ตอนที่ 31 เข้าใจผิด

ต๭นที่ 31 เข้าใจผิด “ยัยน้ำ ผู้ชายที่อยู่ข้างนอกรวยมากใช่ไหม?”ตมิสาตาเป็นประกาย ไม่คิดไม่ฝันว่า ยัยเด็กนี่จะสะดุดตาจนได้ควงมหาเศรษฐี “น้ำขอตัวไปเก็บของก่อนนะจ๊ะ”เธอก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปในห้อง เพราะไม่อยากได้ยินเสียงแม่เลี้ยง “นังมุก แกนี่มันไม่ได้เรื่องเลย ดูซิ ขนาดนังน้ำมันยังจับคนรวยได้ แกสวยกว่ามันตั้งเยอะ หุ่นก็ดีกว่า ทำไมถึงจับไม่ได้สักคนห๊ะ”ตมิสาพูดจาเสียดสีลูกสาว “ใครมันจะไปรู้ล่ะแม่”มุกมณีเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปที่ห้องนีรชา ถ้าไม่ติดว่าเช็คที่ภัสกรณ์ให้มาคราวก่อน เธอเอาไปเล่นพนันจนหมด เธอก็คงไม่กลับมาที่นี่ มุกมณียืนพิงประตู มือกอดอก มองดูนีรชาที่กำลังเก็บของ“แกจะย้ายไปอยู่กับเขาเหรอ?” “ย้ายไปอยู่กับเขา”เป็นคำพูดที่ทิ่มแทง จนนีรชาต้องกัดริมฝีปากเพื่อข่มความเศร้าในใจ ถ้าเป็นไปได้ เธออยากเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ร่าเริงสดใส ใช้ชีวิตตามปกติ เธอไม่อยากเป็นนางบำเรอโสมม ที่ต้องคอยรับใช้ผู้ชายทั้งวันทั้งคืน ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะคบกับพี่ภพ บางที เธอกับเขาอาจจะแต่งงานกัน มีลูกหน้าตาน่ารักๆ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ต้องโดนผู้คนดูถูกเหยียดหยามเหมือนอย่างวันนี้ เห็นนีรชาไม่พูดไม่จา มุกมณีจึงเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา “หลังจากนี้ พี่จะไปหาแกบ่อยๆ ได้ไหม” “ได้สิ”นีรชารู้สึกซาบซึ้ง คิดไม่ถึง ว่ามุกมณีจะยังเหลียวแลเธออยู่ และจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น “ฮัลโหล” “นีรชา นี่มันสิบห้านาทีแล้วนะ ออกมาเดี๋ยวนี้”ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง “โอเค เข้าใจแล้ว จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”เธอหยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินออกจากห้อง เสื้อผ้าของเธอมีน้อยกระเป๋าจึงไม่หนัก “น้าสา พี่มุก น้ำไปแล้วนะจ๊ะ มีเวลาจะกลับมาเยี่ยม”เธอร่ำลาตมิสากับมุกมณี และมองเข้าไปภายในบ้านที่ทรุดโทรมอย่างทำใจไม่ได้ “อือ แกรีบไปเถอะ อย่าให้เค้ารอนาน”ตมิสารีบดันนีรชาไปที่หน้าประตู ไม่ได้มีความรู้สึกโกรธเคืองเศรษฐีคนนั้นเลยสักนิด เพราะเธอหวังจะได้พึ่งพานีรชาในวันข้างหน้า นีรชารีบเดินไปที่รถ เธอหันกลับมามองดูบ้านอีกครั้ง ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นรถไป “โยนทิ้งไปซะ!”ภัสกรณ์พูด ก่อนจะบึ่งรถออกจากสลัมแห่งนี้ “โยนอะไร?”นีรชาไม่เข้าใจที่เขาพูด เขาขมวดคิ้วมุ่น ดึงกระเป๋าจากมือเธอ แล้วโยนมันออกไปนอกหน้าต่าง “นี่คุณทำอะไรน่ะ ข้างในนั้นมีเสื้อผ้าของฉันอยู่นะ”เธอรู้สึกโมโหมาก ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้เอาแต่ใจขนาดนี้ ไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง “ฉันจะพาเธอไปซื้อใหม่”เขาพูดอย่างภาคภูมิ“ขืนเธอใส่เสื้อผ้าพวกนั้น ฉันก็ขายหน้าแย่ ผู้หญิงของฉัน จะแต่งตัวโทรมๆ อย่างนี้ได้ยังไง” “ผู้หญิงของฉัน”ไม่รู้ทำไม พอได้ยินประโยคนี้ เธอถึงรู้สึกใจเต้นแปลกๆ ตั้งแต่พ่อป่วย เธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด แต่คำพูดของเขา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่ายังมีที่พึ่ง แม้ว่าคนๆ นั้นจะเป็นแค่คนที่ซื้อตัวเธอมาก็ตาม