ตอนที่ 32 ขายให้นายซาตาน

ต๭นที่32 ขายให้นายซาตาน ณ ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองซี วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ จึงมีคนมาช็อปปิ้งเยอะเป็นพิเศษ ภัสกรณ์ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนแออัดยัดเยียด ความหล่อของเขาดึงดูดสายตาสาวๆ ในที่แห่งนั้นให้หันมามอง “ว้าว ผู้ชายคนนั้นหล่อจังเลย” “เป็นดาราหรือเปล่าอ่ะ ทำไมไม่เคยเห็นในทีวีเลย” “งั้นพวกเราไปของลายเซ็นกันไหม” “อ๊ะๆ เดี๋ยวก่อน ฉันไม่กล้า เธอไม่เห็นเหรอว่าแฟนเขาอยู่ข้างๆ” “แฟนเขาดูธรรมดามากเลยนะ ก็แค่ดูสดใสเท่านั้นแหละ” “จริงด้วย ดูไม่คู่ควรกับเขาเลยเนอะ หรือว่าจะไม่ใช่แฟน แต่เป็นคนรับใช้” “น่าจะเป็นคนรับใช้ เพราะผู้ชายหล่อขนาดนั้นจะชอบผู้หญิงธรรมดาขนาดนี้ได้ยังไง” เด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่สวมชุดนักเรียนมัธยมต้น กระซิบกระซาบกันอยู่ที่ข้างๆ คนรับใช้งั้นเหรอ? เธอแทบจะอ้วกออกมาเป็นเลือด สภาพของเธอมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? นีรชามองเทียบตัวเองกับเขาในกระจกหน้าร้านค้าที่อยู่แถวนั้น เธอ…สวมเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง กางเกงขาสั้นสีดำ บวกกับรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่ง ก็ดูสดใสดี จะยังไงก็ช่าง คนพวกนั้นก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกัน ไม่ได้วิเศษวิโสมากจากไหน เขา…สวมชุดสูทแบบลำลองหรูหรามีสไตล์ หล่อเหลา สง่างามเหมือนเจ้าชาย พอมาเดินอยู่ข้างๆ เธอก็ดูเหมือนคนรับใช้จริงๆ นั่นแหละ สายตาของผู้หญิงที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างจับจ้องมาที่เขา จนเธอรู้สึกอึดอัด ผู้คนมากมายจ้องมอง ราวกับว่ากำลังดูการแสดงลิงในสวนสัตว์ อึดอัดไปหมดแล้วเนี่ย… แต่ภัสกรณ์กลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างสบายใจ โดยไม่สนใจจะหยุดมอง ในที่สุด เขาก็เดินตรงไปที่ร้านขายอุปกรณ์เซ็กส์ทอย “เอิ่ม……”เธออยากจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขาจริงๆ พอภัสกรณ์ก้าวเข้าไปในร้าน นีรชาก็ถอยหลังกรู และแอบเดินออกไปอย่างเงียบๆ ภายในห้างมีร้านหนังสืออยู่ร้านหนึ่ง ที่มีคนอยู่ไม่กี่คน สายตาของเธอเหลือบไปเห็นหนังสือ“โลกศิลปะวิจักษ์”ที่วางอยู่บนชั้น ซึ่งประภพเคยส่งมาให้เธอ พอเปิดดู เธอก็ได้ยินเสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังแว่วขึ้นมาในหู“น้ำ ดูซิว่าน้ำมีความสามารถแค่ไหน ถ้าเรียนไปเรื่อยๆ ในอนาคตน้ำต้องเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงระดับโลกแน่ๆ” ความจริงนีรชาไม่ได้ชอบการวาดภาพหรอก แต่เพราะคำพูดของประภพ ทำให้เธอตัดสินใจเรียนวาดภาพตั้งสามปี จนกระทั่งธุรกิจของพ่อล้มละลาย ไม่มีปัญญาจ่ายค่าเรียนต่อ “น้ำ พี่ชอบภาพตัวละครที่น้ำวาดนะ ทุกคนดูมีจิตวิญญาณสูงส่ง” จิตวิญญาณสูงส่งเหรอ? พี่ภพคะ ตอนนี้น้ำคงวาดภาพแบบนั้นไม่ได้อีกแล้วล่ะ เพราะจิตวิญญาณของน้ำ ได้ขายให้กับซาตานไปแล้ว นีรชาเปิดหนังสือ“โลกศิลปะวิจักษ์”ผ่านหน้าที่คุ้นเคย คิดย้อนกลับไปยังฤดูใบไม้ผลิเมื่อสามปีก่อน ที่ใต้ต้นซากุระ ประภพกับเธอเปิดดูหนังสือภาพด้วยกัน สายลมอ่อน กลีบดอกซากุระร่วงหล่นบนหนังสือ บนพื้น บนเส้นผมของเธอ ประภพค่อยๆ ดึงกลีบดอกไม้ออกจากผมของเธอเบาๆ แล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋านักเรียนของตัวเอง ดวงตาของเขาสว่างกว่าดวงดาวซะอีก…… “ท่านประธานครับ ตอนนี้ห้างสรรพสินค้าของเรากำลังเข้าสู่ไตรมาสที่สอง เริ่มมีสินค้าดังๆ หลายยี่ห้อติดต่อมา ยอดขายอยู่ในสภาพคล่องดีครับ” “เอ้อ…แบรนด์ที่จะเข้ามา ให้ทางเราทำการตรวจสอบอย่างเข้มงวด ก่อนจะให้ผมอนุมัติด้วยนะ” “ครับ ท่านประธาน” …… เสียงอ่อนโยนของผู้ชายคนหนึ่งดังเข้ามาในร้านหนังสือที่เงียบสงบ นีรชารู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้ จึงหันกลับมามอง เห็นคนกลุ่มหนึ่งในชุดสูทกำลังเดินมาทางนี้ พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจมาตลอดทาง ชายร่างสูง สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเรียบกับกางเกงสแล็คสีดำ ยืนฟังรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาเขาผงกหัวเล็กน้อย พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม พี่ภพ… ที่แท้ห้างนี้ก็เป็นของบ้านประภพนั่นเอง ดวงตาเธอเบิกกว้าง และรู้สึกจุกขึ้นมาในลำคอทันที