ตอนที่ 9 เกลียดผู้ชายคนนี้

ต๭นที่ 9 เกลียดผู้ชายคนนี้ ซูเลียชำเรืองมองหน้าจอโทรศัพท์ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน เธอใช้นิ้วเรียวยาวกดปุ่มรับสาย “ดาร์ลิ่ง อยู่ที่ไหนคะ ทำไมยังไม่มาล่ะ ปล่อยให้เค้ารออยู่ที่นี่คนเดียว น่าเบื่อจะตาย” ซูเลียพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แล้วผู้ชายคนไหนจะอดใจไหว ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง นีรชามองดูปฏิกิริยาที่เปลี่ยนแปลงไปของเธอหลังจากรับโทรศัพท์ “อะไรกัน จะให้ทายว่าอยู่ที่ไหน บ้าจริงๆ เค้าทายไม่ถูกหรอก” ซูเลียพูดแล้วบึนปากขึ้นมา “อืม…ยังไม่ออกเดินทางใช่ไหมคะ” นีรชาแอบยิ้มอยู่ในใจ เป็นคู่ที่น่าเบื่อมาก และก็เลี่ยนมาก ฟังแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน เฮ้อ…ไม่คิดว่าดาราดังก็เป็นไปกับเค้าด้วย “ที่รัก นี่คุณไม่เชื่อใจผมแล้วเหรอ” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังออกมาจากปลายสาย “แต่เอ๊ะ…โอ้… ไม่นะ เหมือนว่าเสียงมันดังมาจากทางด้านหลัง นีรชาและซูเลียหันไปพร้อมกัน ชุดสูทอาร์มานี่สีดำขนาดพอดีตัว รูปร่างสูงราว 188 เซนติเมตร งามสง่าดั่งรูปปั้น บนใบหน้าที่แสนเพอร์เฟคและมีเสน่ห์ดึงดูด แม้จะมีรอยยิ้ม แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความร้ายกาจและความดื้อรั้นของเขาได้ นีรชาคิดในใจว่า ทำไมประธานบริษัทคนนี้หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่แล้ว เธอก็ส่ายหัวเพื่อสลัดสิ่งที่เธอกำลังคิดออกไป เขาเป็นถึงประธานบริษัทผู้สูงส่ง ส่วนเธอเป็นแค่คนธรรมดา เธอจะรู้จักเขาได้ยังไง รอยยิ้มละมุนที่มุมปาก ภัสกรณ์เดินเข้าไปใกล้นีรชา “นามบัตรของฉัน มันยังอยู่ดีใช่ไหม” แรงกดดันอันมหาศาลมาถึงเธอแล้ว นีรชาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เป็นเขานี่เอง ผู้ชายที่อยู่ในรถคืนนั้น ไฟแห่งความโกรธกำลังลุกโชนจนอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลง แต่เขากลับเหลือบมองเธออย่างนึกสนุก “แทน” ซูเลียเรียกชื่อเขา “อือ” แม้ภัสกรณ์จะมีเสียงตอบกลับ แต่สายตาของเขายังจับจ้องอยู่ที่นีรชา สายตาแหลมคมจ้องนีรชาจนแทบจะทะลุเข้าไปในตัวเธอได้อยู่แล้ว นีรชารู้สึกเขิน และอดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น เธอเกลียดผู้ชายคนนี้ เห็นแก่ตัว เหย่อหยิ่ง ใจดำอำมหิต ตั้งแต่ภัสกรณ์ที่ปรากฏตัวในร้าน ก็ดึงดูดความสนใจจากผู้คนเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะสาว ๆ แล้วแต่ละคน เช็ดน้ำลายแทบไม่ทัน พวกเธอพากันชี้ไปที่ซูเลีย “ที่แท้ซูเลียก็ควงอยู่กับคุณแทนนี่เอง มิน่าล่ะเธอถึงโด่งดังเร็วขนาดนี้ มีผู้ให้การสนับสนุนแบบนี้ มีหรือจะไม่ดัง” ซูเลียเพลิดเพลินกับการที่มีฝูงชนให้ความสนใจในตัวเธอ แต่พอหันกลับมา ก็พบว่าสายตาภัสกรณ์ไม่ได้อยู่ที่เธอ ซูเลียเงยหน้าขึ้นมองนีรชาซ้ำแล้วซ้ำอีก ใส่ชุดเครื่องแบบพนักงานเสิร์ฟ รูปร่างก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดี ผิวพรรณขาวใสก็แค่ดูสะอาดสะอ้าน ไม่ใช่ว่าสวยซะจนคนต้องตะลึง เธอดูถูกเหยียดหยามนีรชา แต่น้ำเสียงที่พูดกลับอ่อนหวาน “แทนคะ คุณรู้จักพนักงานเสิร์ฟคนนี้เหรอคะ” เธอเน้นคำว่า “พนักงานเสิร์ฟ” ดวงตาสดใสที่เผยให้เห็นถึงการดูถูก กำลังจ้องมองที่นีรชา