ตอนที่ 28 ไม่มีอะไรจะคุย

ต๭นที่ 28 ไม่มีอะไรจะคุย จู่ๆ ภัสกรณ์ก็โผล่มา ทำให้นีรชาและธีรวัชที่ยืนอยู่หน้าร้านดอกไม้ ตกตะลึงไปตามๆ กัน เห็นสายตาของเขาที่มองธีรวัชอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งทำให้นีรชาตื่นตระหนก เธอรู้ดี ว่าเขากำลังบ้าคลั่ง “วัช…รีบไปเร็ว!”นีรชายั้งภัสกรณ์เอาไว้ไม่ให้ก้าวเข้ามา และตะโกนบอกให้ธีรวัชหนี แม้ธีรวัชจะมีรูปร่างสูงใหญ่ แต่เขาก็ดูอ่อนโยนเกินไป เมื่อเทียบกับภัสกรณ์ คิ้วหนาของภัสกรณ์ขมวดมุ่น กำหมัดแน่นจนเห็นเอ็นกระดูกสีขาว นีรชา…นี่เธอปกป้องมันงั้นเหรอ ธีรวัชมองภัสกรณ์อย่างไม่เข้าใจสถานการณ์ ยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็ถูกหมัดของภัสกรณ์ชกเข้าที่หน้าเต็มๆ ตอนนี้ภัสกรณ์เหมือนพญาราชสีห์ที่เข้าตะครุบเหยื่อ เขาปรี่เข้ามาต่อยอีกหมัด จนเบ้าตาของธีรวัชเขียวช้ำ “ภัสกรณ์ คุณจะทำอะไรอ่ะ นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ”นีรชาถลันเข้าไปขวางตรงหน้าธีรวัช และจ้องมองภัสกรณ์อย่างเกลียดชัง เขาคิดว่า ชีวิตเธอยังวุ่นวายไม่พออีกหรือไง? ภัสกรณ์หายใจแรง เธอแสดงท่าทีปกป้องชู้รักชัดเจนขนาดนี้ ดวงตาขุ่นมัวก็ยิ่งส่อแววอันตราย“นีรชา หลีกไป ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ธีรวัชฮึดสู้ขึ้นมาด้วยแรงโมโห เขากำกำปั้นแน่น แล้วชกหน้าภัสกรณ์กลับไปทีหนึ่ง ภัสกรณ์แสยะยิ้มอย่างเย็นชา ยกกำปั้นขึ้น แล้วซัดออกไปเต็มแรง เมื่อเห็นว่าหมัดนั้นกำลังจะโดนหน้าธีรวัช นีรชาจึงเข้ามาขวางไว้อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แล้วหมัดหนักๆ ก็ซัดเข้าไปที่หน้าของเธอเต็มๆ นีรชาล้มลงไปต่อหน้าต่อตาพวกเขา รู้สึกแค่ว่ามีของเหลวอุ่นๆ ไหลออกจากโพรงจมูก…ก่อนที่จะหมดสติไป ภายในห้องผู้ป่วยวีไอพี ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว นั่งมองนีรชาอยู่ที่ข้างเตียง ใบหน้าหญิงสาวซีดเผือด ริมฝีปากที่เคยชมพูระเรื่อบัดนี้ไม่มีแล้ว มันขาวซีดซะจนน่าเป็นห่วง…เป็นห่วงเหรอ? จู่ๆ เขาก็นึกคำนี้ขึ้นมาได้ เป็นห่วง...ที่แท้ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจของเขาตอนนี้ ก็คือความห่วงใยนั่นเอง ในแววตาของภัสกรณ์สับสนเล็กน้อย สำหรับเขา ผู้หญิงก็เหมือนเสื้อผ้าที่สวมใส่ พอเก่าแล้วก็โยนทิ้งไป เขาไม่เคยมีความรู้สึกหวงแหนและรักสุดหัวใจเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ภายในใจของเขาสับสนวุ่นวาย ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ ทำให้ชีวิตของเขายุ่งเหยิงไปหมดแล้ว! นีรชารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา และพลันสบตากับภัสกรณ์ที่จ้องมองเธออยู่พอดี สายตาของภัสกรณ์ช่างอ่อนโยน จนนีรชาคิดว่าตัวเองต้องตาฝาดไปแน่ๆ เธอขยี้ตาและมองไปที่ดวงตาของเขาอีกครั้ง นั่นไง…ในสายตาเขามีความอ่อนโยนที่ไหนกัน เห็นชัดๆ ว่ามีเพียงความเหย่อหยิ่งและความเฉยชา เธอตบหน้าอกตัวเองเบาๆ ความอ่อนโยนที่เห็น เธอก็แค่ตาฝาดไปเอง คนอย่างภัสกรณ์ ไม่สนใจใครหรอกนอกจากตัวเอง ดีแต่ใช้กำลังรังแกคนอื่น ภัสกรณ์ตกใจที่จู่ๆ นีรชาก็ลืมตาขึ้นมา จึงรีบปกปิดอารมณ์ของตัวเอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ตื่นแล้วเหรอ? บอกมาว่าผู้ชายคนเมื่อคืนเป็นใคร?” เมื่อวานนี้เธอเป็นลมหมดสติ แล้วเขาก็โทรเรียกรถฉุกเฉิน ทิ้งผู้ชายคนนั้นให้นอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น โดยไม่ถามว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เมื่อได้ยินคำถามของเขา เธอก็ถอนหายใจอย่างแรง ผู้ชายคนนี้เป็นบ้าอะไรเนี่ย! เธอหันหน้าหนี ไม่สนใจในสิ่งที่เขาถาม เธอไม่มีอะไรจะพูดกับคนไร้เหตุผลแบบนี้