ตอนที่ 27 สารภาพรัก

ต๭นที่ 27 สารภาพรัก “ฉันถาม…ทำไมไม่ตอบห๊ะ!”ภัสกรณ์เริ่มหมดความอดทน นีรชาแสยะยิ้ม แล้วตอบกลับไปว่า“ประสาท”เธออยากจะวางสายเต็มที “ถ้าเธอกล้าวางสายก็ลองดู”ภัสกรณ์เดาได้ว่านีรชาคิดจะทำอะไร เขาจึงพูดข่มขู่เธอ เธอพยายามเบิกตาขึ้น การทำงานหนักตลอดทั้งคืนทำให้เธอเหนื่อยล้า จนไม่อยากจะต่อล้อต่อถียงกับเขาอีก“ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วยล่ะ?” ดวงตาคมเข้มยิ่งฉายแววโกรธราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ“นีรชา เธออย่าลืมนะว่าเราสัญญาอะไรกันไว้! ถ้าฉันจับได้ว่าเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นล่ะก็ เธอตายแน่! รู้ไว้ซะด้วย! “ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ป่วยก็ไปกินยาไป๊......”นีรชากดวางสายอย่างไม่ไยดี “ตู๊ดๆๆๆ……”เสียงของโทรศัพท์ที่ถูกตัดขาดการเชื่อมต่อ ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัดเช่นนี้ ยิ่งทำให้รู้สึกอ้างว่าง ภัสกรณ์กำโทรศัพท์มือถือของตัวเองไว้แน่นเหมือนกับกำนีรชา ผู้หญิงคนนี้ กล้าวางสายโทรศัพท์ใส่เขาจริงๆ! ดวงตาแสนเย็นชายังคงสว่าง ถึงจะดึกมากแล้ว แต่ภัสกรณ์ก็หลับไม่ลง เขาคว้าสูทที่อยู่บนโซฟา หยิบกุญแจรถขึ้นมา และเดินตรงไปที่ประตู ภายในร้านขายดอกไม้ นีรชาห่อดอกไม้ช่อสุดท้ายเสร็จแล้ว จึงเก็บข้าวของของตัวเอง กำลังจะปิดประตูร้าน พอหันหลัง เธอก็เหลือบไปเห็นเงาของผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งกำลังเดินข้ามถนนมาฝั่งนี้ “น้ำ เลิกงานแล้วเหรอ?”คนที่เดินมาคือธีรวัชเพื่อนร่วมชั้นของนีรชานั่นเอง “อ้าววัช…นี่นาย...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงอ่ะ?”เธอกุมขมับอย่างปวดกบาล เพิ่งจะหลุดพ้นจากภัสกรณ์มาหยกๆ ยังต้องมาเจอธีรวัชอีกเหรอเนี่ย…… ความรักของธีรวัชที่มีต่อเธอ แม้ว่าจะไม่เคยพูดออกมาตรงๆ แต่นีรชาก็ไม่ใช่คนโง่ ดังนั้นเธอจึงไม่อยากแสดงออกกับเขามากเกินไป “น้ำต้องเหนื่อยมากแน่ๆ เลยใช่ไหม ทชาบอกเราว่าน้ำทำงานที่นี่ วันนี้เราผ่านมาทางนี้พอดี ก็เลยแวะมาหาน่ะ”เขาพูดไปยิ้มไป “อ๋อ โอเค ชินแล้วล่ะ เอ่อ…คือ เราต้องปิดร้านกลับแล้วอ่ะ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะวัช”นีรชารีบพูดตัดบท ตอนนี้เธอเหนื่อยจริงๆ อยากกลับบ้านไปนอนเร็วๆ “น้ำ…เดี๋ยวเราไปส่งนะ มา เราช่วยถือกระเป๋า”ยังไม่ทันปฏิเสธ เขาก็เอากระเป๋าของเธอไปถือไว้ในมือแล้ว “อืม…งั้นก็ขอบใจนะ”ท้ายที่สุด เขาก็คือเพื่อนร่วมชั้น ที่ต้องเจอหน้ากันทุกวัน นีรชาไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาเกินเลยไปมากกว่านี้ ลัมโบร์กีนีจอดอยู่ที่ใต้ต้นไม้นอกร้าน ภัสกรณ์ที่นั่งอยู่ในรถมีสีหน้าเคร่งเครียด พ่นลมอย่างมีน้ำโห ผู้ชายคนนั้น ใช่รุ่นพี่ที่นีรชาเอ่ยถึงหรือเปล่า? เขากำมือแน่น แทบจะบดขยี้พวงมาลัยได้อยู่แล้ว นัยน์ตาดำขลับจ้องมองปฏิสัมพันธ์ “ใกล้ชิด”ระหว่างคนทั้งสองในร้านขายดอกไม้ด้วยความโกรธ ในระหว่างที่ช่วยนีรชาดึงประตูเหล็กลงมา ธีรวัชดูมีความสุขมาก หลังจากตามจีบเธอมานาน วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เข้าใกล้เธอมากขนาดนี้ แม้ว่านีรชาจะมีอัธยาศัยดี แต่ก็ยุ่งตลอดเวลา เขาแทบไม่มีโอกาสได้อยู่กับเธอตามลำพัง วันนี้เขาต้องสารภาพรักให้ได้ “น้ำ น้ำรู้ไหม ว่าเราชอบน้ำมาตั้งนานแล้ว!”ธีรวัชมองไปที่เธอด้วยสายตาแสดงออกอย่างชัดเจน “เอ่อ คือว่า...เรา...” นีรชาพูดได้แค่นี้ เพราะนึกไม่ออกว่าจะปฏิเสธเขาด้วยวิธีใด ท่าทางเขินอายของเธอปรากฏต่อสายตาของภัสกรณ์ที่นั่งอยู่ในรถ ทำให้เขาไม่สบายใจ ความรู้สึกหึงหวงพุ่งปรี๊ดขึ้นสมอง! จนภัสกรณ์ไม่สามารถทนดูต่อไปได้ เขาก้าวขายาวๆ ออกจากรถ และกระแทกปิดประตูรถอย่างแรง!