ตอนที่13 มีความสุขก็ดี

ต๭นที่13 มีความสุขก็ดี พอวิ่งออกมาพ้นประตูร้านได้ เธอก็โล่งใจ โชคดีที่เธอเคยวิ่งระยะไกลมาก่อน มิเช่นนั้นก็ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าถูกผู้ชายคนนั้นจับได้แล้วจะเป็นยังไง ซึ่งมันคงไม่เป็นผลดีกับเธอแน่ สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านร่างกายของเธอ ท่ามกลางบรรยากาศที่เย็นสบาย นีรชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หัวใจที่เต้นแรงก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆ สงบลง นีรชาไม่ได้เห็นบรรยากาศตอนกลางคืนของเมืองนี้มานานแค่ไหนแล้ว เธอเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน เพราะตั้งแต่สิทธิ์ชานนพ่อของเธอล้มป่วย นีรชาก็กลายเป็นเสาหลักของบ้าน กลางวันต้องเรียนหนังสือ ตกกลางคืนก็ต้องไปทำงานตั้งสามที่ และกลับบ้านตอนฟ้าใกล้จะสางเป็นประจำ พอคิดถึงหน้าพ่อ ในใจเธอเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย นีรชาเอ๊ย…ทำไมเธอถึงได้หุนหันพลันแล่น ทั้งที่เธอก็รู้อยู่ว่าผู้หญิงพวกนั้นมันเป็นยังไง งานที่ร้าน Prague restaurant เป็นงานที่ได้ค่าจ้างสูงที่สุด…แต่ทำไมเธอถึงได้ยอมแพ้คนพวกนั้นง่ายๆ ล่ะ แล้วเธอจะทำยังไงกับค่ารักษาพยาบาลของพ่อ แม่เลี้ยงอย่างตมิสาก็เริ่มคบกับคนอื่นลับหลังพ่อ เลือกเส้นทางใหม่ให้ตัวเอง ส่วนพี่สาวกำมะลออย่างมุกมณี ถึงแม้จะมีเงินเดือนสูง แต่เธอก็ใช้จ่ายเงินมากเหมือนกัน เงินที่เธอหามาได้ก็ยังไม่พอใช้เลย ฉะนั้นนีรชาจึงต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่ายทั้งหมดไว้คนเดียว แต่ตอนนี้ เธอกลับชวดงานนี้ไป ภัสกรณ์…นายมันสมควรตาย เป็นประธานบริษัทประสาอะไร ทำตัวไร้สาระ แถมยังเลือกผู้หญิงได้ห่วยแตกมาก ดูเผินๆ เขาก็เป็นแค่ผู้ชายเอาแต่ใจคนหนึ่งเท่านั้นเอง นีรชากลุ้มใจจนคิ้วขมวด ในใจเอาแต่สาปแช่งภัสกรณ์อยู่อย่างนั้น เฮ้อ…แต่จะทำไงได้ล่ะ ตอนนี้เธอก็ต้องหางานใหม่ ไม่อย่างนั้นจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่ายาให้พ่อทุกวัน นีรชามองไปรอบๆ เธอหวังว่าจะเห็นป้ายปิดประกาศรับสมัครงานตามอาคารต่างๆ โอ๊ะ… ดวงตาของเธอเบิกโต รถเก๋งสีดำคันหนึ่งจอดอยู่บนถนน กระจกรถเปิดอยู่ มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่งคนขับ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาแจ่มใสคู่นั้นกำลังจับจ้องไปที่สัญญาณไฟจราจรบนถนน นิ้วมือเรียวยาวของเขาวางทาบอยู่บนหน้าต่างรถ นีรชาตัวสั่นเทา เธอสุดจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลรินออกมา เอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น เพื่อไม่ให้ร้องไห้เสียงดังออกมา เป็นเขาจริงๆ ด้วย…ประภพ เขาคือพี่ภพของเธอนั่นเอง เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากที่พ่อล้มละลาย เพื่อที่จะหลบหนีเจ้าหนี้ ครอบครัวของพวกเธอจึงต้องย้ายมาอยู่เมืองซี โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดันหายไปอีก ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ขาดการติดต่อกับประภพ แล้วเขามาอยู่ที่เมืองซีได้ยังไงกัน นีรชารู้สึกว่าหัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้น มองดูผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถอย่างเหม่อลอย เธอรีบวิ่งตรงไปที่รถคันนั้นอย่างไม่คิดชีวิต ไม่ทันแล้ว…ไฟเขียวแล้ว รถเก๋งสีดำคนนั้นสตาร์ทเครื่อง แล้วก็ขับออกไป “พี่ภพค่ะ…รอน้ำด้วย...พี่ภพ”สายตาของผู้คนที่อยู่บนท้องถนนมองเธอด้วยความประหลาดใจ นีรชาวิ่งไล่ตามรถเก๋งสีดำคันนั้นอย่างบ้าคลั่ง สองมือโบกไปมา ใบหน้าเล็กๆ นั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอย้ายมาอยู่ที่นี่สามปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเขาอีกครั้ง ประภพ…รูปร่างหน้าตาของเขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งหล่อและสง่างาม เหมือนเดิมไม่มีผิด หลายปีที่ผ่านมานี้เขามีความสุขดีใช่ไหม เขาเป็นลูกชายคนเดียวของนายกเทศมนตรี ชีวิตของเขาต้องดีกว่าคนที่ครอบครัวล้มละลายอย่างเธออยู่แล้วแหล่ะ…… ดีแล้วล่ะ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เห็นเขามีความสุขดี……เธอก็ดีใจ สัญญาณไฟจราจรหายไปแล้ว นีรชาปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างเคว้งคว้างไร้จุดหมาย ทีละก้าวๆ และแต่ละก้าวมันช่างยากเย็นเหลือเกิน