ตอนที่24 ขอบคุณคุณนภมากที่ส่งภรรยาผมกลับบ้าน

ตอนที่24 ขอบคุณคุณนภมากที่ส่งภรรยาผมกลับบ้าน ทันใดนั้นฉันเกิดความตระหนกตกใจ เพราะแต่ไหนแต่ไรฉันไม่ได้เป็นจุดสนใจในบริษัทมาโดยตลอด ถ้าหากเขามานั่งกับฉัน ฉันจะไม่กลายเป็นศัตรูกับสาธารณะเหรอ? สุดท้ายแล้ว ในขณะที่ฉันกังวลใจ นภทีป์หมุนตัวมานั่งข้างๆฉัน และแสดงรอยยิ้มว่า“เข้าใจคุณ” หัวใจของฉันรู้สึกอบอุ่น ฉันพักในช่วงบ่าย ในวันนี้ฉันไม่ต้องทำงานงานล่วงเวลา แต่ว่ามีนัดพบลูกค้าตอน 5 โมงเย็น “จะไปพบลูกค้าใช่ไหม? ไปกัน ฉันไปทางเดียวกัน จะได้ไปส่งเธอ” อันที่จริง ฉันรู้ว่าเขาโกหก แต่ฉันยังขึ้นไปนั่งบนรถ หลังจากขึ้นรถ ฉันก็กล่าวต่อว่าเขาทันที”เธอมารับตำแหน่งเป็นผู้จัดการบริษัทที่นี่ ทำไมไม่บอกฉันแต่แรก?” “บอกแล้วเธอจะทำอะไร?”นภทีป์ขับรถ สายตามองไปข้างหน้า มุมปากของเขากลับพูดกับฉันด้วยรอยยิ้ม“ไม่ว่าฉันจะอยู่ในสถานะไหน เธอก็คือรุ่นน้องสมัยเรียนของฉันเหมือนเดิม” คำพูดของเขาอบอุ่น ไม่มีระยะห่างใดๆ แล้วก็มาถึงเขตเมืองที่ฉันนัดพบลูกค้าไว้อย่างรวดเร็ว ฉันหันไปขอบคุณแล้วลงจากรถ เมื่อเห็นรถขับออกไป ฉันเดินเข้าในพื้นที่นั้น ในมือของฉันคือโปรเจกต์ตกแต่งห้องจัดเลี้ยงงานแต่งงาน เจ้าของงานคือ วีวี่ ดาราสาวที่ไม่เป็นที่รู้จักมากนัก คำขอนั้นสุดๆไปเลย ซ้ำยังเป็นคนชอบแอ็คท่า และที่สำคัญกว่านั้น ในห้องจัดงานแต่งยังมีจิตนาการที่ไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้มากมาย ฉันใช้เวลา 3 ชั่วโมงกว่า ถึงจะจบการพูดคุยที่กระตุ้นหัวใจอย่างรุนแรงลงได้ เมื่อฉันออกจากเขตเมืองก็เห็นรถของนภทีป์ ยังคงจอดอยู่ที่เดิมที่ฉันลงจากรถ ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างรถ โดยยืนพิงประตูรถ ในมือถือแทบเลตเครื่องหนึ่ง กำลังขีดๆเขียนๆวาดรูป ฉันรีบวิ่งไปหาและถามว่า“เธอไม่ได้รออยู่ที่นี่ตลอดเวลาใช่ไหม?” ฉันแอบมองดูภาพการออกแบบบนแท็บเล็ต ภาพวาดเสร็จไปมากกว่าครึ่งแล้ว ได้ถึงระดับนี้ ถ้าคิดว่าเป็นเขาทำ ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยชั่วโมงครึ่งขึ้นไป แต่ว่านภทีป์เก็บแท็บเล็ตลง แล้วหัวเราะพลางพูดว่า“ไม่ใช่เสียหน่อย ฉันเองเพิ่งจะไปที่ไซต์งานก่อสร้างแล้วกลับมารอเธออยู่ที่นี่” “โกหก”ฉันใช้น้ำเสียงล้อเล่นเพื่อให้เขาเปิดเผย นภทีป์ไม่พูดอะไร เพียงแค่ช่วยเปิดประตูรถให้ฉัน เมื่อฉันขึ้นรถไปแล้ว“เพราะมารอเธอได้สักพักแล้ว ดังนั้นไปเป็นเพื่อนฉันกินข้าวนะ” ฉันเองก็ไม่ได้กินข้าวเลย จึงเริ่มหิวแล้ว พอเขาพูดขึ้นมา ถึงแม้ว่าฉันจะลังเล แต่เมื่อคิดว่าเขามารอฉันนานมาก จึงตอบตกลง เพราะว่าตอนนี้เป็นเวลา 2 ทุ่มกว่า ร้านอาหารหลายร้านจึงปิดแล้ว เขาพาฉันไปร้านอาหารญี่ปุ่น เมื่ออาหารที่เราสั่งมาเสิร์ฟ ตามปกติแล้วฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรซูชิและปลาดิบ แต่เมื่อได้กลิ่นปลาดิบ ทันใดนั้นรู้สึกมวนท้องในกระเพราะอาหาร ฉันรีบไปที่ห้องน้ำ พอได้อาเจียนออกมาจึงรู้สึกสบายขึ้นมานิดหน่อย เมื่อฉันกลับมานั่งที่โต๊ะ นภทีป์มองฉันอย่างกังวลใจ เขาถามฉัน“เธอเป็นยังไงบ้าง? ไม่สบายตรงไหน?” ฉันแตะท้องของฉัน ลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ยังพูดว่า“ ไม่มีอะไร แค่ไม่ค่อยสบายท้องน่ะ” นภทีป์เชื่อฉัน เขาคิดว่าเพราะฉันทำงานล่วงเวลาเป็นเวลานาน และทานอาหารไม่สม่ำเสมอ บนโต๊ะอาหารเขาพูดคุยกับฉันว่าร่างกายคือต้นทุนที่สามารถโดนล้มล้างได้ อย่าพยายามรอจนเกิดเรื่อง ฉันตอบรับเขาทีละเรื่อง หลังจากทานข้าวเสร็จ ฉันเอากุญแจคืนให้นภทีป์ แล้วพูดว่า“ฉันเป็นแค่พนักงานออกแบบตัวเล็กๆ พักที่หอพักของบริษัท จะต้องสร้างความไม่พอใจแก่ทุกคนแน่นอน” เขาไม่ฝืนใจฉัน เพียงแค่รับกุญแจคืน และพูดอีกประโยคว่า“ในอนาคตถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือ จำไว้นะว่าให้มาหาฉัน ไม่ต้องไปที่ไหนนะ” แล้วนภทีป์ก็มาส่งฉันที่บ้านของติณณา ตอนที่จะกล่าวลานั้น ก็มียินเสียงคนพูดดังขึ้นจากด้านหลังว่า“ขอบคุณคุณนภมากที่ส่งภรรยาผมกลับบ้าน” ฉันหันกลับไปมอง และเห็นดนุนัยยืนพิงกำแพง แสงของบุหรี่นั้นวูบวาบ ท่ามกลางความมืด