ตอนที่17 เจอกับคนบ้า

ต๭นที่17 เจอกับคนบ้า ภัสกรณ์รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เขาจึงหันไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างๆ ดวงตาของเธอปิดแน่น ใบหน้าเล็กๆ ซีดเผือด มีอาการที่แสดงถึงความเจ็บปวดและสิ้นหวัง ฟันขาวกัดริมฝีปากของตัวเองจนเลือดไหลซิบ เกิดอะไรขึ้น ทำไมสีหน้าเธอถึงเศร้าขนาดนี้ ภัสกรณ์ยื่นมือออกไป เขาใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่แก้มของนีรชา “โอ๊ย…นายทำอะไรอ่ะ ฉันเจ็บนะ”นีรชาที่ถูกภัสกรณ์จู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว ร้องออกมาเสียง ดัง ดวงตาเปิดกว้างและหยดน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้ม นีรชารีบเช็ดน้ำตาอย่างหวาดระแวง เพราะไม่ต้องการให้ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เห็นเธอในสภาพนี้ คิ้วหนาของภัสกรณ์บิดเบี้ยว“นี่เธอร้องไห้เหรอ” “อย่ามายุ่งกับฉัน”นีรชาเช็ดน้ำตาและบิดตัวไปทางขวา แสร้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่าง เรื่องประภพ มันเป็นความลับที่อยู่ลึกที่สุดในหัวใจของเธอ นีรชาไม่ยอมให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ไฟแดงพอดี ภัสกรณ์ยื่นมือออกไปจับคางของนีรชาอีกตามเคย เขาบีบคางเธอแน่น ภัสกรณ์ดึง หน้าของเธอเข้ามาใกล้กับหน้าของเขา ดวงตาคมเข้มจ้องมองเข้าไปในดวงตาอันแดงกร่ำของเธอ “บอกมา…เธอร้องไห้ทำไม” “ฉันร้องไห้ให้กับความโชคร้าย ให้กับคนไม่มีเหตุผลอย่างคุณ ฉันเจ็บใจ ฉันเสียใจ ฉันรู้สึกว่าชีวิตตัวเองยากลำบาก”นีรชายิ้มเยาะขึ้นมา ผู้ชายบ้าพลังคนนี้ เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน คำพูดของนีรชาทำให้ภัสกรณ์ยิ่งโกรธ มือหนากำลังจะเพิ่มแรงบีบ แต่พอเห็นใบหน้าเล็กๆ ของเธอที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา เขาก็ใจอ่อนทันที ภัสกรณ์ขบกรามแน่นอย่างพยายามอดกลั้นอารมณ์โกธร เขาดึงมือกลับมา แล้วเหยียบเบรกอย่างกะทันหัน ทำให้นีรชาเสียศูนย์ จนหัวเธอโขกเข้ากับกระจกรถ ไม่รู้ว่ากดโดนปุ่มอะไร จู่ๆ เข็มขัดนิรภัยก็คลายออก และประตูรถก็เปิดออก นีรชายังไม่ทันตอบสนองใดๆ ก็ถูกภัสกรณ์โยนออกไปนอกรถ ท่ามกลางถนนที่มีรถวิ่งขวักไขว่ ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากเขาสักคำ ลัมโบร์กีนีคันงามก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว เธอนวดๆ บริเวณคางที่ถูกภัสกรณ์บีบจนเป็นรอยแดง“ไอ้บ้าเอ๊ย”เธอกร่นด่าอยู่ในใจ ผู้ชายคนนี้อารมณ์แปรปรวนจริงๆ ตอนที่คิดจะมาส่งเธอก็มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ตอนนี้คิดอยากจะปล่อยเธอลงก็ปล่อยเธอแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ครอบครัวเขาสร้างโลกใบนี้ขึ้นมาหรือยังไง คนอย่างนีรชาไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่เขาจะมาเล่นด้วยหรอกนะ นีรชาขว้างกำปั้นไปทางลัมโบร์กินีที่ขับไปไกลแล้ว เธอมองดูเวลาบนโทรศัพท์มือถือ ตายล่ะ…สายแล้วเหรอเนี่ย นีรชาหอบหายใจแฮกๆ เธอรีบใส่เกียร์หมา วิ่งมาจนถึงหน้าห้องเรียนอย่างรวดเร็ว นนทชาเพื่อนสนิทของเธอกำลังนั่งโบกไม้โบกมือให้เธออยู่ไกลๆ “น้ำ ทางนี้”นนทชาช่วยจองที่นั่งแถวหน้าตรงกลางไว้ให้เธอ ทั้งนีรชาและนนทชาเป็นนักศึกษาเรียนดี มีขยันและตั้งใจเรียนมาตลอด “ขอบใจนะ ทชา”นีรชายิ้มให้นนทชาเพื่อแสดงความขอบคุณ โชคดีที่มีนนทชา ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะไม่ได้ที่นั่งดีๆ แบบนี้ “ยัยน้ำ ทำไมถึงได้วิ่งมาจนหอบแฮกๆ แบบนี้ล่ะ”ใบหน้าเล็กๆ ของนีรชาแดงแบบมีเลือดฝาด ปลายจมูกก็เต็มไปด้วยเหงื่อ นนทชายื่นกระดาษทิชชูให้นีรชาหนึ่งห่อ “ช่างมันเหอะ วันนี้ซวยชะมัด ดันไปเจอคนบ้าเข้า” นีรชายังพูดไม่ทันจบ อยู่ๆ เพื่อนร่วมชั้นที่นั่งอยู่รอบๆ ก็ต่างพากันปรบมือต้อนรับให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่ศาสตราจารย์ ศุภฤกษ์ พาเข้ามาในห้อง เขาคนนี้คงเป็นศิษย์รักที่ถูกเชิญมาเป็นวิทยากรพิเศษให้กับนักศึกษาในวันนี้สินะ นีรชาที่กำลังมองด้วยสายตาชื่นชม พอเห็นเขา เธอก็แทบจะกระโดดโหยงขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที