ตอนที่ 10 คนรักใหม่

ต๭นที่ 10 คนรักใหม่ นีรชามองแววตาที่ไม่เป็นมิตรของซูเลียแล้ว รู้สึกว่าภัสกรณ์คนนี้ช่างเป็นเทพเจ้าแห่งความซวยจริงๆ เจอหน้าเขาทีไรก็มีแต่เรื่อง เธอทำหน้าที่พนักงานเสิร์ฟของเธออยู่ดีๆ ไม่ได้ไปยุ่งกับใคร แต่ทำไมซูเลียถึงทำกับเธอแบบนี้ นีรชามองภัสกรณ์ด้วยความเกลียดชัง และรีบอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภัสกรณ์ทันที “ไม่ ไม่ ไม่…ดิฉันไม่รู้จักท่านประธานบริษัทที.เอสหรอกค่ะ ไม่เคยเจอหน้ามาก่อนเลย” เธอไม่คิดที่จะอยากเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายคนนี้ทั้งนั้น คนบ้า ไม่รู้มีอะไรดีนักหนา คิ้วของภัสกรณ์ขมวดเล็กน้อย เขาถลึงดวงตาคมเข้มขึ้นมาอย่างน่ากลัว จะมีผู้หญิงคนไหนในโลกที่ไม่ต้องการผูกมัดกับเขา แต่วันนี้คนอย่างภัสกรณ์กลับถูกผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ปฏิเสธอย่างนั้นเหรอ หรือว่านี่จะเป็นอุบายหลอกล่อ ภัสกรณ์คอยจับตาดูนีรชาไม่ยอมห่าง เขายักคิ้ว “คิดไม่ถึง ว่าเราจะได้พบกันอีก” “คุณผู้ชาย พูดเรื่องอะไรคะ ดิฉันไม่เข้าใจ” นีรชาแอบขยับตัว เธอต้องการออกห่างจากเขา ร่างของเขาสูงใหญ่ เธอรู้สึกเหมือนโดนกดดันจนแทบหายใจไม่ออก เธอเกลียดผู้ชายเหย่อหยิ่งคนนี้เป็นที่สุด ภัสกรณ์เอามือกอดอก มองดูนีรชาขยับตัวออกไป ทันใดนั้นเขาก็คิดอยากจะแกล้งเธอขึ้นมา เขาแอบเอาตัวสูงๆ ของเขาไปยืนขวางทางนีรชาแบบเงียบๆ “ไม่เข้าใจ แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นประธานบริษัทที.เอส” เธอไม่สนหรอกว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน แต่ขอร้องอย่าทำให้เธอต้องออกจากงานที่นี่เลย นีรชาเกือบจะโพล่งสิ่งที่คิดออกมา แต่เธอชะงักไว้ทัน และทำท่าทีไร้เดียงสา เธอหวังเพียงให้เขารีบกลับไปคุยกับซูเลียเหมือนเดิม และเลิกแกล้งเธอสักที ซูเลียรู้สึกถึงความผิดปกติของภัสกรณ์ จนเธอต้องดึงดูดความสนใจของเขาให้มากขึ้นอีก เธอทนไม่ได้ที่จะนั่งอยู่เฉยๆ ให้ภัสกรณ์ไปสนอกสนใจผู้หญิงคนอื่น แถมทั้งยังเป็นพนักงานเสิร์ฟกระจอกๆ “นี่เธอ ไม่เห็นเหรอว่าแก้วของฉันมันว่าง” ซูเลียชี้แก้วที่ว่างเปล่าของตัวเอง สายตาอันเยือกเย็นและเหย่อหยิ่งของเธอจ้องมองนีรชา มองตั้งแต่หัวจรดเท้า พอได้ยินคำพูดของซูเลีย นีรชาจึงรีบยกเยือกน้ำในมือขึ้นมาแล้วรินใส่แก้วของเธอ นีรชาเป็นพนักงานเสิร์ฟ การบริการแขกก็คืองานของเธอ ถึงแม้ว่าแขกคนนี้จะเต็มไปด้วยความเกลียดชังและดูถูกเธอก็ตาม ภายใต้การจ้องมองของภัสกรณ์ นีรชารู้สึกว่าตัวเองตัวแข็งทื่อ ผู้ชายคนนี้ มองอะไรอยู่ได้ ไม่เคยเห็นพนักงานรินน้ำให้แขกเหรอ เธอมือไม้เกร็ง รินน้ำจากเหยือกใส่ในแก้ของซูเลียจนเต็มในที่สุด นีรชาถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก อีกซักพักเธอจะต้องเปลี่ยนโต๊ะกับคนอื่นแน่ เธอไม่อยากให้บริการโต๊ะนี้อีกต่อไป กำลังจะหันหลังเดินออกไป เสียงที่เย็นชาของซูเลียก็ดังขึ้น “ยื่นแก้วให้ฉันสิ” นีรชายื่นแก้วให้ซูเลียอย่างระมัดระวัง ยังไม่มีทันได้วาง แก้วก็ถูกซูเลียจงใจกระแทก จนตกแตก “เพียะ…”เสียงตบหน้าฉาดใหญ่ดังขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหน้าของซูเลียหายไป เธอยกมือขึ้นตบหน้านีรชาอย่างแรง “นี่เธอให้รินน้ำยังไง ทำกระโปรงของฉันสกปรกหมด” “เธอรู้ไหมว่าชุดของฉันมันแพงแค่ไหน เธอทำงานหาเงินสามปีก็ไม่มีปัญญาชดใช้” การโดนตบหน้าอย่างกะทันหัน ทำให้นีรชาตะลึงงัน ซูเลียดึงแขนภัสกรณ์เข้ามา และพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ “แทนคะ ดูพนักงานคนนี้สิ ทำชุดของเค้าเปื้อนไปหมดแล้วอ่ะ ที่รัก…ต้องพาเค้าไปซื้อชุดใหม่นะ” ภัสกรณ์ได้แต่มองดูซูเลียโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาคมเข้มเปล่งประกาย ทำเอาซูเลียหวั่นใจ เธอรู้สึกหวั่นใจ เพราะวันนี้ภัสกรณ์ดูผิดปกติเกินไป พนักงานเสิร์ฟคนนี้ เธอมีอะไรพิเศษตรงไหน ทำไมถึงกลายเป็นจุดสนใจของเขา ไม่ได้ เธอจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด เธอเพิ่งจะได้เป็นคนรักใหม่ของภัสกรณ์ บัลลังก์ของเธอยังไม่ทันจะร้อน แล้ว เธอจะปล่อยให้ผู้หญิงต่ำต้อยคนนี้คว้าไปง่ายๆ ได้ยังไง