ตอนที่ 212 เรื่องซุบซิป

ตอนที่ 212 เรื่องซุบซิป ทีนาร์ไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกจากห้องนอนได้อย่างไร เธอรู้แต่เพียงความอัปยศของเธอตอนนี้เท่านั้น เธอถูกเตชิตไล่ออกมา ใช่ ไล่ เธอเห็นและได้ยินสายตาและคำพูดที่รังเกียจจากผู้ชายคนนั้น เขารังเกียจที่จะนอนกับเธอ ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นลูกเห็บ ดูเหมือนว่าขณะนี้เธอรู้ชัดแล้วว่าตัวเองแตกต่างจากนัชชาเช่นไรในสายตาของเตชิต มองเห็นเธอเพียงคนเดียวอย่างนั้นรึ ทีนาร์หัวเราะ เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็คอยดู ถ้าหากเธอไม่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนความคิดได้ล่ะก็ อย่าหาว่าเธอใจร้ายก็แล้วกัน! ……… นอนที่บ้านหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นเมื่อนัชชาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกแปลกตาอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้กลับมานานแค่ไหนแล้ว เตียงเคยนอนมาเป็นเวลาสิบ กว่าปีกลับมานอนตอนนี้กลับรู้สึกว่าไม่คุ้นเคย เตียงที่ไวโรจน์วิลล่านุ่มกว่าที่บ้านของเธอนิดหน่อย เธออาศัยอยู่ที่นั่นครึ่งปีจนเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับเตียงที่นั่น วันนี้เป็นวันสิ้นปี ตอนเย็นที่บ้านจึงรับประทานอาหารร่วมกัน นอกจากครอบครัวของเมทนีแล้ว ก็ยังมีลุงกับป้า คุณยายมีลูก ทั้งหมดสามคน เมทนีเป็นลูกคนที่สอง ญาติๆทั้งหมดในครอบครัวปีหนึ่งจะมารวมตัวกันทานข้าวด้วยกันพร้อมหน้า อาหารเย็นในปีนี้จะไปรับประทานกันที่โรงแรมซึ่งไม่ไกลจากบ้าน ไม่ใหญ่โตแต่ก็ไม่กระจอก พวกเขาอยู่ใกล้จึงแวะไปสั่งเค้ก “ปีนี้ลูกชายของคุณป้ากลับมาแล้ว เมื่อสองวันก่อนเพิ่งพูดกับฉันว่าไปอยู่ที่อังกฤษสองปีไม่ยอมกลับมาเสียที คราวนี้กลับมา แล้วก็อย่าพูดถึงเรื่องความหลังเลย ได้ยินว่าเรียนปริญญาโทด้านเศรฐศาสตร์มาด้วย” ณัชชนม์ส่ายหัวเมื่อเขานึกถึงบางอย่าง เสียงของเขาฟังดูเบื่อหน่าย “คุณยายชอบคุยถึงลุงใหญ่เสมอ ลูกชายคนโต หลานชายคนโต ปีนี้หัวใจคงจะเบิกบานแล้วล่ะ” นัชชารู้ว่าสถานการณ์ในบ้านของณัชชนม์ในหลายปีมานี้ ตอนที่ยังเด็กได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจไม่น้อย ได้ยินว่าตอนที่คลอด เธอ คุณยายก็มาดูครั้งหนึ่ง และดึงมือที่กร้านของแม่ไปปลอบใจ “แม่ ไม่ได้มีหนูอยู่เป็นเพื่อนแม่หรอกรึคะ” “เฮ่อ” ณัชชนม์ถอนหายใจ เธอไม่อยากให้เธอเห็นอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของตัวเองจึงหันไปมองที่นอกหน้าต่าง “ฉันกับ พ่อของเธอเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว” นัชชาไม่รู้จะพูดอะไรถึงจะสามารถปลอบใจเธอได้ เธอได้แต่จับมือของเธอเอาไว้ …… ตอนหนึ่งทุ่ม ผู้คนเริ่มทยอยมาถึงโรงแรม นัชชารออยู่ที่ประตูทางเข้าถ้าหาว่ามีคนในครอบครัวมาจะได้ต้อนรับ ครอบครัวของลุงมาถึงเป็นบ้านสุดท้าย นอกจากบ้านละสามคนแล้ว ลูกพี่ลูกน้องพรยศยังพาแฟนสาวของเขามาด้วย หญิงสาวตัวเล็กมาก สูงประมาณร้อยหกสิบเซนติเมตรน่าจะได้ แม้ว่าจะไม่ได้สวยโดดเด่นมาก แต่เธอมีผิวขาวมาก ดูเรียบและหวาน แลดูน่ามอง นัชชาค่อนข้างประหลาดใจ แต่เธอก็นำทางทั้งบ้านเดินไปยังห้องรับรองอย่างสุภาพ ณ เวลานี้ทุกคนมาถึงกันครบแล้ว งานเลี้ยงครอบครัวเป็นอันเริ่มต้นขึ้น คุณปู่ของนัชชาเป็นครูในระดับชั้นมัธยม ชอบพูดชอบจา เขามักจะพูดมากทุกครั้งที่มีการรวมตัวกันในครอบครัว ผู้สูงอายุเป็นคนมีขนบธรรมเนียมประเพณี เมื่อก่อนนั้นเขาสนับสนุนให้นัชชาเรียนกฏหมาย แต่หลังจากที่แต่งงานนัชชาก็ไม่กลับไปทำงานอีก ชายชราจึงรู้สึกผิดหวังกับนัชชามาก ตอนนี้เขาสำเร็จปริญญาโทแล้ว และพาแฟนสาวเขามาด้วย เป็นเรื่องที่น่ายินดีมีความสุขอย่างที่สุด “ปีนี้พรยศก็กลับมาแล้ว และยังพาแฟนมาด้วย ฉันและยายของแกมีความสุขมาก พวกเรามีลูกหลานเช่นนี้ช่างเป็นหน้าเป็นตาให้กับตระกูลเรามาก” ลุงใหญ่หลังจากได้ฟังแล้วก็ยิ้มไม่หุบ พลอยชมลูกชายตัวเองไม่ขาดปากจนบ้านอื่นพากันอึดอัดใจ ระหว่างงานเลี้ยงนั้น บรรยากาศชุลมุน ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันชนแก้ว เสียงพูดคุยในห้องค่อยๆดังขึ้น นัชชาผละตัวออกจากความวุ่นวายนั้น รับประทานอะไรอยู่เงียบๆ เมื่อใกล้จะถึงเวลาแยกย้าย ณัชชนม์แจกของขวัญปีใหม่ให้กับครอบครัว มีบางส่วนที่เตชิตเป็นคนนำมาให้ เขานำมาเยอะเกิน ไป พวกเขาไม่น่าจะใช้หมดเลยคิดจะแบ่งให้กับทุกคน เมื่อถึงครอบครัวลุงใหญ่ ณัชชนม์นำเอาห่อถั่งเช่าและรังนกชั้นดีออกมา ความจริงแล้วเป็นเรื่องที่ดี แต่ป้าสะใภ้กลับเหลือบไป เห็นกล่องที่ห่อมาโดยไม่ได้ตั้งใจ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปในทันที ถึงแม้ว่าเธอจะยิ้ม แต่ว่าคนมองแล้วกลับรู้สึกแปลกมาก “นี่ สองกล่องนี้ราคาคงแพงไม่น้อย ลูกชายฉันเมื่อก่อนเคยมีเพื่อนอยู่ในแวดวงพวกนี้ เขาบอกว่าขายเป็นกรัม ราคาแพงกว่าทองคำอีก” ณัชชนม์เท่านั้นที่รู้ว่าเป็นของดีและราคาไม่ได้ถูก ความจริงแล้วราคาเท่าไหร่ก็ไม่ชัดเจน เธอไม่ใช่คนรักษาหน้าอะไร จึงบอกความจริงไปว่า “คนอื่นให้มา ไม่รู้เหมือนกันว่าเท่าไหร่ คุณรับไปเถอะ ดีต่อสุขภาพ ให้คนสูงอายุทานก็ได้” “คนอื่นให้มาอย่างนั้นรึ” ป้าสะใภ้กรอกตารอบหนึ่ง เธอหยิบขึ้นมาและมองไปที่มัน “ใครให้มาล่ะ” ก่อนนี้ที่นัชชาจะแต่งงานกับดวิษ สามารถบรรยายให้เห็นเป็นภาพ ที่จริงตระกูลฤทธิเดชนับว่าเป็นตระกูลที่ “สูงส่ง” ถึงตอนนี้เธอจะหย่าแล้ว ทำไมถึงยังสามารถให้ของดีๆอย่างนี้ได้อีก เธอถามอย่างระมัดระวัง ณัชชนม์รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาบ้าง แต่เพราะเห็นว่าเป็นช่วงปีใหม่จึงไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมา แค่ตอบกลับไปนิ่งๆ “เพื่อนของนัชชา” ใครจะรู้ว่าป้าไม่เคยยอมแพ้เรื่องพวกนี้ เธอกลับพูดจาประชดประชันขึ้นมา “ดูเหมือนจะไม่ใช่เพื่อนธรรมดานะ นัชชาบ้านเธอนี่ช่างเก่งนัก หน้าตาก็สะสวย หย่าแล้วก็สามารถหาลูกเขยให้เธอได้ใหม่อย่างรวดเร็วทันใจ...” นัชชาไม่รู้ว่าที่เธอพูดประโยคนี้มีวัตถุประสงค์อะไร หรืออาจจะแค่ปากไวคิดแล้วพูดออกมาเลยเท่านั้น ไม่ได้ผ่านการกลั่น กรองที่สมองก่อน แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เมื่อฟังแล้วก็ทำให้คนฟังรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เธอเดินเข้าประตูมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครพูดถึงเรื่องการหย่า ทุกคนจงใจที่จะหลีกเลี่ยงหัวข้อที่ละเอียดอ่อนนี้ จะโดย เจตนาหรือไม่ก็ตาม เธอได้แสดงความคิดเห็นในด้านของเธอและดูไม่ว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ถ้าเป็นเวลาปกติคงจะอย่างไรก็ได้ แต่เมื่อต่อหน้าณัชชนม์ นัชชาทนไม่ได้จึงสวนกลับไป “ป้าชนะแล้วล่ะ หนูจะวิเศษยังไงก็ ไม่ดีไปกว่าพี่ชายหรอกค่ะ จบปริญญาแล้ว แถมปีนี้ยังมีแฟนอีก ปีหน้าคงได้จัดงานแต่งงานแน่นอนค่ะ” เมื่อฟังแล้ว ป้าสะใภ้ก็เบ้ปากและพูดแค่ไม่กี่คำ “ไม่เร็วอย่างนั้นหรอก ต้องดูว่าที่เมืองนอกเขาเรียนเป็นอย่างไร” ไม่เร็วขนาดนั้นแล้วพาคนกลับมาที่บ้านแล้วหรอ เธอหมายความว่ายังไงกัน ณัชชนม์เข้าใจมาตั้งแต่ต้น เธอกวาดตามองไปที่เด็กวัยรุ่นทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว “พรยศก็อายุไม่ น้อยแล้วน่าจะแต่งงานได้แล้วนะ” “ไม่ต้องรีบร้อน” ป้าสะใภ้มองไปที่นัชชาอย่างมีนัยยะ “สมัยนี้วัยรุ่นแต่งงานกันเร็วเลิกกันเร็ว ค่อยๆศึกษาดูใจกันไป ไม่รีบร้อน จะได้ไม่ต้องมาเสียใจ เธอดูอย่างนัชชาเป็นตัวอย่างสิทำเอาทั้งบ้านแย่ไปกันหมด” หัวใจที่ดื้อรั้นของณัชชนม์ในที่สุดก็ถูกแผดเผาด้วยประโยคนี้ ลูกของเธอ ลูกสาวที่รักของเธอ ถ้าลูกเธอจะแย่แค่ไหนเธอว่า กล่าวเองได้ คนอื่นมีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าเช่นนี้ “พี่สะใภ้ คำพูดประโยคนี้ฉันทนฟังไม่ได้ จะบอกว่าบ้านเราแย่ได้อย่างไร สมัยนี้หย่ากันก็เป็นเรื่องธรรมดา เด็กๆเขาเป็นคน ตัดสินใจเลือกของเขาเอง ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้นัชชาก็เริ่มต้นใหม่แล้ว จะไปพูดให้เด็กมันท้อใจเรื่องอะไรกัน”