ตอนที่ 219 ความจริงเปิดเผย

ตอนที่ 219 ความจริงเปิดเผย เมื่อจอร์จและทีมแพทย์มาถึงโรงพยาบาลตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น ชาวต่างชาติสูงใหญ่หลายคนเดินเข้ามา ผู้คนพากันสนใจ เป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่มีชื่อที่สุดในประเทศ และมักจะมีชาวต่างชาติมาที่นี่เสมอ แต่หากเป็น ทีมงานที่เป็นมืออาชีพมานั้นนับว่าเห็นน้อยมาก แพทย์และพยาบาลที่ทำงานให้วอร์ดวีไอพีอดไม่ได้ที่จะพูดคุยกันเอง การพูดคุยโต้แย้งนี้เข้าถึงหูของเตชิต เธอรู้เรื่องของทีนาร์เป็นบางส่วน เรื่องนี้จะเป็นปัญหาหรือไม่ การที่ต้องพาหมอที่สหรัฐอเมริกามาเพื่อทำการรักษา เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ขมวดคิ้ว หลังจากที่เขาออกจากวิลลาทางตอนเหนือมาเขาก็ไม่ได้ติดต่อกับปรัณเป็นการส่วนตัว มีติดต่อกันเพียงแค่เรื่องงาน การตัดสินใจพาทีม แพทย์มาครั้งนี้ เขาเห็นด้วย ไม่ต้องการคำอธิบายใดๆ ตอนนี้เขาคิดอยากที่จะถาม แต่ก็พูดไม่ออก “เฮ่อ…” เตชิตอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ หวังว่าปรัณจะรีบทำให้อาการของทีนาร์ฟื้นตัวได้ในเร็ววัน …… หลังจากที่จอร์จและทีมของเขามาถึงที่วอร์ดคนไข้ พวกเขาสังเกตดูอาการของทีนาร์ จากนั้นพวกเขาก็เดินตามปรัณไปที่ออฟ ฟิต เพื่อจะได้ดูผลการตรวจทั้งหมดของสองวันที่ผ่านมานี้ --- ดูสักที หลังจากที่ได้เห็น ใบหน้าของจอร์จก็จริงจังมากขึ้น ในที่สุดเขาก็วางผลตรวจลงบนโต๊ะ เขาจับหน้าผากด้วยมือทั้งสองข้าง “พระเจ้าช่วย มันเกิดอะไรขึ้น เป็นอย่างนี้ได้อย่างไรกัน” ในฐานะแพทย์ที่รับผิดชอบดูแลอาการของทีนาร์มานานกว่าห้าปี เขาเห็นว่าความพยายามและผลการรักษาของเขาทั้งหมดให้ ผลลดลงตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วงเป็นต้นมา ความรู้สึกในใจของเขาไม่สามารถอธิบายให้ใครเข้าใจได้ จอร์จมีความมั่นใจในทักษะทางการแพทย์ของเขา เขาเชื่อว่าเขาสามารถรักษาอาการป่วยของทีนาร์ได้ นอกเหนือจากเรื่อง ความต้องการแสวงหาเงินทองของนอกกายแล้ว มันก็ยังเป็นเรื่องความต้องการทางจิตวิญญาณอีกด้วย ถ้าหากมองในวันนี้ ดูเหมือนว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ “เธอได้รับความเสียหายที่หลอดลมและปอด อาการเหล่านี้หายไม่ได้ง่ายๆ ค่าของเลือดก็ยังคงไม่เสถียร หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เชื่อว่าอีกไม่นาน คนป่วยก็จะค่อยอ่อนแรงลงเรื่อยๆ” จอร์จมองที่ปรัณ ใบหน้าอันแห้งกร้านของชายต่างชาตินั้นแสดงออกถึง ความวิตกกังวล “ปรัณ คุณบอกผมได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” ปรัณรู้สึกลำบากใจ กำลังคิดว่าจะบอกกล่าวอย่างไรก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา เขาได้ยินเสียงผู้ชายที่ยืนอยู่ที่ประตูอย่าง สงบนิ่งเดินเข้ามาและพูดว่า “อุบัติเหตุ ตกน้ำ” เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น ปรัณก็ตกตะลึง ถือเป็นเรื่องน่ายินดีเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไรก็ตาม แต่เมื่อ เผชิญหน้ากับคนนอกเขาก็ยังคงยืนอยู่ข้างนัชชาอย่างไม่มีเงื่อนไข ถึงแม้เขาจะมีข้อสงสัยในใจของเขา แต่เขาก็ไม่สามารถปล่อยให้ข้อสงสัยนี้ทำให้คนอื่นมาทำร้ายเธอ แค่นี้ นัชชามองออกรึเปล่า “อุบัติเหตุรึ” จอร์จหันหน้าไปเล็กน้อย มองไปที่เตชิต “อุบัติเหตุอะไร ทำไมถึงร้ายแรงขนาดนี้” “เธอยืนอยู่ริมสระว่ายน้ำและตกลงไป” เตชิตไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆบนสีหน้าอันราบเรียบของเขา ไม่ตื่นตระหนกและไม่ได้ หลบสายตา แม้จอร์จจะไม่ได้มั่นใจอย่างเต็มที่แต่เขาก็ไม่เชื่อไม่ได้ เขาแค่รู้สึกประหลาดใจมาก หลังจากผ่านไปสองสามวินาที “เธอเป็นผู้ ป่วย พวกคุณควรมองเธอในแง่ดี” เตชิตขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร เขารู้สึกดีต่อชายคนนอกคนนี้เป็นครั้งแรก “อุบัติเหตุเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เราพูดถึงเรื่องการรักษากันดีกว่านะ” ปรัณทำลายความเงียบนี้ไว้ ได้ทันเวลาพอดี เขาส่งเอกสารความคิดเห็นต่อการรักษาให้จอร์จ “คุณลองดู” เตชิตลุกขึ้น พูดเสียงชัดเจน “พวกคุณคุยกันไปก่อน ผมจะออกไปข้างนอก” ……. หลังจากออกจากโรงพยาบาล เตชิตเดินตรงไปที่ที่จอดรถใต้ดินชั้นสอง เขาไม่ได้ตามให้ผู้ช่วยมาด้วย เขานั่งอยู่คนเดียวใน รถและเริ่มต้นขับออกไป เขาขับเร็วมาก ทิวทัศน์บนท้องถนนผ่านไปอย่างรวดเร็วจนมองตามไม่ทัน เขามองเห็นใบหน้าที่ชัดเจนปรากฎขึ้นต่อหน้า รู้สึก คุ้นเคยมาก ยิ่งทำให้หนาวเหน็บ รถแล่นไปด้วยความเร็วสูงตลอดทาง ขับไปเกือบชั่วโมง จนมาถึงปากทางเข้าวิลล่าทางเขตเหนือ เขาไม่ได้โทรแจ้งใครก่อน ที่จะมา ดังนั้นเมื่อปวีณเห็นเขา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อเห็นเตชิต “คุณเตชิตหรอครับ” ปวีณมองตามที่ด้านหลังของเขา ไม่น่าจะเป็นคนอื่น “คุณมาทำไมที่นี่ครับ” เตชิตไม่หยุดเดินและตรงไปนั่งที่โซฟาที่ตรงกลางห้องนั่งเล่น เขาโยนกุญแจลงบนโต๊ะ “แกร๊ก” นัยตาสีดำทะมึนมองไปที่ปวีณ เขาไม่พูดจา ท่าทางสง่างาม ปวีณอยู่กับเตชิตมานานมาก เขารู้จักอารมณ์ของเตชิตดี ณ เวลานี้เขารู้ว่าเตชิตน่าจะโกรธอะไรบางอย่างแต่เขาก็ไม่รู้ว่าเรื่อง อะไรทำให้เข้ามาแล้วหงุดหงิดเช่นนี้ ปวีณดูเหมือนจะเริ่มค่อยๆเข้าใจในการแสดงออกของเขา และเริ่มเผยอปากเล็กน้อย “พูดออกมาสิ ทีนาร์ออกจากที่นี่ไปที่ ไพโรจน์วิลล่าทำไมคุณไม่รายงานผม” เมื่อพูดจบ ดวงตาของปวีณก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก การที่ต้องเผชิญหน้ากับเตชิต เขาไม่สามารถหลบสายตาได้อีกต่อ ไป เรื่องผ่านไปหลายวันแล้วจนเขาคิดว่าเตชิตลืมมันไปแล้ว แต่ความตื่นตระหนกนั้นก็สงบลงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่รับปากกับทีนาร์ไว้ เขาคิดเอาไว้แล้วว่าต้อง เป็นเช่นนี้ เขาเงียบเป็นเวลาสองวินาที หลังจากยืนนิ่งปวีณก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เขายืนอยู่ตรงหน้าเตชิต ก้มตัวลงและย่อตัวลงต่ำ เสียงสั่นและเบา “ผมขอโทษ คุณเตชิต” เตชิตมองไปที่ศีรษะของผู้ชายคนนั้น คิ้วของเขาเริ่มชิดติดกัน และพูดอย่างไม่แยแส “บอกเหตุผลมา” ปวีณกัดฟัน เขาปล่อยโฮออกมาและดูเหมือนยากมากที่จะพูดถึง เตชิตรออยู่ครู่หนึ่ง ไม่รอให้เขาตอบ ดวงตาเยือกเย็น “คุณรู้ไหมว่าการกระทำของคุณเกือบทำให้ทีนาร์ต้องตาย” เมื่อพูดไป เตชิตไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรบนใบหน้าของเขา และแน่นอนว่าเมื่อพูดคำนั้นออกไป ท่าทางของปวีณก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที เสียงเขาสั่นเล็กน้อย “ว่าไงนะครับ!” เมื่อเตชิตเห็นปฏิกิริยาของเขา หัวใจเขาก็รู้โดยแน่ชัด “วันนั้นที่เธอกลับไปล่วงหน้าได้ตกลงไปในสระน้ำ ตอนนี้ยังไม่พ้นขีด อันตราย นี่คือผลลัพธ์ของการตัดสินใจโดยพละการของคุณ ความเสียหายนี้คุณจ่ายไหวไหม” แน่นอนปวีณไม่สามารถจ่ายไหว ต่อให้เขาขอโทษอีกสิบครั้งก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้นทีนาร์ก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในชั่วชีวิต ของเขา แต่เขาเกือบจะทำให้เธอต้องตาย… เมื่อคิดถึงวันก่อนออกเดินทาง ทีนาร์รับประกันกับเขาว่า---- “ปวีณ เธอวางใจเถอะ ฉันกลับไปก่อนแค่วันเดียวแค่อยากจะเซอร์ไพรซ์พี่เตชิตน่ะ ไม่มีเรื่องอะไรหรอก” “เธออย่าบอกเขาเด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นแผนฉันล่มแน่” “ถ้าเธอช่วยฉันครั้งนี้ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วตกลงนะ ถือว่าฉันขอร้องล่ะ เธอดีกับฉันมาตลอดเลยไม่ใช่หรอ” คำพูดเหล่านั้นยังคงสดใส แต่ในพริบตา…. ปวีณเหมือนโดนตีหัวอย่างแรง เขาก้าวขาอย่างไม่มั่นคง ตาเขาเริ่มแดงก่ำ “คุณเตชิตครับ ผม ผมขอไปเยี่ยมทีนาร์ที่โรง พยาบาลได้ไหมครับ” “ทีนาร์รึ” เมื่อเตชิตได้ยินชื่อนี้เขาก็ยิ้มเยาะ เขาลุกขึ้นจากโซฟาและผลักคนออกไป “คุณไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไม ถึงกล้าเรียกชื่อเธอ”