ตอนที่19 คนต่ำต้อย

ต๭นที่19 คนต่ำต้อย คลาสเรียนอันแสนยาวนาน ในที่สุดก็จบลง นีรชาถอนหายใจอย่างโล่งอก ใบหน้าขาวนวลเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาคู่สวยที่เปล่งประกายสดใสจงใจมองไปที่ภัสกรณ์ ลาก่อนนะ เจ้าหมาป่า… ภัสกรณ์เหลือบไปเห็นนีรชากำลังซุบซิบอยู่กับเพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆ พอดี แถมยังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาอีก เห็นแวบแรกก็รู้แล้วว่ากำลังนินทาเขาอยู่ ยิ่งทำให้คนอย่างภัสกรณ์อยากที่จะเอาชนะเธอให้ได้ เจอกันแน่ แม่ตัวดี “คุณภัสกรณ์ รอเดี๋ยวค่ะ”กลุ่มนักศึกษาหญิงถือเครื่องบันทึกเสียงวิ่งกรูมาจากหน้าประตู ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น เอามือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ขายาวเหยียดตรง รูปร่างสูงใหญ่ เขามองดูแกนนำของกลุ่มผู้หญิงพวกนี้ “คุณภัสกรณ์ พวกเรามาจากสำนักข่าวที อยากจะขอสัมภาษณ์หน่อยอ่ะค่ะ ขอเวลาพวกเราสักครึ่งชั่วโมงได้ไหมคะ”หญิงสาวที่เป็นแกนนำกลุ่มส่งยิ้มหวานให้เขา เธอดูมั่นใจในตัวเองมาก ก็แหงล่ะเธอมีดีกรีเป็นถึงดาวคณะ เชื่อว่าภัสกรณ์ไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ของเธอได้ เผลอๆ อาจจะให้เธอสัมภาษณ์ตัวต่อตัวเลยก็ได้ “สัมภาษณ์”คิ้วหนาของภัสกรณ์ย่นเล็กน้อย เขามีประชุมนัดสำคัญรออยู่ ไม่มีเวลามาเล่นเกมอะไรไร้สาระกับผู้หญิงพวกนี้หรอก “ใช่ค่ะ คุณเป็นคนที่หาตัวจับยาก กว่ามหาวิทยาลัยจะเชิญคุณมาได้มันไม่ใช่เรื่องง่าย ได้โปรดอย่าปฏิเสธพวกเราเลยนะคะ”เธอเริ่มกระวนกระวายใจ ความสวยของเธอดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรกับเขา ทันทีที่ดวงตาคมเข้มของภัสกรณ์ เห็นนีรชาหอบสมุดบันทึกและกำลังเดินออกจากห้อง รอยยิ้มอย่างมีเลศนัยก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก นิ้วเรียวชี้ไปที่นีรชาแล้วพูดว่า “ก็ได้ แต่ต้องให้เธอเป็นคนสัมภาษณ์” “ห้ะ”หญิงสาวหันกลับไปมองนีรชา ยัยนั่นเป็นใครกัน ทำไมภัสกรณ์ถึงเลือกเธอ นีรชากำลังกุลีกุจอเดินตามหลังนนทชาออกไป จู่ๆ ก็ถูกกลุ่มเพื่อนที่มาจากสำนักข่าวทีล้อมเอาไว้ “นี่เธอ คุณภัสกรณ์ต้องการให้เธอเป็นคนสัมภาษณ์เขาน่ะ รบกวนช่วยพวกเราหน่อยได้ไหม……” “นะเธอ พวกเราเตรียมคำถามไว้หมดแล้ว เธอก็แค่สัมภาษณ์ไปตามสคริปต์คำถามที่เตรียมไว้…” นีรชาไม่อาจทนแรงกดดันจากกลุ่มคนที่ร้องขอความช่วยเหลือได้ เธอจึงพยักหน้ายอมรับงานนี้อย่างจำใจ เอาวะ สัมภาษณ์ก็สัมภาษณ์ ภัสกรณ์คงไม่กล้าทำอะไรเธอ ตอนกลางวันแสกๆ แบบนี้หรอก นีรชาเชิดหน้ามองภัสกรณ์ เขาอาจจะไม่ใช่หมาป่าตัวใหญ่ แล้วเธอก็ไม่ใช่หนูน้อยหมวกแดงด้วย จะต้องกลัวเขาทำไมล่ะ นัยน์ตาคมกริบของเขาส่งประกายแพรวพราว“ยัยตัวแสบ คราวนี้เธอไม่รอดแน่” “ให้เธอสัมภาษณ์ผมได้แค่คนเดียว คนอื่นออกไปได้แล้ว”ภัสกรณ์พูดออกมาเบาๆ เขาไม่ชินกับการถูกผู้หญิงเป็นกลุ่มล้อมรอบ มันน่าปวดหัว แน่นอน ภัสกรณ์ไม่ยอมรับหรอก ว่าจริงๆ แล้วเขาต้องการที่จะอยู่กับแม่ตัวแสบเพียงลำพัง ทุกคนออกไปกันหมด นีรชายืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าภัสกรณ์ ในมือถือเครื่องบันทึกเสียงเอาไว้ อะไรกันเนี่ย เพียงชั่วพริบตา ภายในห้องเรียนก็เหลือแค่เธอกับเขาแล้ว ภัสกรณ์หัวเราะในลำคอ ยื่นฝ่ามือมาจับปลายคางของนีรชาให้เงยขึ้น นีรชาสูงแค่ร้อยหกสิบเอ็ด พอยืนต่อหน้าเขาแล้วเธอดูตัวเล็กมาก ดูไม่มีเรี่ยวมีแรง แต่เห็นได้ชัดว่านีรชาไม่แคร์ในจุดๆ นี้“เพี้ยะ”เธอปัดมือหนาของเขาออกอย่างแรง “คุณภัสกรณ์ กรุณาให้เกียรติกันด้วย ที่นี่มหาวิทยาลัยนะคะ”น้ำเสียงของเธอเย็นชา ดวงตาคู่สวยจ้องเขาเขม็งด้วยความโกรธ และมีท่าทีแข็งขืน เห็นแบบนี้ ภัสกรณ์ยิ่งรู้สึกสนุก เขาชอบเวลาที่เธอโกรธ เขายักไหล่เบาๆ นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วยกขาขึ้นอย่างสบายใจ พร้อมกับส่งสายตาทะเล้นสู้กับนีรชา “จะสัมภาษณ์ไม่ใช่เหรอ เริ่มเลยสิ”แม้งานจะยุ่งแค่ไหน แต่เขายอมเจียดเวลาให้เธอได้ คางของนีรชายังมีอุณหภูมิจากนิ้วมือของเขาหลงเหลืออยู่ ดวงตากลมโตฉายแววฉลาด เธอเปิดเครื่องบันทึกเสียง แล้ววางไว้ด้านหน้าของภัสกรณ์ “คุณภัสกรณ์รู้จักคำว่าพ่อไก่แจ้ไหมคะ”นีรชาถามโพล่งออกมาตรงๆ “อืม…”ภัสกรณ์มองส่งสายตา ผู้หญิงคนนี้เล่นกลอุบายอะไรกัน “พ่อไก่แจ้ ก็คือผู้ชายเจ้าชู้ที่ชอบจีบผู้หญิงเล่นๆ ไปทั่วโดยไม่คิดจริงจัง คุณเองก็มีประสบการณ์สูง เจอผู้หญิงมาก็เยอะ ไม่เข้าใจคำนี้จริงๆ เหรอคะ”นีรชาเอียงหน้า ดวงตากลมโตมองภัสกรณ์ด้วยความอยากรู้ และทำท่าทีดูเหมือนไร้เดียงสา