ตอนที่23 เมื่อกี้พูดอะไร

ต๭นที่23 เมื่อกี้พูดอะไร น้ำตาแห่งความปวดร้าวใจ ถูกกลั้นเอาไว้อีกครั้ง “ตกลง!”คำพูดที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แล้วน้ำตาก็ไหลร่วงรินลงมาเป็นสาย “ทำไม…เป็นผู้หญิงของฉัน มันเจ็บปวดขนาดนั้นเลยเหรอ?”ภัสกรณ์ตวาดเสียงดังออกมาโดยไม่รู้ตัว คิ้วหนาขมวดแน่น นีรชากัดริมฝีปากตัวเอง ไม่แม้แต่จะมองหน้าภัสกรณ์ด้วยซ้ำ ในใจเธอสับสน ไม่มีแก่ใจจะอ้อนวอนร้องขออะไรจากเขาทั้งนั้น พอเห็นว่านีรชายอมยืนนิ่งอยู่กับที่ ภัสกรณ์จึงปล่อยมือจากเธอ เดินไปที่โต๊ะ เปิดลิ้นชัก แล้วหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขึ้นมา จากนั้นก็เอามันมายัดใส่ในมือเธอ เธอตื่นตระหนก แสดงอาการขัดขืนออกมาโดยไม่รู้ตัว “คุณจะทำอะไร?”เธอขมวดคิ้วมุ่น“ฉันมีโทรศัพท์มือถืออยู่แล้ว คุณเอาคืนไปเถอะ!”ยื่นโทรศัพท์ให้เขา “โทรศัพท์มือถือห่วยแตกของเธอ ควรจะทิ้งไปได้แล้วล่ะ!”ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้หมุนตัวใหญ่ เขาผ่อนลมหายใจช้าๆ“โทรศัพท์เครื่องนี้สามารถระบุตำแหน่ง GPS ได้อัตโนมัติ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ฉันก็หาเธอเจอ เพราะฉะนั้น…ถือมันเอาไว้ซะ” นีรชาโกรธขึ้นมาทันควัน สิ่งนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการถูกคุมขัง แม้ว่าเธอตัดสินใจขายตัวให้เขาแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นคน…เป็นมนุษย์ซึ่งมีอิสระ แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมากักขังเธอ เธอทำสีหน้านิ่งเฉย กระแทกโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ และจ้องมองภัสกรณ์ด้วยความเกลียดชัง “ทำไมถึงไม่อยากมีสัมพันธ์กับฉัน มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกนะที่จะมีโอกาสได้มัน เธออย่าโง่ไปหน่อยเลย”ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว ท่าทางที่เธอแสดงออกว่า“ไม่เห็นจะอยากได้เลย!”ยิ่งปลุกโทสะของเขาให้ลุกโชน “คุณลองเอาโซ่ตรวนมาสวมข้อเท้าตอนนอนดูสิ จะได้รู้ถึงความรู้สึกที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ไง ดูซิว่าจะนอนหลับสบายได้หรือเปล่า!”นีรชาโกรธจนหน้าแดงก่ำ ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น กำลังจะเอ่ยปากพูด นีรชาหันหลัง หวังจะเดินไปที่ประตู วงแขนแข็งแกร่งจึงคว้าเอวบางเอาไว้ เบียดกายแนบชิดอย่างรวดเร็ว ลมหายใจอุ่นซ่านราดรดบนผิวแก้มนวลใส เขากอดรัดแน่นจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก หลังจากที่เขาคลายวงแขนออกจากเธอ จู่ๆ ร่างบางก็เซไปชนเข้ากับชั้นหนังสือ ชั้นหนังสือแบบเปิดที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมาย ถูกเธอกระแทกจนสั่นไหว หนังสือเล่มหนาที่วางอยู่ชั้นบนสุดก็ร่วงลงมา พร้อมกับรูปถ่ายใบหนึ่งที่ปลิวหล่นออกจากหน้าหนังสือ รูปถ่ายใบนั้นดูเก่ามาก เด็กสาวที่อยู่ในรูปฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส นีรชาสงสัยจึงจะหยิบมันขึ้นมาดู แต่ถูกภัสกรณ์ยั้งไว้ซะก่อน“หยุด!”เขาก้มลงไปเก็บรูปถ่ายใบนั้นขึ้นมา เช็ดฝุ่นออก แล้วค่อยๆ ใส่กลับเข้าไปในหน้าหนังสือ ในแววตามีทั้งความโกรธและความเสียใจผสมปนเปกันอยู่ นีรชาอยากถามว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร แต่ภัสกรณ์กลับไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดเลย เขาดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น... “คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ!”นีรชารับรู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจึงดิ้นรนสุดฤทธิ์หวังจะให้หลุดจากพันธนาการ “จะดิ้นทำไม…เธอลืมข้อตกลงของเราไปแล้วเหรอ”เขาพูดพลางแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด! เธอหันขวับมาเผชิญหน้ากับดวงตาที่เปล่งประกายดั่งดวงไฟของภัสกรณ์“อย่าแตะต้องตัวฉัน!...เดี๋ยวฉันทำเอง!” พี่ภพ…… เธอพึมพำชื่อประภพออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดที่อยู่ในใจอย่างท่วมท้น ประภพ…เขาจะให้อภัยสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำวันนี้ไหม? หรือว่า เธอจะไม่มีทางได้รับรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นจากเขาอีกต่อไป “ไม่กล้าเหรอ?”ภัสกรณ์แสร้งทำเป็นยั่วยุ พยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้แหบพร่า ไม่รู้ทำไม เด็กสาวคนนี้ ถึงกระตุ้นความต้องการของเขาได้มากขนาดนี้ เคยเจอผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ไม่เคยรู้สึกหัวใจเต้นแรงแบบนี้มาก่อนเลย คำพูดของภัสกรณ์ปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้ของนีรชาขึ้นมา ในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว ก็ถือซะว่าเรื่องที่จะเกิดขึ้น มันเป็นแค่ความฝันก็แล้วกันนะนีรชา พอตื่น เธอก็ยังคงเป็นเด็กสาว ใสซื่อ บริสุทธิ์ ที่สามารถส่งยิ้มแสนสวยให้กับพี่ภพที่ยืนรอเธออยู่ใต้ต้นซากุระ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง มือสั่นเทาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด…… ภัสกรณ์จ้องมองนีรชาตาไม่กระพริบ คอแห้งผาก จนอดที่กลืนน้ำลายไม่ได้ เธออยู่ใกล้เขาแค่ลมหายใจรดแก้ม เธอหลับตาแน่นด้วยความกลัวอย่างสุดขีด “กลัวเหรอ…ยัยตัวแซบของฉัน!”ดึงรั้งร่างบางให้ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ก่อนจะเป่าพ่นลมหายใจร้อนผ่าวรดลำคอระหง ขยับริมฝีปากอุ่นๆ คลอเคลียอยู่ที่ข้างหู ลูบไล้ไปตามพวงแก้ม จนเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว “……” หลงมึนงง ทันใดนั้น ใบหน้าของประภพก็พลันปรากฏขึ้นมาในใจของเธอ“พี่ภพค่ะ…พี่ภพ”เธอกระซิบปนสะอื้น ด้วยความรวดร้าวทรมาน เปลือกตาหลับพริ้ม ปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่นลงมาอย่างช่วยไม่ได้ ภัสกรณ์หยุดชะงัก ดวงตาคมกริบจ้องมองไปที่หยดน้ำตาของเธอ อดไม่ได้ที่จะบีบคางเธอ และถามอย่างเกรี้ยวกราดว่า“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?”