ตอนที่12 รีบหนี

ต๭นที่12 รีบหนี สายตาของทุกคนในร้านอาหารต่างมองมาทางนี้ “พอได้แล้ว”เสียงตะคอกของผู้ชายดังขึ้น ทำให้ซูเลียหยุดพูดพล่าม ซูเลียน้ำตาคลอด้วยความผิดหวัง เมื่อก่อนทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ภัสกรณ์ก็ไม่เคยปรามเธอเลย เธอเป็นหนึ่งในคนที่ภัสกรณ์โปรดปรานมากที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่วันนี้ เพื่อพนักงานเสิร์ฟกระ จอกๆ คนนี้คนเดียว ภัสกรณ์ถึงกับตะคอกใส่เธอ “แทน…นี่คุณ…”ซูเลียยังไม่ยอมหยุด เธอกระชับแขนของภัสกรณ์แน่นขึ้น ภัสกรณ์อมยิ้มอย่างมีเลศนัย ดวงตาคมเข้มของเขาจ้องมองนีรชาแบบที่ไม่อาจคาดเดาได้ ทำเอานีรชาขนลุกซู่ไปทั้งตัว เธอคิดแค่ว่าต้องออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว ผู้ชายคนนี้อันตรายมาก รอบตัวเขาเต็มไปด้วยบรรยากาศที่กดดัน แม้เขาจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่มันช่างเยือกเย็นเหลือเกิน ก่อนที่นีรชาจะเดินออกไป ภัสกรณ์ได้เอาขายาวๆ ของเขาขวางทางเธอไว้พอดี “ท่านประธานคะ รบกวนขยับนิดหนึ่งค่ะ ดิฉันต้องไปทำงานต่อ”นีรชาฉีกยิ้มออกมา และพูดกับเขาอย่างสุภาพ แต่สายตาของเธอกลับไม่มีอ่อนน้อมอยู่เลย ทันใดนั้น คางของนีรชาก็ถูกมือหนาของภัสกรณ์จับเอาไว้ เขาบีบคางของเธอแน่น ความรู้สึกเจ็บปวดนี้ที่เธอเคยได้รับในคืนที่ฝนตกนั้นกลับมาอีกครั้ง เขายังคงบีบคางเธออย่างไร้ความปราณี จนคางของเธอช้ำไปหมดแล้ว นีรชารู้สึกเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว ในใจเธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คนจนทำไมจะต้องถูกรังแกเสมอเลยนะ เธอทำหน้าที่พนักงานเสิร์ฟของเธออยู่ดีๆ ทำไมจะต้องโดนคนรวยๆ พวกนี้ดูถูกเหยียดหยามด้วย ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “ปล่อยฉันนะ”เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไร้ความรู้สึกใดๆ “นี่ เธอสั่งฉันเหรอ”มือหนาของภัสกรณ์ยิ่งบีบแรงขึ้นอีก นีรชาที่ตอนนี้เจ็บจนหน้าซีด แต่ก็ยัง ไม่ยอมร้องขอความเมตตาจากเขา ทำให้ภัสกรณ์เริ่มโมโห ผู้หญิงคนนี้ ไม่เคยคิดที่จะยอมรับความพ่ายแพ้เลยหรือยังไง ทำไมถึงดื้อด้านขนาดนี้ เป็นผู้หญิงน่ะ ต้องว่าง่ายสิถึงจะน่ารัก “ฉันจะพูดอีกครั้งนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”นีรชาสุดจะทนแล้ว ความอดทนของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง “หรอ เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าฉันเป็นแขกของเธอ พูดจากับฉันน่ะ หัดมีมารยาทหน่อยสิ” ภัสกรณ์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน และแรงบีบจากมือหนาของเขาก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย นีรชารู้สึกว่าขากรรไกรของเธอกำลังจะแหลกคามือเขาอยู่แล้ว เมื่อความอดทนเฮือกสุดท้ายของนีรชาสิ้นสุดลง เธอจึงยกเข่าขึ้นกระแทกเข้าที่หว่างขาของภัสกรณ์จนสุดแรง “โอ๊ย…” ภัสกรณ์ร้องโอดครวญ สายตาที่มองนีรชาแสดงออกว่าเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่คิดเลยว่าในชีวิตนี้จะมีใครกล้าเตะคนอย่างภัสกรณ์ นีรชาใช้โอกาสนี้ปลีกตัวออกจากเงื้อมมือของเขา และถอยกลับไปยังจุดที่ปลอดภัยทันที ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ“ท่านประธานคะ ลืมบอกไปค่ะ ว่าดิฉันเป็นเทควันโดสายดำ” ตอนนี้เขาเองก็จุกจนหน้าดำไปหมดแล้ว ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยความโกรธ จนเธอชักจะหวั่นใจ “ว้าย…แทนค่ะ”ซูเลียกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอพูดโพล่งขึ้นมาต่อหน้านีรชา“นี่แก นางสารเลว ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย คอยดูนะ ฉันจะบอกให้ผู้จัดการร้านไล่แกออก” นีรชาหัวเราะออกมาเบาๆ รีบถอดผ้ากันเปื้อนลายลูกไม้ออกจากเอว และโยนมันลงบนโต๊ะ ผายมืออย่างสบายใจ“เชิญเลย ตอนนี้ฉันก็ไม่อยากทำงานที่นี่แล้ว ฉันขอลาออก” เธอหันกลับไปแสยะยิ้มท้าทายภัสกรณ์ แต่ดีที่ซูเลียกำลังเกาะเขาไว้ นีรชาจึงรีบวิ่งออกไป ถ้าถูกจับได้คราวนี้ เธอไม่รอดแน่ คางของเธอคงแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี