ตอนที่ 33 ห้ามโกหกฉัน

ต๭นที่ 33 ห้ามโกหกฉัน เหมือนรู้สึกได้ถึงสายตาของนีรชา ประภพจึงหันมามองด้านข้าง เธอจึงหันหลังกลับ ปล่อยหนังสือที่อยู่ในมือ แล้ววิ่งหนีไป “คุณครับ…หนังสือตก” เขาตะโกนอย่างสุภาพ สมองของเธอว่างเปล่า ไม่รู้จะวิ่งไปที่ไหนดี ตอนนี้ เธอจะมีหน้าอะไรไปเจอเขา? โชคดีที่มีชั้นหนังสือสูงอยู่ข้างๆ เธอจึงรีบไปซ่อนตัว หัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พอได้ยินเสียงฝีเท้า หัวใจก็แทบจะหลุดออกจากขั้ว เหงื่อออกเต็มไม้เต็มมือไปหมด สักพักใหญ่ๆ อีกฝั่งของชั้นหนังสือก็เงียบลง เงียบจนได้ยินเสียงของเครื่องปรับอากาศ เธอเอียงหูฟัง ก็ได้ยินเสียงคนในร้านพูดขึ้น “ผู้จัดการครับ หนังสือเล่มนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? ทำไมถึงจ้องไม่วางตาเลย? ประภพตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่มีอะไร ผมแค่นึกถึงเพื่อน” เพื่อน…… นีรชาเอามือปิดปากตัวเอง และน้ำตาก็พลันไหลออกมาไม่รู้ตัว พี่ภพ…เขายังจำเธอได้ใช่ไหม? เขายังไม่ลืมเธอใช่ไหม? “แฟนเก่าหรือเปล่าครับ” ชายคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดจาหยอกล้อ “เหลวไหลน่ะ ท่านประธานกำลังจะหมั้นเร็วๆ นี้แล้ว” ชายอีกคนแย้งขึ้น “จริงเหรอ กำหนดวันหรือยังครับ พวกเราจะได้ให้อั่งเปาซองใหญ่ๆ ยังไงล่ะครับ” คนรอบข้างพากันประจบประแจง ประภพได้แต่ยิ้ม ไม่พูดอะไรสักคำ เก็บหนังสือวางไว้บนชั้นเหมือนเดิม “ไปครับ ท่านประธาน เดี๋ยวผมจะพาไปตรวจดูชั้นบน” “ก็ดีครับ” เพียงชั่วครู่ เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มนั้นก็หายไป พี่ภพกำลังจะหมั้นเหรอ? เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในหัวใจ เหมือนถูกกรีดด้วยมีดคมๆ จนได้ยินเสียงเลือดหยดติ๋งๆ น้ำตาไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอเอนหลังพิงชั้นหนังสือและร้องไห้อย่างเงียบๆ ความเจ็บปวดในใจแพร่กระจายไปทั่วร่าง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอรีบเช็ดน้ำตา กระแอมเบาๆ และพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฮัลโหล ฉัน…” เธอยังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียงตะคอกดังออกมาจากโทรศัพท์ “นี่ เธอไปตายที่ไหนห๊ะ” …… เขาจำเป็นต้องพูดแรงขนาดนี้เลยเหรอ? เธอเช็ดน้ำตา พลางพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันก็เดินช้อปปิ้งของฉันมาเรื่อยๆ คุณยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่า เดี๋ยวฉันไปหา” ร้านขายอุปกรณ์เซ็กส์ทอยอะไรนั่น เธอไม่อยากจะย่างกรายเข้าไปหรอก อับอายขายหน้าแย่ ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงเข้มดังขึ้น “เธอร้องไห้ทำไม?” นีรชาอึ้งไปสักพัก และมองไปรอบๆ อย่างใจหาย เห็นว่าภัสกรณ์ยืนมองเธออยู่หลังชั้นหนังสือ เขาใส่หูฟังบูลทูธสีฟ้า ในมือถือถุงช้อปปิ้งอยู่ไม่กี่ใบ ดูเหมือนว่าจะเป็นของที่ได้จากร้านนั้น “คือฉัน……” เธออึกอัก ไม่รู้จะตอบเขายังไง ทำได้เพียงก้มหน้าและเช็ดน้ำตาอยู่อย่างนั้น ผู้ชายคนนี้……ยืนอยู่ข้างหลังเธอแท้ๆ ยังจะโทรมาอีก เห็นเธอเป็นตัวตลกหรือไง? ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เขาเห็นประภพหรือเปล่า…… เธอมองสำรวจเข้าไปในดวงตาของเขา ยังดีที่แววตาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เธอจึงถอยหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่น่าจะเห็นพี่ภพหรอก ไม่งั้นคงไม่มีท่าทีแบบนี้ ภัสกรณ์เดินตรงมาที่นีรชา ใบหน้าเคร่งขรึม แววตาลึกล้ำราวกับมหานที “ร้องไห้ทำไม?” “เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ฝุ่นเข้าตา” นีรชาพูดไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย แพขนตางอนยาวมีหยดน้ำตาเกาะอยู่ ใบหน้าขาวนวลเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ดูน่าสงสาร ซึ่งมันแตกต่างจากภาพปกติของเธอที่ดูก๋ากั่น “กฎข้อที่สาม ห้ามโกหกฉันเด็ดขาด เธอลืมไปแล้วเหรอ?” คิ้วหนาของภัสกรณ์ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างครุ่นคิด