ตอนที่22 ไร้ค่า

ต๭นที่22 ไร้ค่า นีรชาอยากจะหนี แต่เธอก็ก้าวไม่ออก ตอนนี้ขาทั้งสองข้างแข็งราวกับท่อนไม้ เธอกำลังดิ้นรนต่อสู้อย่างดุเดือดกับความคิดของตัวเอง ถ้าอยู่ต่อ นั่นก็หมายความว่า เธอจะต้องยอมรับเงื่อนไขที่ไม่เป็นธรรมของผู้ชายคนนี้ หรือจะหนี…ไม่…ไม่ได้! ถ้าหนีไปตอนนี้ แล้วพ่อ น้าสาและพี่มุกจะเป็นยังไง ครอบครัวเธอจะต้องบ้านแตกสาแหรกขาด เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอจึงรวบรวมความกล้า ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้ภัสกรณ์เล็กน้อย “โอเคค่ะ คุณภัสกรณ์ คุณว่ามาเลยดีกว่า เงื่อนไขของคุณคืออะไร" “เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ" สายตาของเขาไม่ได้มองมาที่เธอเลย แต่กลับมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสบายใจเฉิบ “นี่นาย…ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!”นีรชากร่นด่า กำลังจะเดินออกไป “ฉันจะหาโรงพยาบาลและแพทย์ที่ดีที่สุด เพื่อมารักษาพ่อของเธอ ให้แน่ใจว่าเขาจะหาย” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลังของเธอ เธอหยุดชะงัก เริ่มจะลังเล…… เป็นผู้หญิงของเขาเนี่ยนะ เหอะ…ไร้สาระสิ้นดี เธอควรจะชกเขาไปสักหมัดด้วยซ้ำ แต่เธอกลับลังเลซะอย่างงั้น จะว่าไป เงื่อนไขที่เขาเสนอมามันก็น่าสน ที่อาการป่วยของพ่อไม่หายสักที ก็เพราะไม่มีเงินรักษา ถ้าเขาสามารถหาแพทย์ที่ดีที่สุดของโรงพยาบาลชั้นนำ เพื่อมารักษาพ่อได้ ท่านต้องดีขึ้นแน่ๆ แต่ทว่า ค่าใช้จ่ายที่จะทำให้พ่อหายป่วยได้นั้น เธอจะต้องเอาตัวเข้าแลก ขายศักดิ์ศรีของตัวเองให้กับผู้ชายป่าเถื่อน…… “ว่าไง คิดได้หรือยัง?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ภัสกรณ์จ้องมองนีรชาที่ยืนตัวแข็งทื่อ ผู้หญิงน่ะล้วนแต่เป็นสินค้าชั้นเยี่ยมของเขาทั้งนั้นแหล่ะ นีรชาเองก็เช่นกัน ภัสกรณ์สาวเท้าเข้าไปหา โอบกอดร่างบางไว้จากทางด้านหลัง ฝ่ามือร้อนสัมผัสผิวกายเนียนละเอียด นีรชาได้แต่จ้องมองฝ่ามือหนาที่อยู่ตรงหน้า เธออยากจะแกะมือนั่น แล้วผลักเขาออกไปเต็มทน แต่สุดท้ายเธอก็ทำไม่ได้ ตอนนี้สี่โมงห้าสิบแล้ว เหลือเวลาอีกสิบนาที เธอมีเวลาแค่สิบนาทีเท่านั้นที่จะคิดหาทางออก แล้วเธอมีทางเลือกอื่นด้วยเหรอ ตั้งแต่พ่อล้มละลาย เพื่อจะประหยัดเงินแค่สิบบาท เธอยังต้องเดินกลับบ้านเป็นระยะทางกว่าสิบป้ายรถเมล์แทบทุกวัน ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรอีกแล้วทั้งนั้น ศักดิ์ศรีน่ะเหรอ เมื่อเทียบกับพ่อที่นอนป่วยอยู่บนเตียงแล้ว คำว่าศักดิ์ศรีมันคืออะไร พ่อที่เคยแข็งแรงดี ตอนนี้ได้แต่นอนนิ่งอยู่บนเตียง พูดก็ไม่ได้ ขยับตัวไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว คำว่าศักดิ์ศรี เมื่อเทียบกับการที่ต้องเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายแบบนี้ มันไม่มีค่าอะไรเลย เพื่อให้พ่อหายเป็นปกติ ต่อให้ต้องพลีกายขายศักดิ์ศรีของตัวเอง เธอก็ยอมได้ทั้งนั้น ความบริสุทธิ์ของเธอถูกชายที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อพรากไปแล้วตั้งแต่คืนนั้น จะเสียตัวอีกสักครั้ง หรืออีกสักสิบครั้งมันก็คงไม่ต่างกัน พี่ภพ…นึกถึงหน้าประภพขึ้นมาทีไร หัวใจของเธอก็เจ็บทุกครั้ง นึกถึงตอนที่เขายืนรอเธอเลิกเรียนที่ใต้ต้นซากุระ นึกถึงรอยยิ้มแสนอบอุ่น นึกถึงคำพูดที่เคยบอกเธอว่า “โตไวๆ นะน้ำ วันเกิดปีที่สิบแปดของน้ำ พี่จะพาไปเที่ยวทะเลนะ” ตอนที่นีรชาถูกพวกจิ๊กโก๋มาตามตอแย ประภพคือฮีโร่ที่ช่วยเหลือเธอไว้ เขาเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยรังแกใครก่อน แต่ก็ซ้อมพวกมันจนน่วม ปกป้องไม่ให้เธอมีเรื่องเสื่อมเสีย “พี่ภพ…” ดวงตาเธอพร่ามัว น้ำตาที่ทนกลั้นมานาน ในที่สุดก็พรั่งพรูออกมา และหยดน้ำตารสขมก็ไหลลงมาในปาก