ตอนที่ 24 สิ่งที่รังเกียจที่สุด

ต๭นที่24 สิ่งที่รังเกียจที่สุด ดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มเบ้ามองไปที่ภัสกรณ์ เมื่อเห็นความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในแววตาและสีหน้าซีดเผือดของเธอ แค่พริบตา เขาก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะ ว่าหัวใจยัยตัวแสบของเขา อยู่กับผู้ชายคนอื่น! แรงโทสะที่พลุ่งพล่านอยู่ในกาย ก็พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ เขาไม่ยอมให้ผู้หญิงของเขาคิดถึงผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขาเป็นอันขาด! ให้ตายสิ…ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร? ภัสกรณ์ทั้งโกรธทั้งหึงจนเลือดขึ้นหน้า นีรชา...เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ของฉันคนเดียว ฉันไม่ยอมให้เธอคิดถึงผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ฉันไม่ยอม! เขาประกบริมฝีปากหยาบกระด้างที่เต็มไปด้วยฤทธิ์โทสะ แนบลงบนริมฝีปากบอบบางของเธอ เธอพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่มือใหญ่ของเขากอบกุมมือเล็กๆ ของเธอเอาไว้แน่น เหนี่ยวรั้งไว้เหนือศีรษะ จนเธอดิ้นไม่หลุด ร่างบางถูกดันให้เอนตัวลงนอนบนเปียโนหลังใหญ่ นีรชาหลับตาลงอย่างยอมรับชะตากรรม ตกอยู่ในภวังค์อันเวิ้งว้างมืดมิด เจ็บปวดแสนสาหัส! ความเจ็บปวดถาโถมใส่รุนแรง จนร่างบางสั่นสะท้าน ความทรงจำเลวร้ายที่เกิดขึ้นในห้องนอนที่เอส.ทีคลับคืนนั้น หวนกลับมาอีกครั้ง การบุกรุกของเขา ทำให้ภาพฝันร้ายนั้นผุดขึ้นในหัวของเธอ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมา ชายหนุ่มที่ทาบทับอยู่เหนือร่างบาง จู่ๆ ก็หยุดชะงัก จากนั้น เขาก็กระชากผมของนีรชาอย่างแรง จนหน้าเธอเหยเก ขึงตาดุดันใส่เธอ “บอกมา!...ว่ากับใคร?” นีรชาเงยหน้าเล็กๆ ที่ซีดเผือดขึ้นมา แล้วจ้องมองภัสกรณ์“คุณพูดเรื่องอะไร?” ดวงตาคมเข้มวาวโรจน์ ฝ่ามือใหญ่จับคางมนให้เงยขึ้น“อย่าบอก…ว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ!” นีรชาตะลึงงัน จริงสิ…นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ ครั้งแรกของเธอมันเกิดขึ้นตั้งแต่คืนนั้น เธอถูกชายลึกลับปล้นความบริสุทธิ์ไปอย่างบ้าคลั่ง ความเงียบของเธอ ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าเขาเดาไม่ผิด เมื่อกี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงที่เธอร้องเรียกชื่อรุ่นพี่คนหนึ่ง ไอ้ผู้ชายคนนั้นคงจะเป็นครั้งแรกของเธอสินะ! ภัสกรณ์รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในหัวใจทันที ร่างหนายิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นอีก นีรชากัดปากแน่น ไม่อาจต้านทานแรงจู่โจมนี้ได้ สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือการกราบกรานพระพุทธเจ้าเท่านั้น ไร้ประโยชน์ที่จะวอนขอให้ซาตานอย่างเขาหยุดการกระทำ ร่างบางกระเพื่อมไหวขึ้นลงตามแรงกระแทก คีย์เปียโนถูกกดบรรเลงเพลงสวาทอย่างสะเปะสะปะ มีทั้งเสียงสูงเสียงต่ำ ดังกระหึ่มอยู่ภายในใจของเธอ สุดท้าย เธอก็กลายเป็นผู้หญิงที่ทรยศตัวเอง ทำในสิ่งที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยงที่สุดในชีวิต พยายามเพิกเฉยต่อความรู้สึกแสบซ่านที่ก่อตัวขึ้น ในเมื่อเธอเลือกที่จะขายตัวแล้ว ก็อย่าได้คิดเสียใจภายหลังเลย เพราะโลกแห่งความจริง ไม่มียารักษาโรคเสียใจภายหลังขาย เพียงแค่ใบหน้ายิ้มแย้มของประภพที่ใต้ต้นซากุระปีนั้น ยังปรากฏชัดอยู่ในใจ รอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ ส่องเข้ามาในหัวใจของเธอเสมอ แม้ว่าเธอจะถูกเหยียบย่ำจากการสวมเครื่องแบบพนักงานเสิร์ฟเพียงใด แม้ว่าเธอจะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานพาร์ทไทม์แค่ไหน แค่นึกถึงรอยยิ้มนี้ ก็จะรู้สึกว่าในความขมนั้นยังพอมีความหวานอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ เธอไม่มีสิทธิ์ได้รับรอยยิ้มนั้นอีกแล้ว เพราะทางเดินนี้…คือคูน้ำกีดขวาง คือหุบเหวลึกชัน ต่อจากนี้ เธอจะไม่มีทางย้อนกลับไปได้อีก…ไม่มีทาง พี่ภพ…น้ำขอโทษ……