ตอนที่21 ฝีมือต่ำต้อย

ต๭นที่21 ฝีมือต่ำต้อย นีรชาเดินลากเท้ากลับถึงบ้านอย่างหมดแรง เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังออกมาจากในบ้าน “ยัยน้ำ…ช่วยพวกเราด้วยนะ!”ตมิสาร้องขอความช่วยเหลือและตรงมาหาเธอทันที “น้าสา เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ ร้องไห้ทำไม?”เห็นตมิสาและมุกมณีร้องไห้จนตาบวม เธอจึงถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ “ฮือ…ก็เจ้าหนี้ของพ่อแกน่ะสิ ไม่รู้มันหาที่อยู่พวกเราเจอได้ยังไง มันยกพวกมา บอกให้พวกเราเอาเงินไปใช้หนี้ ก่อนห้าโมงเย็นวันนี้ ต้องใช้ให้หมดด้วยนะ ถ้าไม่พวกมันจะฟ้องพ่อแก แล้วก็…เอ่อ…จะเอาแกกับนังมุกไปขายที่บาร์” ตมิสาปลอบมุกมณี ลูบผมเธอด้วยความห่วงใย “น้ำ…อาชีพนางแบบของพี่เพิ่งจะเริ่ม เพิ่งถ่ายโฆษณาไม่กี่ฉบับ เพิ่งได้ลงปกนิตยสาร พี่ไม่อยากไปอยู่ที่บาร์นั่น…ช่วยพี่ด้วยนะ”มุกมณีแกล้งทำเสียงน่าสงสาร แววตาร้ายซ่อนแผนการบางอย่างไว้ “น้าสากับพี่มุก ใจเย็นก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวน้ำจะหาทางช่วยเอง”ปมในใจยังค้างคา ค่ายาพ่อยังไม่ได้เคลียร์ แถมยังถูกเจ้าหนี้ตามมาทวงถึงที่ จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ หางานทำเพิ่มอีกสักสองสามงานเหรอ “น้ำไม่ต้องคิดอะไรหรอก มีวิธีแล้ว”มุกมณีพูดโพล่งขึ้น แล้วยื่นกระดาษในมือเธอออกมา “อะนี่…มันบอกว่า แค่น้ำถือกระดาษแผ่นนี้ไปที่บ้านเลขที่ 27 ถนนสุขุมวิท ครอบครัวของเราก็ไม่ต้องใช้หนี้แล้ว” ณ บ้านเลขที่ 27 ถนนสุขุมวิท มันคือบ้านร้างที่มีทั้งกิ่งไม้เถาวัลย์พันเกี่ยวเต็มไปหมด อยู่กลางเมืองมีบ้านร้างแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ทำไมเธอไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน เธอหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา เคาะไปที่ประตูลึกลับนั่น แต่ไม่มีใครตอบ และจู่ๆ ประตูก็เปิดออกมาเอง นีรชาขวัญหนีดีฝ่อ หายใจเข้าลึกพยายามทำใจให้สงบ แล้วเดินตรงไปที่บันได บันไดไม้ถูกขัดซะจนเงาวับ บ้านทั้งหลังถูกสร้างขึ้นอย่างฟุ่มเฟือย เห็นได้ชัดว่าเจ้าของจะต้องไม่ธรรมดา “มีใครอยู่ไหมคะ?”เสียงของเธอหายเข้าไปในความว่างเปล่า ท่ามกลางแสงไฟสลัว มีเงาของใครบางคนปรากฏขึ้นที่ด้านบนสุดของบันได ร่างสูงถูกปกคลุมด้วยแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง นีรชาเงยหน้าขึ้นมอง แสงที่ส่องมาทางด้านหลัง ทำให้มองเห็นหน้าชายคนนั้นไม่ชัด เธอชูกระดาษที่อยู่ในมือขึ้นมา“โทษนะคะ ไม่ทราบว่า คุณใช่ไหมที่บอกให้ฉันถือกระดาษแผ่นนี้มาที่นี่ คุณบอกพี่สาวฉันว่า แค่ฉันยอมมาหาคุณ หนี้สินทั้งหมดของครอบครัวฉันก็จะเป็นโมฆะ เป็นความจริงใช่ไหม?” ชายคนนั้นแอบหัวเราะออกมาเบาๆ แต่เอ๊ะ…ทำไมน้ำเสียงของเขาฟังดูคุ้นๆ เธอขมวดคิ้วสงสัย เขาเดินลงบันไดมาทีละขั้นๆ อย่างสบายใจ นีรชารู้สึกกดดันมาก แม้อากาศข้างนอกจะร้อน แต่ข้างในบ้านหลังนี้กลับเย็นยะเยือก เธอกำกระดาษไว้แน่น เหงื่อออกเต็มมือไปหมด ผู้ชายคนนั้นเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางที่ดูเหย่อหยิ่งนั่น ทำให้นีรชาฉุกคิดขึ้นมา นั่น…นายภัสกรณ์หนิ “คิดไม่ถึงล่ะสิ!”ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงพึงพอใจ สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง จ้องมา ที่เธอ แววตาเปล่งประกายอย่างมีความสุข เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก…ยัยตัวแสบ นีรชากำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว เล็บจิกลึกลงไปในเนื้อของตัวเอง ผู้ชายน่ารังเกียจคนนี้ ใช้วิธีการสกปรกเพื่อบีบบังคับเธอ เธอจ้องเขาตาถลน และพูดด้วยน้ำเสียงแสนเย็นชา“ประธานบริษัทผู้สูงส่ง รังแกผู้หญิงแบบนี้ มันสนุกนักเหรอคะ คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันอาจจะเอาข่าวนี้ไปบอกกับนิตยสารก็ได้” “หึๆ……” ภัสกรณ์หัวเราะในลำคอเบาๆ เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า“จะบอกอะไรให้นะ ว่าทั้งเมืองนี้ ไม่มีนิตยสารเล่มไหนกล้าลงข่าวซุบซิบของฉันหรอก”