ตอนที่15 มองข้ามเขา

ต๭นที่15 มองข้ามเขา นีรชากำลังนอนฝัน เธอฝันว่าตัวเองได้กลับไปที่บ้านเกิด และอยู่ที่โรงเรียนมัธยม เธอเห็นประภพสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว จ้องมองเธอตาเป็นประกาย รูปร่างสูงสง่า ฟันขาวเรียงตัวสวย เขาส่งรอยยิ้มสดใสให้เธอ แล้วพูดกับเธอว่า“น้ำ เร็วเข้า จะสายแล้ว” นีรชาสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็ปาไปเจ็ดโมงครึ่งแล้ว วันนี้เธอมีเรียนเช้าซะด้วย กว่าจะเดินทางไปมหา’ลัยต้องใช้เวลายี่สิบกว่านาที ถ้าไม่รีบ เธอต้องไปเรียนสายแน่ๆ เธอพลิกตัวลงจากเตียงทันที ล้างหน้าแปรงฟัน ใส่ชุดนักศึกษาตัวเก่ง คว้ากระเป๋า และรีบวิ่งออกจากบ้าน เพื่อประหยัดค่าที่พัก นีรชาจึงเลือกที่จะอยู่บ้านเช่าซอมซ่อหลังนี้ ป้ายรถเมล์มีคนต่อคิวยาวเหยียด นีรชาได้แต่ถอนใจ แล้วเดินไปต่อท้ายแถว จู่ๆ เธอก็นึกถึงคำพูดของประภพที่อยู่ในความฝัน“น้ำ เร็วเข้า จะสายแล้ว” จริงสิ ตั้งแต่ธุรกิจของพ่อล้มละลาย ชีวิตของเธอก็ไม่เคยหยุดนิ่งเลย ทุกวันได้ยินแต่คำว่า เร็วเข้า วิ่งเร็ว… ไม่ว่าจะทำอะไร เธอก็ต้องทุ่มเทแรงกายทั้งหมดที่มี เธอเลือกเรียนวิชาทั้งหมดที่สามารถเรียนได้ ทำงานพาร์ทไทม์สามงานหลังเลิกเรียน เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแต่ไม่อาจหยุดพัก ตอนนี้เธอไม่ใช่คุณหนูแสนสวยลูกสาวเจ้าของร้านเพชรอีกต่อไปแล้ว เธอต้องทำงานอย่างไม่หยุดหย่อนเท่านั้น ถึงจะสามารถเอาชีวิตรอดอยู่ได้ พี่ภพ ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้ง พี่จะยังอยากรู้จักฉันอยู่ไหม นีรชาพึมพำอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ นัยน์ตาคู่สวยเต็มเปี่ยมไปด้วยม่านน้ำตา พี่ภพของเธอ จะยังจำเธอได้ไหมนะ เธอสะบัดหัวไปมา ผลักดันความรู้สึกโศกเศร้าเหล่านี้ไปยังส่วนลึกที่สุดของหัวใจ บอกกับตัวเองว่า เธอจะอ่อนแอไม่ได้ พ่อที่ป่วยอยู่บนเตียงไม่อนุญาตให้เธออ่อนแอ รถโดยสารก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมา นีรชากังวลใจมาก เช้านี้เธอมีเรียนสองวิชาที่สำคัญมาก ได้ยินมาว่าอาจารย์จะเชิญนักศึกษาที่อาจารย์ภาคภูมิใจที่สุด มาช่วยเป็นวิทยากรในการฝึกวิเคราะห์ข่าว นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก เพราะฉะนั้นเธอจะสายไม่ได้ “ปี้นๆ...”อยู่ ๆ ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นมา โอ๊ะ…สงสัยเธอจะยืนขวางทางคนอื่น นีรชารีบขยับหลบทันที โดยที่สายตาของเธอยังคงชะเง้อมองทางรถโดยสารอยู่ “ปี้นๆ...”เสียงแตรรถดังขึ้นอีกครั้ง นีรชาขมวดคิ้ว มองดูตำแหน่งที่ตัวเองยืน ก็เห็นว่าไม่ได้ไป ขวางทางใครสักหน่อย และนี่มันก็ป้ายรถเมล์ รถยนต์ส่วนตัวมีสิทธิ์อะไรมาวิ่ง นีรชา กระวนกระวายและร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เธอหวังให้มีรถโดยสารประจำทางปรากฏขึ้นมาในไม่ช้า “ปี้นๆ...” รถคนนี้ยังคงบีบแตรดังลั่นไม่ยอมหยุด“กลัวคนเขาไม่รู้หรือไง ว่ามีรถหรูอ่ะ” เธอพูดในใจ นีรชาทนไม่ได้จึงหันไปมองทางเขา“จะบีบอะไรกันนักกันหนาคะ ฉันไม่ได้ยืนขวางทางคุณสักหน่อย” กระจกรถหรูลัมโบร์กินีค่อยๆ เลื่อนลงมาช้าๆ ภัสกรณ์ที่มือหนึ่งจับพวงมาลัย มือหนึ่งวางอยู่บนหน้าต่างรถ กำลังมองนีรชาด้วยสายตาแพรวพราว และยิ้มมุมปากน้อยๆ ให้เธอ นีรชาอึ้งไปสามวิ ก่อนจะมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อคนที่เธอเกลียดชังอย่างเขา ซึ่งวิธีที่ดีที่สุดก็คือการไม่สนใจ เธอหันหลังให้เขา ทำเหมือนภัสกรณ์เป็นแค่อากาศธาตุ นีรชาก็ยืนต่อแถวของเธอไป แม้แต่หางตายังไม่แลภัสกรณ์เลยสักนิด คิ้วหนาของภัสกรณ์ย่นเข้าหากัน ไม่พอใจที่ผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจเขา เพราะไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อน อย่างนี้ต้องโดนสั่งสอนหน่อยแล้ว ภัสกรณ์ขับไปจอดข้างๆ นีรชา เขาเอื้อมมือเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสาร แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “นีรชา ขึ้นรถ” “ห้ะ”นี่เขารู้จักชื่อเธอได้ยังไง นีรชาหันไปมองภัสกรณ์ แววตาเต็มไปด้วยความอยากรู้ แสงแดดส่องกระทบใบหน้าเล็กๆ ดวงตาสดใส นัยน์ตาสีดำขลับ ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อยด้วยความตกใจ น่ารักไร้เดียงสาจริงๆ