ตอนที่ 30 แพ้เธอตรงไหน

ต๭นที่30 แพ้เธอตรงไหน ฤดูร้อนของเมืองซีในเวลากลางคืนดูสวยเป็นพิเศษ อาคารสูง ถนน และตรอกซอกซอยที่เจริญรุ่งเรือง ตึกรางบ้านช่องและผับบาร์ต่างๆ ก็ดูสงบไปหมด สายลมอุ่นๆ พัดเข้ามาในรถ ลัมโบร์กินีคันงามกำลังมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านที่นีรชาอาศัยอยู่ “นีรชา ฉันให้เวลาเธอสิบนาที บอกลาแม่เลี้ยงกับพี่สาวของเธอ แล้วออกมาทันที”เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ยากจะปฏิเสธ “สิบนาทีเองเหรอ นี่รวมที่ฉันต้องเก็บของด้วยไหม?”นีรชามองภัสกรณ์อย่างไม่พอใจ ดวงตากลมใสดูน่าสงสาร ภัสกรณ์ใจอ่อน แต่ปากยังแข็งอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“สิบห้านาที ถ้าเกินนี้ฉันไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น” นายนี่มันเผด็จการ ปีศาจ โรคจิต เห็นแก่ตัว! เธอกร่นด่าเขาในใจ แอบปรายตามองเขาแวบหนึ่ง “นีรชา…อย่าลืมตัวตนนะ”ภัสกรณ์มองดูปฏิกิริยาของนีรชาจากกระจกมองหลัง พร้อมกับพูดเตือนสติเธอ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ อยู่กับคนที่ไม่มีเหตุผล ต้องไม่ให้ไข่ไปสัมผัสโดนก้อนหินเป็นดีที่สุด เห็นเธอนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา เขาเลยฉีกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ“ทำตัวเชื่อฟังแบบนี้ก็ดีแล้ว…” พอมาถึงหน้าบ้านของเธอ ภัสกรณ์ก็ถึงกับขมวดคิ้ว“นีรชา เธออยู่ที่นี่เหรอ?” แม้ว่าสุทินทร์จะรายงานเขาแล้ว ว่าเธออาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังซอมซ่อ แต่ภัสกรณ์คิดไม่ถึง ว่ามันจะมีสภาพแย่ขนาดนี้ บรรยากาศรอบบ้าน แวดล้อมไปด้วยสิ่งปฏิกูล ขยะที่ทับถมกันอยู่ มีแมลงวันบินไปบินมา ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือที่ที่มีผู้คนอาศัยอยู่ นีรชามองตามสายตาของภัสกรณ์ที่จ้องมองกระท่อมหลังซอมซ่อ เธอยักไหล่และอมยิ้มเล็กน้อย“ท่านประธานคิดว่าดิฉันควรจะอยู่ที่ไหนคะ? โรงแรมห้าดาวเหรอ? หรือวิลล่าหรูริมทะเล?” ร่างสูงของภัสกรณ์ดูโดดเด่นเป็นพิเศษ ท่างกลางสลัมแออัดแบบนี้ ลัมโบร์กินีคันหรูของเขายิ่งดึงดูดสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา “นังสาๆ ลูกสาวเอ็งอ่ะ พาคนรวยกลับมาบ้านแล้วโว้ย…!”ป้าอ้วนเจ้าของบ้าน ตะโกนเรียกแม่เลี้ยงของเธออยู่ที่หน้าประตู คิ้วเข้มของภัสกรณ์ที่ขมวดอยู่แล้ว ยิ่งขมวดมุ่นเข้าไปใหญ่ เพราะกลิ่นเหม็นของกองขยะที่ลอยมา “นีรชา รีบไปบอกลาญาติๆ เธอซะทีสิ ฉันให้เวลาสิบห้านาทีนะ” ยังไม่ทันขาดคำ ตมิสากับมุกมณีก็เดินออกมาจากในบ้าน มุกมณีที่ไม่ค่อยได้กลับบ้าน ก็เพิ่งจะกลับมาถึงวันนี้เอง พอได้ยินมาว่านีรชาพาคนรวยกลับมาด้วย เธอจึงรีบแจ้นออกมาดู มุกมณีกระพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นลัมโบร์กินีคันหรูที่จอดอยู่หน้าบ้าน ข้างๆ มีชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาที่มีเสน่ห์ดึงดูดให้ผู้คนหลงใหล ท่วงท่าสง่างามดุจเจ้าชายผู้สูงส่ง เอ๊ะ…นั่นคงไม่ใช่คุณภัสกรณ์หรอกใช่ไหม? มุกมณีเกิดรู้สึกหึงหวงขึ้นมา สิ่งที่เธอคาดหวังไว้ สุดท้ายก็ถูกนีรชาชุบมือเปิบ เฮ้ย!…ถ้าคุณภัสกรณ์เห็นเรา เขาจะต้องจำเราได้แน่ๆ เลยอ่ะ แล้วความลับในคืนนั้นก็อาจจะถูกเปิดเผย! ถ้าเขาตามสืบต่อ ก็ไม่ยากที่เขาจะรู้ว่าคนที่นอนกับเขาคืนนั้นคือยัยน้ำ มุกมณีจ้องไปที่ภัสกรณ์อย่างประหม่า พอเห็นว่าแม่เลี้ยงกับพี่สาวเดินออกมา นีรชาจึงแนะนำให้พวกเธอรู้จักเขา“น้าสา พี่มุก นี่คือคุณภัสกรณ์ ค่ารักษาพยาบาลของพ่อ น้ำก็ยืมมาจากเขานี่แหล่ะจ๊ะ” ยืมมา? มุกมณีเยาะเย้ยในใจ ไม่ใช่เอาตัวเข้าแลกมาเหรอ? ยัยเด็กนี่ ทำไมถึงได้โชคดีขนาดนี้นะ? คุณภัสกรณ์มีตาหามีแววไม่ ฉันเทียบกับมันไม่ได้ตรงไหน ถึงได้เฉดหัวฉันออกจากออฟฟิศ แล้วหันมาคว้าเอานังเด็กกะโปโลคนนี้ ภัสกรณ์ไม่แม้แต่จะปรายตามองตมิสากับมุกมณี ไม่คิดที่จะใส่ใจพวกเธอเลยสักนิด ภัสกรณ์พยักหน้า และก้าวเท้ายาวกลับไปที่รถทันที กลิ่นขยะที่ลอยมาเตะจมูก มันทำให้เขาหายใจไม่ออก