ตอนที่11 มันรังแกฉัน

ต๭นที่11 มันรังแกฉัน ดวงตาของซูเลียส่อแววชั่วร้าย เธอเงยหน้ามองนีรชาอย่างทะนงตน“เธอนี่กล้ามากเลยนะ ทำชุดของฉันเปื้อน แม้แต่คำขอโทษสักคำยังไม่มี” นีรชาหน้าแดงก่ำ เธอกำหมัดแน่น ไม่ยอมอ่อนข้อให้กับซูเลีย เดิมทีซูเลียคิดจะกำราบนีรชาต่อหน้าภัสกรณ์ แต่ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าต่อกลอนกับเธอ แถมยังจ้องเธอตาเขม็ง ทำทีเป็นไม่เห็นเธออยู่ในสายตา ซูเลียยิ่งโกรธมากขึ้นอีก เธอทุบลงบนโต๊ะ“ไปเรียกผู้จัดการของพวกเธอมานี่สิ” คนอื่นๆ ที่อยู่ในร้านต่างพากันตกใจกับการกระทำของซูเลีย ดวงตาหลายคู่จ้องมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ภัสกรณ์ยังคงกอดอกอย่างสบายใจ เขายืนนิ่งอยู่กับที่ เหมือนกับกำลังรอดูการแสดงฉากเด็ด ภัสกรณ์เคยเจออารมณ์โมโหแบบนี้ของนีรชา เธอเป็นเหมือนตัวเม่นที่พร้อมจะสะบัดขนแหลมๆ เพื่อต่อสู้กับซูเลีย แล้วจากไปอย่างไม่ใยดี แขกของร้านอาหารแห่งนี้มีแต่คนรวยๆ และข้อกำหนดสำหรับพนักงานเสิร์ฟก็สูงมากด้วย ถ้าใครถูกร้องเรียนจากแขกจะถูกเลิกจ้างทันที นีรชากัดฟันทน งานนี้เป็นงานที่ได้เงินเดือนสูงที่สุดในบรรดางานทั้งสามของเธอ ถ้าถูกเลิกจ้าง แล้วจะทำยังไงกับค่ารักษาพยาบาลของพ่อล่ะ เธอกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ และเปล่งวาจาออกมาอย่างยากลำบาก“ขอโทษค่ะ… ดิฉันผิดเองที่บริการคุณไม่ดี ได้โปรดยกโทษให้ดิฉันด้วยนะคะ” ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น เขาค่อนข้างแปลกใจในน้ำเสียงอันแผ่วเบาของเธอ “ยกโทษเหรอ…ก็ได้…ชุดนี้ราคาสองแสนบาท เธอจ่ายให้ฉันได้ไหมล่ะ”ซูเลียมองภัสกรณ์อย่างภาคภูมิ พนักงานเสิร์ฟกระจอกๆ คนนี้เป็นแค่ลูกเป็ดขี้เหร่ จะมาเทียบกับเธอได้ยังไง ว่าไงนะ…ชดใช้ค่าชุดสองแสนบาท ดวงตาสดใสของนีรชาถึงกับเบิกโพลง ผู้หญิงคนนี้ใจดำชะมัด โซดาหกใส่ชุดแค่ไม่กี่หยด ถึงกับจะให้ชดใช้ค่าชุดเลยเหรอ อีกอย่างเธอนั่นแหล่ะที่เจตนาทำหกเอง ดวงตาของภัสกรณ์เปล่งประกายด้วยความสนใจ การแสดงฉากนี้เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เขาอยากจะดูว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้จะรับมือกับความร้ายกาจของซูเลียยังไง นีรชาเงยหน้าขึ้นมองแววตาทะเล้นของภัสกรณ์ที่กำลังเย้าแหย่ ในใจเธอก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ คนที่ร่ำรวยและมีอำนาจพวกนี้ มักจะรังแกคนที่ต่ำต้อยกว่าแบบนี้เสมอแหล่ะ ได้…ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน นีรชากำปั้นตัวเองแน่น ไม่มีสีหน้าที่ดูต่ำต้อยและรู้สึกผิดนั้นอีกต่อไป น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความมั่นใจ “ได้ค่ะ คุณซูเลีย ดิฉันจะหาชุดใหม่ที่เหมือนเดิมเป๊ะ มาใช้คืนให้คุณ” อะไรนะ…ภัสกรณ์และซูเลียได้ยินถึงกับอึ้ง พวกเขามองดูรองเท้าผ้าใบเก่าๆ ที่ผู้หญิงคนนี้สวมอยู่ ก็รู้แล้วว่ายากจนข้นแค้นแค่ไหน ชุดราคาตั้งสองแสนบาท เธอยังกล้าบอกว่าจะชดใช้อีกเหรอ นีรชาเห็นว่าภัสกรณ์และซูเลียยังประหลาดใจไม่หาย น้ำเสียงของเธอจึงเริ่มดังขึ้น ดวงตาคู่สวยของเธอฉายแววความฉลาด“แล้วถ้าดิฉันหาชุดใหม่มาใช้คืนคุณได้ ถ้าอย่างนั้นชุดสกปรกนั่นก็ต้องกลายเป็นของดิฉันใช่ไหมคะ” “อือ…แน่นอน……”ซูเลียเริ่มไม่เข้าใจสถานการณ์นี้แล้ว นังเด็กผู้หญิงคนนี้ คิดจะทำอะไรกันแน่ ภัสกรณ์เผลอยิ้มที่มุมปาก รอยยิ้มที่แสดงถึงความพึงพอใจปรากฏขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเขามองนีรชาด้วยสายตาชื่นชม คิดไม่ถึงว่า เด็กผู้หญิงคนนี้แม้จะอารมณ์รุนแรง แต่ก็ยังพอมีปัญญาอยู่บ้าง “อย่างนั้นก็ดีค่ะ งั้นคุณก็ถอดชุดสกปรกนั่นออกมาให้ดิฉันเลยสิคะ”นีรชาพูดด้วยน้ำเสียงสะใจ “อ๊าย ฉัน……แก……”ซูเลียเพิ่งรู้ว่าตัวเองตกหลุมพรางของนีรชาเข้าซะแล้ว ซูเลียได้แต่ชี้นิ้วไปที่นีรชา เพราะตอนนี้เธอโกรธจนพูดอะไรไม่ออก “แทนคะ คุณดูสิ นังคนนี้มันแกล้งซูเลีย”เธอบุ้ยปากอย่างไม่พอใจ แล้วมุดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของภัสกรณ์ มือหนึ่งชี้ไปที่นีรชา มืออีกข้างเขย่าแขนของภัสกรณ์ไม่หยุด“แทนคะ คุณพูดอะไรบ้างสิคะ เห็นไหมว่าซูเลียถูกกลั่นแกล้งอ่ะ”