ตอนที่29 โล่งใจ

ต๭นที่29 โล่งใจ ท่าทีของเธอทำให้ภัสกรณ์เริ่มไม่พอใจ มือใหญ่จับไปที่คางของนีรชา ออกแรงดึงหน้าเธอเข้ามาใกล้ เพื่อเผชิญหน้ากับเขา “พูด…อย่าให้ฉันหมดความอดทน”ความอดทนของภัสกรณ์ใกล้หมดลงแล้ว “เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ ปล่อยฉัน” เธอถลึงตาใส่เขา “ไม่เกี่ยวกับฉันงั้นเหรอ”ภัสกรณ์แสยะยิ้มอย่างเย็นชา“อย่าลืมสิ ว่าเธอเป็นนางบำเรอของฉัน นางบำเรอ ก็ต้องปฏิบัติตามกฎที่ควรปฏิบัติ” นางบำเรอ ใช่สิ…เธอเป็นได้แค่นางบำเรอ แล้วยังจะเรียกร้องศักดิ์ศรีอะไร นีรชารู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เขลานัก นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ถ้าไม่ใช่นางบำเรออย่างที่เขาว่า ฟันขาวกัดริมฝีปากซีดๆ ของตัวเองแน่น นีรชาเงยหน้าขึ้นมา น้ำเสียงของเธอเยือกเย็นจนน่ากลัว“ใช่…ฉันมันก็แค่นางบำเรอของคุณ ฉันไม่ควรมีศักดิ์ศรี ฉันไม่ควรมีอิสระ ฉันจน ฉันต่ำต้อย ไม่มีแรงที่จะต่อต้านใคร คนอย่างท่านประธานหันมาเหลียวแลฉัน ก็นับว่าเป็นพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันแล้ว ฉันควรจะเชื่อฟัง ถ้าคุณบอกให้ไปทางซ้าย ฉันต้องไม่ไปทางขวา ถ้าคุณพูดว่าอากาศดี ฉันต้องไม่พูดว่าฝนตก ถูกต้องไหมคะ?” คำพูดเหล่านั้น ทำให้ภัสกรณ์ถึงกับหน้าเหวอ เขามองดูเธออย่างตกใจ และในความตกใจนั้น เขารู้สึกราวกับว่าถูกล้างสมอง ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้กำลังพูดอะไร? ตั้งแต่ภัสกรณ์ยอมเข้ามาสืบทอดธุรกิจตอนอายุสิบแปด ก็ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงประชดประชันแบบนี้ แถมยังเป็นคำพูดที่หลุดออกจากปากเด็กสาวตัวเล็กๆ ที่ดูอ่อนแอคนหนึ่ง ร่างสูงเฝ้ามองเธออยู่นาน ก่อนรอยยิ้มแห่งความชั่วร้ายจะปรากฏขึ้นที่มุมปาก รอยยิ้มนั้นช่างเยือกเย็น “นีรชา เธอกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้ เธออย่าลืมนะ ว่าสิทธิ์ชานนพ่อของเธอ ยังนอนแน่นิ่งรอการรักษาอยู่บนเตียง ค่าหมอ ค่ายาทั้งหมด ก็ขึ้นอยู่กับฉัน แค่ฉันกระดิกนิ้ว เธอก็เตรียมตัวซวยได้เลย” รอยยิ้มของเขาน่ากลัว ราวกับซาตานที่ผุดขึ้นมาจากนรก “คุณคิดจะทำอะไร?”เธอพูดเสียงสั่นเครือ พยายามระงับความหวาดกลัวในใจของตัวเอง เขาหรี่ตามองหญิงสาว ค่อยๆ เอานิ้วมือเสยคางของเธอให้เงยหน้าขึ้น“เธอเป็นผู้หญิงฉลาด น่าจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดนะ…ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอต้องปฏิบัติตามกฎสิบข้อ” “กฎของการเป็นนางบำเรอน่ะเหรอคะ?”เธอจ้องเขาตาเขม็ง ใบหน้าเล็กๆ ซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยม่านหมอกแห่งความไม่พอใจ “ข้อที่หนึ่ง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอต้องเลิกทำงานพาร์ทไทม์ แล้วย้ายไปอยู่ที่คฤหาสน์ของตระกูลธนกิจโกศล” “ข้อที่สอง ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ต้องรายงานให้ฉันรู้ ให้ฉันอนุญาตก่อนถึงจะไปได้” “และข้อที่สาม ห้ามโกหกฉันเด็ดขาด” “ตอนนี้เอาแค่สามข้อนี้ไปก่อน อีกเจ็ดข้อที่เหลือเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง”ภัสกรณ์ไม่เปิดโอกาสให้นีรชาคัดค้านใดๆ เลย เธอได้แต่ก้มหัวลง ผมยาวสลวยลงมาปกหน้า ปิดบังความรู้สึกของเธอเอาไว้ ภัสกรณ์เองก็รู้สึกหวั่นไหวในใจไม่น้อย เขาปัดผมของเธอออก เผยให้ใบหน้าที่สวยงาม ภัสกรณ์กระซิบเสียงนุ่มที่ข้างหูของนีรชาว่า“ตอนนี้ บอกฉันได้หรือยัง ว่าผู้ชายคนเมื่อคืนเป็นใคร? ใช่รุ่นพี่คนนั้นที่เธอจำฝังใจไม่ลืมหรือเปล่า? รุ่นพี่…พี่ภพน่ะเหรอ? เธอรู้สึกจุกขึ้นมาในหัวใจทันที พี่ภพ…เขาหายไปจากชีวิตของเธอตั้งนานแล้ว และทั้งชีวิตนี้ อาจจะไม่มีทางได้เจอกันอีกเลยก็ได้ นีรชาแสยะยิ้ม และพูดออกมาเบาๆ ว่า “ไม่ใช่หรอกค่ะ เขาเป็นแค่เพื่อนนักศึกษาธรรมดาๆ คนหนึ่ง” ดวงตาคมกริบของภัสกรณ์จ้องมองนีรชาไม่วางตา เหมือนว่าต้องการมองให้ลึกเข้าไปถึงข้างในหัวใจของเธอ ในแววตาของนีรชามีแต่ความเฉยเมย แสดงว่าเธอไม่น่าจะโกหก และหัวใจของภัสกรณ์ ก็โล่งอย่างบอกไม่ถูก