ตอนที่14 แจ้งเจ้าหนี้

ต๭นที่14 แจ้งเจ้าหนี้ ภายในรถลัมโบร์กินีคันงาม ภัสกรณ์มองดูฉากดราม่าที่เกิดขึ้นบนท้องถนน เห็นนีรชาร้องไห้ และวิ่งไล่ตามรถเก๋งสีดำด้วยความเจ็บปวดใจ ยิ่งทำให้เขาอยากรู้ เขาจึงเร่งความเร็ว ขับไล่ตามรถเก๋งสีดำคันข้างหน้าไป อากาศที่เย็นและท้องฟ้าปิด ทำให้มองเห็นไม่ค่อยชัด เขาเห็นแค่ว่ามีผู้ชายลักษณะขาวตี๋คนหนึ่งนั่งอยู่ในรถ อ๋อ…ที่แท้ก็ชอบผู้ชายแบบนี้เองเหรอ ไม่รู้ทำไมภัสกรณ์ถึงได้รู้สึกกระวนกระวายใจแปลกๆ เรื่องระหว่างเธอกับเขามันเกี่ยวอะไรกันแน่ เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย และเร่งความเร็วขึ้นอีก จนกระทั่งแซงรถเก๋งสีดำคนนั้นไปไกล ภัสกรณ์อึดอัดใจ เขาเลื่อนกระจกรถลง และอากาศเย็นข้างนอกหลั่งไหลเข้ามา สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “แทนคะ ซูเลียขอโทษนะ ต่อไปซูเลียจะไม่ทำอีกแล้ว ยกโทษให้ซูเลียเถอะนะคะ…น๊า…”น้ำเสียงอันอ่อนหวานและนุ่มนวลของซูเลียที่เต็มไปด้วยคำขอโทษ ดังออกมาจากโทรศัพท์ ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น ได้เวลาเขี่ยผู้หญิงคนนี้ทิ้งแล้วล่ะ “แทนคะ ทำไมคุณไม่พูดอะไรบ้าง อย่าโกรธเลยนะคะ คืนนี้คุณอยู่ที่บ้านพักตากอากาศหรือเปล่า ซูเลียจะไปหา ซูเลียจะปรนนิบัติแทนเป็นอย่างดีเลยค่ะ……”เธอจงใจทำเสียงยั่วยวน สำหรับเรื่องบนเตียงเธอมั่นใจว่าเธอมีลีลาเด็ดพอที่จะมัดใจเขาได้ “เอากุญแจฝากไว้ที่ศักดิ์ชัย แล้วก็ห้ามไปเหยียบที่นั่นอีกเด็ดขาด”ภัสกรณ์พูดออกมาเบาๆ น้ำเสียงฟังดูไม่มีความเห็นอกเห็นใจ เย็นชาและโหดร้ายที่สุด “แทน คุณอย่าใจร้ายกับซูเลียแบบนี้ ซูเลียรักคุณนะคะ รักคุณจริงๆ”เธอเห็นท่าไม่ดี จึงร้องไห้โฮออกมา แล้วเธอจะไปหาผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวย แถมยังใจกว้างแบบนี้ได้จากที่ไหน “เช็คยี่สิบล้าน โฉนดที่ดิน ปอร์เช่รุ่นล่าสุด”น้ำเสียงภัสกรณ์ที่ฟังดูร้อนใจ คิ้วของเขาย่นเข้าหากัน อย่างเอือมระอา เขาเกลียดผู้หญิงหน้าเงินพวกนี้เสียจริง “แทนคะ……คือว่า……ก็ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”ในที่สุดเธอก็ยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี ก็แหงล่ะ เขายอมทุ้มสุดตัวขนาดนี้ เธอต้องรับไว้อยู่แล้ว เพราะในชีวิตนี้เธอจะมีปัญญาหาได้แบบนี้เหรอ ไม่แปลกที่ผู้หญิงทุกคนต่างก็อยากจะร่วมเตียงกับเขา เพราะเขาไม่ใช่แค่หล่อและรวย ยังใจกว้างอีกต่างหาก ผู้หญิงของเขาทุกคน ล้วนแต่ได้รับอภินันทนาการต่างๆ มากมาย แน่นอนว่าเขาเป็นผู้ชายที่สาวๆ ทุกคนหมายปอง และคิดอยากครอบครองเป็นของตัวเอง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง “ท่านประธานครับ เรื่องที่ท่านประธานให้ไปสืบได้เรื่องแล้วครับ…เธอชื่อนีรชา วิทยบำรุง ชื่อเล่น ชื่อน้ำ อายุสิบเก้าปี ส่วนสูงร้อยหกสิบเอ็ด น้ำหนักสี่สิบเจ็ด เป็นนักศึกษาคณะวารสาร ปีสอง พ่อของเธอชื่อสิทธิ์ชานน เคยเป็นเจ้าของร้านจิวเวอร์รี่ ชื่อร้านว่า เพชรเฮง หลังจากโดนโกงจนล้มละลาย เขาก็ล้มป่วยจึงต้องย้ายครอบครัวมาอยู่เมืองซี เพื่อหนีหนี้ครับ” สุทินทร์พูดอย่างสุภาพ “หนีหนี้”ดวงตาคมเข้มของภัสกรณ์มีประกายขึ้นมา เหมือนมีแผนอะไรในใจ “ใช่ครับ ท่านประธาน เท่าที่สืบมา ตอนนี้เธอทำงานพาร์ทไทม์สามที่ เพราะต้องหาเงินมาใช้หนี้ให้พ่อครับ” ริมฝีปากของภัสกรณ์เม้มเข้า“อือ…แล้ว…เธอมีแฟนหรือยัง” “เอ่อ…เรื่องนี้ไม่เคยได้ยินครับ เพราะตั้งแต่เข้าเรียนเธอก็ทำงานพาร์ทไทม์มาตลอด น่าจะไม่มีเวลาหาแฟนหรอกครับ” “สุทินทร์…บอกที่อยู่ปัจจุบันของสิทธิ์ชานนให้เจ้าหนี้ร้านเพชรเฮงรู้” “ครับ ท่านประธาน” “แล้วก็แจ้งไปที่ธนาคารใหญ่และโรงรับจำนำทุกที่ ว่าไม่ให้รับจำนองหรือจำนำอะไรจากครอบครัวของสิทธิ์ชานน” “ได้ครับ ท่านประธาน”