ตอนที่ 216 ไม่เคยเข้าใจผู้ชายคนนี้

ตอนที่ 216 ไม่เคยเข้าใจผู้ชายคนนี้ นัชชาไม่กล้ารอช้า เมื่อเห็นเมทนีล้มลงกับพื้น เธอก็เดินตามขาของเธอไป ในใจเธอรู้สึกแน่นอึ้ง แต่เธอจะจิตตกตอนนี้ไม่ได้ เธอต้องดูแลความปลอดภัยของเมทนีก่อน เธอรีบโทรศัพท์ไปที่เบอร์ 120 เธอรายงานสถานการณ์และอาการของเมทนีให้กับบุคลากรทางการแพทย์ฟัง เนื่องจากไม่สามารถเห็นสถานการณ์จริงได้ แพทย์เลยไม่กล้าวินิจฉัยแน่ชัด ได้แต่รอให้เธอสงบลงก่อน และอย่าตกใจ ทีนาร์ไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิดสถานการณ์ดังกล่าวขึ้น เธอแค่พยายามต้องการให้ครอบครัวของนัชชากลับออกไป ไม่ได้คาดคิดว่าเมทนีจะเป็นโรคหัวใจวาย ในใจเธอตื่นตระหนก แต่ไม่นานเธอก็สงบสติอารมณ์ได้ เป็นโรคหัวใจล้มเหลวแล้วยังไง ไม่ใช่เธอทำให้เขาเป็นเช่นนี้เสียหน่อย เขาโชคไม่ดีเอง แต่ว่า…. ใจของทีนาร์คิดไปอย่างรวดเร็วถึงความสำคัญของเรื่องนี้ ถ้าหากเพียงเพื่อไล่ครอบครัวของนัชชาไปแล้วเตชิตรู้เรื่องนี้เข้า ไม่รู้ว่าจะโกรธและทำอย่างไรกับเธอ และถ้าหากว่าเมทนีเกิดตายไปจริงๆ ผลมันต้องออกมาไม่ดีสำหรับเธอแน่ ระดับสายตาอยู่ที่นัชชา คนด้านหลังเธอมองมาเป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกที่ทีนาร์เห็นความเกลียดชังในสายตา สายตาที่เกลียดชังและเคียดแค้น เหมือนกับเปลวไฟที่ลุกไหม้ ราวกับเธอจะถูกจุดไฟเผาในไม่ช้านี้ นัชชาที่เป็นแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา ฉันเห็นว่าเธอไม่มีความละอายอยู่เลย สายใยสุดท้ายของนัชชาได้แตกหักลง มีบุคคลไร้ยางอายเช่นนี้อยู่บนโลกได้อย่างไร เธอมองดูสามครั้งและครั้งต่อไปก็เหมือนเริ่มต้นใหม่ เธอไม่เคยรู้เลยว่าการเป็นมนุษย์จะถึงจุดที่ตกต่ำเช่นนี้ เห็นเมทนีเจ็บปวดจนใบหน้าซีด นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่นัชชาอยากจะทำร้ายคน เธอยืนขึ้นอย่างแข็งแกร่งและเดินเข้าหาทีนาร์ทีละก้าว ทุกก้าวที่เข้าใกล้ฝ่ายตรงข้ามก็ยิ่งถอยหลังหนีออกไป นัชชาคิดว่าเธอกลัว แต่นี่ก็อาจจะเป็นแค่อุบายของเธอ ทีนาร์ค่อยๆก้าวถอยหลังจนเหมือนถูก “บังคับ” ให้เข้าไปในบ้าน ผ่านลานหน้าบ้านเธอเดินไปถึงขอบสระน้ำโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอเหลือบไปมองที่สระน้ำที่มีน้ำใสสะอาดอยู่ที่ด้านหลังเธอ เธอแกล้งทำเป็นหยุดโดยไม่ตั้งใจ “นัชชา เธอจะทำอะไรน่ะ” “เธอยังมีหน้ามาถาม” เธอหยุดฝีเท้า ดวงตาสีแดงจับจ้องด้วยความโกรธ เสียงของเธอไม่สามารถหยุดสั่นได้ “คุณหยาบคายกับฉันได้ แต่พูดจาดูถูกพ่อแม่ฉันต้องการอะไร ทำชั่วอย่างนี้ไม่กลัวนรกหรือยังไง! ” เมื่อทีนาร์ต้องเผชิญหน้ากับนัชชา เธอก็ยังไม่ยอมลงให้ และยังพูดบางอย่างที่ไม่สมควรออกมา “ก็ใครจะไปรู้ว่าเขาหัวใจไม่ดี! ” น้ำเสียงนี้ ทัศนคตินี้ เหมือนกับว่าต่อให้บุคคลคนนี้ตายไปก็ไม่ได้มีส่วนอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ “อ่า” นัชชาหัวเราะ เธอโกรธและหัวเราะเยาะออกมา ความอบอุ่นในสายตาก็หายไป มีเหลือแต่ความหนาวเหน็บและเยือกเย็น “คุณคิดว่าตัวเองเป็นโรคนี้รึเปล่า ที่ทุกคนบนโลกนี้จะต้องยอมให้กับคุณ” สายตาของเธอควบแน่นเข้ามา มองเพ่งไปที่ร่างกายของทีนาร์ในทันทีสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อยากจะเอามีดแล่หนังของเธอออกมา น่าเสียดายที่บุคคลนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อผิวหนังหนาก็คงไม่รู้สึกเจ็บเลย เธอยังสามารถยืนอยู่อย่างสงบนิ่งได้ หัวใจของนัชชาเกิดแรงกระตุ้นที่ไม่สามารถควบคุมได้ เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองไปที่ใบหน้านั้นด้วยรอยยิ้ม ยืดมือของเธอออกและจับไปที่คอของเธอ “อ๊ะ!” เสียงทีนาร์อุทาน ไม่นานนักก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ เพราะมือที่ลำคอของเธอนั้นค่อยๆกระชับแน่นขึ้น ทีละนิด ทีละนิด บีบเอาออกซิเจนที่อยู่ในปากของเธอออกมา ไม่ได้ใช้กำลังมากเท่าไร เพียงแค่คอยดูเธอทรมานอย่างช้าๆ “ถ้าคุณเป็นโรคนี้จริงๆก็สมควรที่จะตายไปซะ แทนที่จะลากคนอื่นให้เป็นอันตรายไปด้วย คนอย่างคุณต่างอะไรในการมีชีวิตอยู่หรือว่าตายไป!” นัชชาพูดคำพูดที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอออกมา การที่เห็นเมทนีล้มลงไปต่อหน้า เธอจึงหมดตรรกะเหตุผลอะไรทั้งนั้น “ทีนาร์ คุณคิดว่าเตชิตรักคุณรึเปล่า เขาไม่ได้รักคุณ หนำซ้ำยังเกลียดคุณอีกด้วย เขารู้สึกเหมือนคุณทำให้เขาหายใจไม่ออก เหมือนเป็นภาระ ทุกสิ่งที่เขาทำให้คุณไม่ใช่เพราะคุณ แต่เพราะพ่อแม่ของคุณ คุณคิดว่าคุณน่าหัวเราะรึเปล่าล่ะ อยากได้เขาจนเป็นบ้า ฉันจะบอกเธอให้นะ ต่อให้เป็นชาติหน้าเขาก็ไม่มีวันรักคุณ!” ใบหน้าของทีนาร์จากที่ไม่เคยมีความรู้สึกใดปรากฎก็เริ่มมีความลังเลใจปรากฎขึ้นให้เห็นหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ดวงตาของเธอเบิกกว้างและจมูกของเธอก็เริ่มใหญ่ขึ้น แม้แต่มุมปากก็กระตุกโดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอต้องการหลบหนีจากความเป็นจริง ไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้า ตอนนี้ขณะนี้สิ่งที่นัชชาพูดเป็นการประชดประชัน ทีนาร์กำลังเตรียมพร้อมที่จะตอบโต้ หลังจากที่เธอกวาดสายตาไปที่ประตูทางเข้าซึ่งอยู่ไม่ไกล มีเงาสีดำกำลังใกล้เข้ามา เธอใช้เวลาเพียงชั่วครู่ในการมองเห็นใบหน้าของบุคคลที่กำลังจะมาถึง ในเวลานี้เธอตัดสินใจที่จะวัดดวงดู นัชชาบีบรัดไปที่คอของเธอ เธอขยับเล็กน้อยแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา แต่ในเวลานี้ทีนาร์ขาก็ตกลงไปในสระน้ำข้างหนึ่ง และทั้งตัวก็ตกลงไปในสระน้ำด้านหลังของเธอ ความแข็งแกร่งของร่างกายมีมากกว่าพลังของฝ่ามือของเธอ นัชชาจับไว้ไม่ทัน สายตาก็เห็นเธอตกไปในสระน้ำด้านหลัง “จ๋อม” น้ำกระเด็นขึ้นมา เธอมองดูผู้หญิงที่จมอยู่ในน้ำ ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พอหันกลับมา ขณะที่พร้อมจะกระโดดลงไปช่วยคน ทันใดนั้นคนข้างหลังถาโถมมาดึงตัวเธอออกไป เธอถูกวางอยู่ที่พื้นที่แข็งๆด้านข้าง อีกร่างหนึ่งก็กระโดดลงไปช่วยคนในสระแทน ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา นัชชานั่งลงบนพื้น มีบางอย่างที่จับต้นชนปลายไม่ถูก เธอ ไม่ได้ผลักทีนาร์ เธอบีบคอเธอไว้ แต่ไม่ได้ใช้แรงผลักเธอไปด้านหลัง ดังนั้นสาเหตุที่ทีนาร์ตกลงไปในน้ำ ก็คือเห็นเตชิตมา เธอเลยจงใจทำเรื่องเช่นนี้ นัชชาจึงเข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องหนีเข้าไปในวิลล่า ทำไมเธอถึงต้องทำเหมือนถูกบังคับให้เดินไปที่สระว่ายน้ำ ถึงขนาดนี้ทีนาร์ยังคงหาทางออกให้กับตัวเอง น่ากลัวจริงๆ ทันใดร่างกายของนัชชาก็หนาวเหน็บขึ้นมา เธอยืนขึ้นบนพื้นดิน ไม่รอให้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เตชิตช่วยคนให้พ้นจากน้ำแล้ว สภาพของทีนาร์ดูแย่มาก ร่างกายและมือมีอาการกระตุกเล็กน้อย เธอคายน้ำออกมาอย่างต่อเนื่อง แม้แต่ตาก็เหลือก ปากของเธอยังคงพูดว่า “พี่เตชิต ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย…” ช่วยเธอรึ ฝ่าเท้าของนัชชาเหมือนถูกตอกเข้ากับที่ มันเป็นการกระโดดของเธอเอง แต่กลับบอกให้คนอื่นช่วย เธอต้องการที่จะอธิบาย อยากบอกเขาว่าเธอเป็นคนกระโดดลงไปเอง เธอไม่ได้ต้องการฆ่าเธอ แต่อย่างไรก็ตามวินาทีแรกของทางออก เธอได้ยินเสียงคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ น้ำเสียงของสุภาพบุรุษคนนั้นพูดออกมาว่า “ไม่ต้องกลัว พี่อยู่ที่นี่แล้ว พี่จะพาเธอไปโรงพยาบาล” คำพูดของนัชชาที่ต้องการจะพูดทั้งหมดก็ถูกปิดกั้น เธอมองชายคนนั้นที่อุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ร่างกายกำยำและก้าวเดินอย่างกับการคัดเลือกนักแสดง ท่าทีที่ดูแลทะนุถนอมเอาใจใส่อย่างนั้น ไม่ได้มีโอกาสให้เธอได้พูดอะไรสักคำ สายตาเย็นชาของเขามองมาและหยุดอยู่ที่เธอ เขาจ้องเธอเหมือนหมอกควันและกล่าวว่า “คุณพอใจแล้วใช่ไหม” อุณหภูมิในร่างกายของนัชชาถูกดึงออกไปในทันที ไม่ใช่เธอที่ตกอยู่ในน้ำ แต่ตัวเธอกลับหนาวเหน็บกว่าใคร มันหนาวเย็นมาก เลือดในกระดูกที่เย็นเยือกกำลังรวมตัวกัน มือและเช้าของเธอเย็นชาไปหมด เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวตัวได้ เธอต้องการที่จะยิ้มและตอบกลับไปว่า “คุณไม่เชื่อฉัน” แต่เขากลับไม่เสียเวลาแม้แต่จะรอเธออ้าปากพูด เขารีบร้อนเป็นอย่างมาก รีบอุ้มผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาออกไปโดยที่ไม่หันหลังกลับมามอง นัชชายืนอยู่ตรงที่เดิม เธอไม่รู้ว่าเขามาทันเห็นเมทนีล้มลงที่พื้นประตูทางเข้าหรือไม่ เธอไม่ได้คิดถึงมันเลย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยสายตาที่เขามองเธอด้วยความผิดหวัง ในหูของเธอก้องไปด้วยคำพูดที่เขาพูดกับผู้หญิงอีกคนอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ที่นี่แล้ว” เขาอุ้มผู้หญิงที่ทำให้เธอเจ็บปวดมากที่สุดแล้วก็เดินจากไป ไม่สนใจถามสักคำ เช่นเดียวกับดวิษที่ไม่หวนกลับมาหาเธออีก… นัชชาหัวเราะ หัวเราะอย่างปวดใจ บางที เธออาจะไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้เลยก็ได้