต็มไปด้วยน้ำสีเหลืองอำพัน หอมและเข้มข้นจริงๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไฟในห้องได้ดับไปแล้ว มือรับแก้วทรงสูงที่ปุริมส่งมา ในใจของเพ็ญนีติ์ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “cheers!” ในขณะเพ็ญนีติ์กำลังดื่มด่ำกับชั่วโมงยามค่ำคืนนี้ ปุริมก็ชนเข้ากับแก้วของเธอ “เฮ้ ฉันไม่ดื่มหมดทั้งแก้วหรอกนะ จริงๆฉันดื่มได้แค่แก้วเดียวเท่านั้น ดังนั้นฉันดื่มอึกหนึ่ง แล้วคุณดื่มหมดแก้ว” เมื่อถูกเขาจู่โจมแบบนี้ ความคิดของเธอจึงถูกพับลงทั้งหมด ปุริมยิ้ม “โอเค ตามนั้น คุณอยากดื่มเท่าไหร่ก็เท่านั้นแหละ ผมดื่มหมด” แค่ครั้งเดียว แก้วก็ว่างเปล่าแล้ว เขาเหมือนคนอารมณ์ไม่ดี และต้องการดื่มเหล้ามากๆ เป็นครั้งแรกที่เพ็ญนีติ์กระตือรือร้นที่จะใส่ใจปุริมอย่างเต็มที่ ”มา ดื่มอีก” ดื่มเพียงอึกเล็กๆเท่านั้น มองปุริมที่ยกดื่มจนหมดแก้วอีกครั้ง เขาดื่มXOเหมือนดื่มน้ำเปล่าเลย ถ้ารอบนี้เป็นเธอที่ต้องจ่าย เธอคงปวดใจมาก เพราะแค่อึกเดียวก็ปาไปเป็นร้อยแล้วมั้ง หนึ่งขวด สองขวดผ่านไป ดูแล้ว ปุริมเหมือนคนไม่มีความสุขจริงๆ ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงดี XOไม่กี่ขวดก็ได้หมดไป ตาของเขาเยิ้มไปหมดแล้ว เธอกล่าว “ปุริม ที่ก็ดึกมากแล้วนะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีกนี่ ไปนอนเถอะ” “ไม่ ผมยังอยากดื่มอีก” เทเหล้าลงอีกครั้ง แต่เหล้ามันหมดแล้ว เขาดูเมาจนมองอะไรไม่ชัดแล้ว แก้วว่างขนาดนั้นก็ยังยกเข้าปากอยู่ “เพ็ญนีติ์ ดื่ม ผมอยากดื่มอีก” นอกจากคำว่า ‘ดื่ม’ เขาก็พูดคำไหนไม่ชัดอีกเลย “ไปเถอะ ไว้ไปดื่มข้างล่างเอา” พยุงเขาลงชั้นล่าง หนักมาก พิงตัวเธอมาเต็มที่เลยนะ กลิ่นเหล้าที่ออกมาจากตัวเขา เธออยากปิดยังไงก็ปิดไม่พ้น เยอะ เขาเยอะมากจริงๆ ระหกระเหินจนมาถึงชั้นหนึ่ง แล้วยังต้องพาเขาไปส่งที่ห้องอีก “นอนเร็วๆเลย” แต่เขากลับจับมือเธอไว้แน่น “เพ็ญ คุณมาหาผมแล้วหรือ” เธอใจเต้นแรง เขาเรียกเธอเพ็ญ ไม่ได้เรียกเพ็ญนีติ์อย่างทุกครั้ง แบบนี้มันฟังดูใกล้ชิดกันมากเลย กลิ่นเหล้าทำเธอรู้สึกมึนงง การนึกคิดดูจะพล่ามัวไปหมด ได้แต่ตอบเขาไป “ปุริม ฉันเอง” กลิ่นจางๆของโคโลญมีผลต่อใจเพ็ญนีติ์มาก กลิ่นแบบนี้ มันช่างดึงดูด หัวใจเต้นแรง ในหัวนึกถึงตอนที่เขาจูบเธอบนรถ ถึงแม้ว่านั่นคือการตั้งใจให้จำรูญเห็น แต่เมื่อนึกขึ้นมาเธอก็หน้าแดงใจเต้นแรงทันที “เพ็ญ...” เมื่อโดนผู้ชายเรียกแบบนี้เสียงของเธอกลายเป็นอัมพาตทันที เพ็ญ เขากำลังเรียกเธออยู่ใช่ไหม ร่างกายถูกกระชาก ร่างกายที่ง่อนแง่นของทั้งสองคนล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน เริ่มคุ้นชินกับความมืดในห้องของเขา เพ็ญนีติ์นอนงงอยู่บนเตียงของผู้ชาย ใบหน้าดูหล่อมาก ความหล่อนั้นทำเธออดไม่ไหวต้องเอื้อมมือไปสัมผัสกับใบหน้าของเขา ทันทีที่นิ้วมือสัมผัสกับใบหน้าของเขา เขาก็เปล่งเสียงแหบพร่าอีกครั้ง และอีกครั้ง “เพ็ญ...” เพ็ญนีติ์รู้สึกเขินอาย เขาลากมือของเธอให้สัมผัสกับร่างกายของปุริม มันมีเพียงผ้าบางๆกั้นอยู่เท่านั้น ใบหน้าเพ็ญนีติ์เปลี่ยนสี แม้เธออยากจะขัดขืนเขาแต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว เหล้า ทำให้ทุกอย่างดูฝ้าฟางไปหมด จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอขัดขืน “ปุริม ปล่อยฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอไม่เคยอยู่กับผู้ชายในลักษณะนี้ เพ็ญนีติ์รู้สึกกลัวมาก “เพ็ญ อย่าไป” แต่สองแขนของเขากักตัวเธอไว้ไม่ให้ไป กลับกัน ยังคงมีแรงมากที่จะกอดเธอไว้ เพียงพลิกกาย เพ็ญนีติ์อ้าปากกว้างแต่ไม่รู้จะตอบปุริมในเวลานี้ไปว่าอย่างไร เวลานั้น ใบหน้าหล่อๆนั่นก็ประชิดอยู่ที่หัวของเพ็ญนีติ์ “เพ็ญ อย่าไป...” เขาจูบที่ปากบางของเพ็ญนีติ์อย่างช้าๆ ตอนนี้ สมองของเพ็ญนีติ์กำลังจะขาดออกซิเจน เธอหายใจไม่ออก... “ฟู่ว...” ใจของเพ็ญนีติ์เต้นแรงมากขึ้น แต่ลมหายใจของเธอก็ถูกชายตรงหน้าขโมยไปอีกครั้ง จูบลงมาอย่างแผ่วเบา มันเหมือนพระเอกที่จูบนางเอกในละคร มันมีความอบอุ่นอยู่ในนั้น มันทำให้ผู้คนสิ้นสติได้เลย เพียงครู่ร่างกายของเพ็ญนีติ์ก็โอนอ่อน เธอไม่ได้ขัดขืนอะไรเขาอีกเลย