ตอนที่16 คนขับรถฟรี

ต๭นที่16 คนขับรถฟรี เด็กผู้หญิงคนนี้ช่างไร้เดียงสาจริงๆ ในใจเธอรู้สึกอะไรก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมด ภัสกรณ์อดไม่ได้ที่จะมองนีรชาอย่างขบขัน เขาเลิกคิ้วขึ้น“นีรชา ยังไม่ขึ้นมาอีก มันสายแล้วนะ” “ห้ะ…”ดวงตาของนีรชาเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินเขาพูด เขา…เขารู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังจะไปสาย สีหน้าท่าทางที่นีรชาแสดงออกมา ทำให้อารมณ์ของภัสกรณ์ดีขึ้น เขาแอบหัวเราะออกมาเบาๆ แขนยาวเหยียดออก แล้วพุ่งตัวไปดึงนีรชาเข้ามาในรถ “เฮ้…นี่คุณจะทำอะไรอ่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” นีรชาดิ้นรนขัดขืน “ชู่วว์…” เขาเอื้อมมือมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ และทันทีที่เหยียบคันเร่ง ลัมโบร์กินีคันงามก็พุ่งออกไปเร็วปานจรวด “ไอ้คนบ้า ปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้นะ”นีรชาตะโกนโวยวายเสียงดัง ภัสกรณ์ยักไหล่อย่างสบายใจ“เธอรีบไปเรียนไม่ใช่เหรอ ฉันผ่านไปทางนั้นพอดี ก็เลยจะไปส่ง” “ใครใช้ให้คุณไปส่งมิทราบ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นฉันกระโดดลงไปจริงๆ ด้วย” นีรชาพยายามปลดเข็มขัดนิรภัยออก แต่ปลดยังไงก็ปลดไม่ได้ เธอเกลียดผู้ชายที่ชอบใช้กำลังรังแกผู้หญิงที่สุด เข็มขัดนิรภัยบ้านี่ ทำไมถึงหาปุ่มปลดล็อคไม่เจอสักที ภัสกรณ์มองดูนีรชาที่กำลังบ้าคลั่ง เขาแสยะยิ้ม“ไม่มีประโยชน์หรอก รถคันนี้ถูกดัดแปลงมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ ไม่มีใครปลดล็อคมันได้ นอกจากฉันคนเดียว” “คุณมันไอ้โรคจิต”นีรชาขี้เกียจที่จะต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว เธอเอนตัวไปด้านหลังและพิงไปที่เบาะนั่งตัวใหญ่ที่แสนนุ่มสบาย จะว่าไป มีคนขับรถให้นั่งสบายๆ แบบนี้ ก็เพลินดีเหมือนกัน “ขับตรงไปทางตะวันออก และก็ไปจอดที่หน้าอาคารใหญ่ของมหาวิทยาลัยทีนะ”นีรชาหลับตาพริ้ม และกำกับภัสกรณ์ให้ไปทางนั้นทางนี้ ดูเธอเพลียมาก เพราะเมื่อคืนนี้เธอนอนฝันทั้งคืน เปลือกตาเธอมันหนักจนจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว “……”ไม่มีเสียงตอบกลับจากภัสกรณ์ เขาคิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้นี่มันยังไง เปลี่ยนโหมดไวจริง เมื่อกี้ยังคิดจะกระโดดลงจากรถแบบไม่กลัวตายอยู่เลย ตอนนี้กลับออกคำสั่ง เหมือนว่าเขาเป็นคนขับรถของเธอซะอย่างงั้น “ทำไมล่ะ ไหนบอกว่า ยินดีจะไปส่งฉันไม่ใช่เหรอ”นีรชาหรี่ตาข้างซ้ายมองดูด้านข้างของภัสกรณ์ ตอนนี้เธอง่วงมากจริงๆ จนไม่อยากที่จะลืมตาขึ้นมา “ฮ่าๆ……”ภัสกรณ์เห็นท่าทางของนีรชาผ่านกระจกมองหลัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “นีรชา เธอรู้ไหมว่าตอนนี้สภาพเธอเป็นยังไง” “ทำไม ไม่พอใจเหรอ งั้นก็ปล่อยฉันลงสิ”นีรชากลับคำพูดทันที “อยู่กลางถนน จอดไม่ได้”ภัสกรณ์ถอนหายใจเบาๆ จากนี้เขาจะหาทางมาเจอเธออีกได้ยังไง เดี๋ยวก็จะถึงมหา’ลัยของเธอแล้ว ทำยังไงดีล่ะ เขาจะต้องทำอะไรสักอย่าง ชั่วครู่หนึ่งภายในรถก็เงียบสงบ รถวิ่งได้อย่างราบรื่นและแทบไม่รู้สึกถึงการสั่นสะเทือนใดๆ นีรชาหลับตาอยู่ ถึงเปลือกตาเธอจะหนักจนลืมไม่ขึ้น แต่เธอก็นอนไม่หลับ ภาพความฝันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา ในฤดูใบไม้ผลิ ที่สนามบาสแห่งหนึ่ง ประภพสวมเสื้อหมายเลขสาม หลังจากชู้ตลูกสามแต้มได้อย่างสวยงาม เขาก็หันไปยิ้มกว้างให้กับนีรชาที่กำลังเดินผ่านมา และทันใดนั้นโลกทั้งโลกก็หยุดนิ่ง คงเหลือเพียงใบหน้าอันยิ้มแย้มของประภพ ภายใต้แสงไฟส่องสว่างยามค่ำคืน ประภพเดินมาทางด้านหลังของนีรชา เขาแตะไปที่หลังเธอเบาๆ“น้ำ อย่าท้อนะ”นีรชาที่กำลังท้อใจอยู่ พอประภพพูดท้วงขึ้นมา เธอจึงมีกำลังใจยืนหยัด แม้ว่าบริษัทพ่อจะล้มละลาย เธอต้องใส่เสื้อผ้าเก่าๆ โทรมๆ หรือโดนคนดูถูกเหยียดหยามแค่ไหนก็ตาม เธอก็จะไม่ท้อ จะยืดหยัดสู้ต่อไป พี่ภพ……ทันใดนั้นดวงตาของนีรชาก็ปริ่มน้ำตา เธอข่มเปลือกตาไว้แน่น เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แต่ยิ่งนีรชาข่มตาแน่นแค่ไหน หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากแค่นั้น