ตอนที่ 37 เหมือนกระต่ายน้อย

ต๭นที่ 37 เหมือนกระต่ายน้อย เสียงท้องร้องจ๊อกๆ ด้วยความหิว นีรชาไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเต็มที เธอสางผมยาวที่เพิ่งสระ เปิดตู้เสื้อผ้า ภายในตู้ล้วนแต่มีเสื้อผ้าที่ทันสมัยและสวยงามที่สุด “ที่ว่าเขาใจกว้างกับผู้หญิงมาก ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงแฮะ” นีรชายิ้มเยาะกับตัวเอง หยิบชุดกระโปรงผ้าโปร่งสีขาวที่ดูเรียบง่ายออกมาสวม แล้วเดินลงบันไดไปห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน แต่แปลก ที่ในครัวไม่มีใครอยู่เลย แม่บ้านหายไปไหนกันหมด ทำไมเงียบขนาดนี้ เธอส่ายหัวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง หลังจากเปิดตู้เย็น แล้วพบว่าข้างในมีทุกสิ่งทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมสรรพ งั้นต้มบะหมี่กินก็แล้วกัน เร็วดี ตอนนี้หิวจนตาลายไปหมดแล้ว เธอหยิบกุ้งตัวใหญ่ออกมาสองสามตัว แกะเปลือก ดึงเส้นที่หลังกุ้งออก ล้างเห็ด แล้วใส่ลงไปในน้ำเดือดพร้อมกับกุ้ง ผัดไข่ใส่มะเขือเทศในกระทะอีกใบ ผัดเสร็จ ก็เอาไข่ต้มในตู้เย็นออกมาอุ่น ตักกุ้งกับเห็ดออกจากหม้อ แล้วใส่หัวผักกาดลงไปแทน จากนั้นจึงปรุงรสชาติซุป เธอตักส่วนผสมทั้งหมดลงในชามคริสตัลใบสวย คู่กับตะเกียบที่มีลวดลายเดียวกัน และโรยหน้าด้วยผักชีฝรั่ง ขั้นตอนสุดท้ายนี้ทำให้บะหมี่มีสีสัน ราวกับภาพประกอบในโฆษณา นีรชาล้างไม้ล้างมือ แล้วรีบไปนั่งที่โต๊ะอย่างอดใจไม่ไหว มองดูชามบะหมี่ตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะตักบะหมี่ขึ้นมาแล้วส่งปากไป ภัสกรณ์เดินเข้ามาพอดี จึงเห็นภาพดังกล่าว สายลมอ่อนของฤดูร้อนพัดผ่านม่านสีขาว ด้านหน้าโต๊ะอาหารที่หรูหรา มีสาวสวยนั่งอยู่ ผมยาวสลวยสีดำขลับเปล่งประกายแวววับภายใต้แสงไฟ แสงนวลสาดส่องใบหน้าขาวผ่องของเธอ ในมือถือช้อน มีไอร้อนลอยออกมาจากชามคริสตัลใบใหญ่ น้ำซุปแสนอร่อยถูกซดเข้าไปในปาก เขาจงใจลงฝีเท้าหนัก เพื่อให้นีรชาหันมามอง เธอตกใจจนอ้าปากค้าง หลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน เธอก็ตอบสนองโดยการลุกพรวดขึ้นมาทันที สะโพกของเธอกระแทกเข้ากับโต๊ะ เจ็บจนใบหน้าบูดเบี้ยว ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำ ร่างบางฟุบลงไปใต้ลงโต๊ะ ทั้งตกใจทั้งกลัว แตกต่างลิบลับกับอารมณ์พึงพอใจเมื่อกี้ ภัสกรณ์เลิกคิ้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น? นีรชาเอ่ยปาก ก่อนดวงตาโตสวยของเธอจะมีหยดน้ำไหลลงมา น้ำเสียงอ่อนหวานเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “คุณ…คุณกลับมาแล้วเหรอคะ......” ภัสกรณ์แอบสงสัยในใจ เขาเดินเข้าไปหาเธอ พร้อมกับตะคอกเสียงใส่ “เธอทำอะไรเนี่ย” จากตัวเม่นที่มีขนแหลมคม กลายเป็นกระต่ายน้อยสีขาวไปได้ยังไง นีรชาเอาแต่ก้มหน้าปิดบังความรู้สึก และยอมรับผิดตรงๆ “ฉัน……ขอโทษค่ะ……” น้ำเสียงที่น่าอึดอัดใจ ภัสกรณ์ขมวดคิ้วมุ่น ยัยตัวแสบเนี่ยนะจะยอมอ่อนข้อง่ายๆ คำที่เธอใช้พูดกับเขามันไม่ค่อยคุ้นหูเอาซะเลย ขอโทษเหรอ? เธอจะมาขอโทษฉันเรื่องอะไร? ภัสกรณ์ยื่นมือมาเชยคางเรียวของเธอให้เงยขึ้น และจับมันไว้แน่น เธอเจ็บจนต้องสูดลมหายใจลึก ก่นด่าภัสกรณ์ในใจหลายร้อยครั้ง ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ชอบใช้ความรุนแรง! รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้……! ปากก็อ้อนวอนขอความเมตตาอย่างน่าสงสาร “ฉันผิดไปแล้ว ปล่อยฉันเถอะนะ…..ฉันเจ็บ” ความสงสัยที่เกิดขึ้นในแววตาของภัสกรณ์ยิ่งมากขึ้น เธอกำลังจะทำอะไรกันแน่ ยัยตัวแสบที่ไม่เคยยอมแพ้ และไม่มีทางก้มหัวให้เขาหายไปไหน นีรชาตอนนี้ ทั้งอ่อนหวานและนุ่มนวล ราวกับกระต่ายน้อยแสนเชื่อง