ตอนที่18 กูเป็นคนเลว

ต๭นที่18 กูเป็นคนเลว ชุดสูทสีดำสวมทับบนเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มที่ดูเข้ากันกับเนคไทสีฟ้า ผมหนา ดวงตาสีดำคมเข้ม นี่…นี่คงไม่ใช่คุณภัสกรณ์หรอกใช่ไหม นีรชาจ้องภัสกรณ์ตาถลน เธอตกใจจนพูดอะไรไม่ออก “อ้าว…นี่ยัยน้ำ มัวอึ้งอะไรอยู่ยะ แหม…มองพี่ชายสุดหล่อไม่วางตาเชียวนะ”นนทชาพูดไปยิ้มไป พอดีกับที่ศาสตราจารย์ ศุภฤกษ์ยกมือขึ้นและส่งสัญญาณให้เพื่อนร่วมชั้นเงียบ ภายในห้องเรียนที่เงียบสนิท กลับมีเสียงของนนทชาพูดโพล่งขึ้นมา ทำให้ทุกคนต่างหันมามองที่นีรชา นีรชาฟุบลงไปที่โต๊ะอย่างสิ้นท่า พยายามทำตัวให้เล็กที่สุด สายตาแอบมองดูภัสกรณ์ผ่านทางผมหน้าม้า ซวยแล้ว…ดวงตาคู่นั้นของภัสกรณ์กำลังจ้องเธอตาเป็นมันเลย แถมยังส่งยิ้มที่มุมปากให้เธออีก พอเหอะ ถ้าเกิดว่าเขาจำเธอได้แบบนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนอีกต่อไป นีรชาจึงเงยหน้าขึ้น ลืมตาคู่สวยของเธอขึ้นมา แล้วถลึงตาใส่ภัสกรณ์อย่างไม่มีใครยอมใคร พอเห็นสายตาที่นีรชามองเขาแบบนั้น ภัสกรณ์จึงฉีกยิ้มออกมาอย่างพอใจ เจอกันอีกครั้งแล้วนะ…นีรชา ภัสกรณ์กำลังยืนพูดอะไรก็ไม่รู้อยู่บนโพเดียม ส่วนนีรชาที่ตั้งใจเรียนมาตลอด มาตอนนี้กลับไม่ได้ยินอะไรเลย เธอได้ยินแต่เสียงของนักศึกษาสาวคนอื่นๆ พูดกัน“ว้าว…พี่ภัสกรณ์หล่อมากอ่ะ”“ใช่ พี่เขาเก่งมากเลยอ่ะ พูดได้ดีมากๆ เข้าใจง่ายกว่าอาจารย์ศุภฤกษ์เยอะเลย” ทุกครั้งที่ภัสกรณ์พูดประโยคหนึ่งออกมา สายตาของเขาก็จะจดจ้องไปที่นีรชา ช่างเป็นสายตาที่น่ากลัว แม้เธอจะนั่งห่างจากเขาเป็นเมตร แต่นีรชาก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันมหาศาล มันเป็น สายตาของสัตว์นักล่าที่ได้เจอเหยื่อแสนโอชะ อดทนไว้…ยัยน้ำ นีรชาลดตาลง ไม่กล้าสบตากับเขาอีก เธอจับปากกาขึ้นมาวาดภาพไร้สาระลงบนกระดาษ ทันใดนั้นก็เกิดมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว นีรชาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย ลงมือวาดการ์ตูนลงในสมุดบันทึกของเธอ เธอวาดการ์ตูนหมาป่าดุร้ายตัวหนึ่งที่ใส่สูทสีดำ สวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน และผูกเนคไทสีฟ้า กำลังยืนพูดอยู่บนโพเดียม ซึ่งองค์ประกอบบนใบหน้าของเจ้าหมาป่าตัวนี้ ก็ได้มาจากใบหน้าของภัสกรณ์นั่นเอง นีรชาเคยเรียนวาดภาพมา ดังนั้นเธอจึงวาดดวงตาอันแสนดื้อรั้นของเขาออกมาได้อย่างสมจริง มองแค่แวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าหมาป่าตัวนี้คือภัสกรณ์ ใบหน้าของมันดูจริงจัง มีข้อความเขียนไว้ในวงกลมบนหัวของมันว่า แฮร่…พวกเจ้าคือหญิงสาวผู้งมงาย ที่หลงใหลในรูปร่างหน้าตาของข้า พวกเจ้าคงยังไม่รู้ ว่าที่จริงแล้วข้าเป็นหมาป่า ฮ่าๆๆ… ที่น่าขำก็คือ บนหัวของหมาป่าถูกนีรชาวาดโบว์สีชมพูขนาดใหญ่ลงไป แถมยังใส่ชุดว่ายน้ำบีกินี่ให้อีก ซึ่งมันสวนทางกันกับสีหน้าท่าทางที่ดูจริงจังและเคร่งขรึมของมันอย่างสิ้นเชิง จะดูยังไงๆ ก็ตลก นีรชามองดูภัสกรณ์ที่กำลังยืนพูดอยู่บนโพเดียม สลับกับมองดูภาพหมาป่าที่เต็มไปด้วยองค์ประกอบต่างๆ ที่เหมือนเขา เธอกลั้นหัวเราะจนท้องแข็ง ภัสกรณ์เห็นนีรชาที่มองหน้าเขาแล้วมีท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนมีเจตนาอะไรไม่ดี ภัสกรณ์คิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอยู่กันแน่ หรือว่าที่หน้าเขามีสิ่งแปลกปลอมอะไรติดอยู่ ภัสกรณ์มีท่าทีลุกลี้ลุกลน ไม่คิดว่าประธานบริษัทที่ไม่เคยแคร์ใครอย่างเขา จะออกอาการลนลานแบบนี้ หลังเลิกเรียน เขาจะต้องไปถามผู้หญิงคนนี้ให้รู้เรื่อง ภัสกรณ์มองดูนีรชาที่ยังคงยิ้มเยาะอย่างภาคภูมิ แต่ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่า คงหมดหนทางหลีกหนีแล้วล่ะ