ตอนที่ 38 ตรรกะอะไร

ต๭นที่ 38 ตรรกะอะไร ดวงตาคมเข้มจ้องมองนีรชา ฝ่ามือใหญ่บีบคางเธอไว้แน่น บังคับให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา “ผิดไปแล้วเหรอ? งั้นก็ดี…เอาล่ะ บอกมาว่าทำผิดตรงไหน” นีรชาซ่อนความกลัวและความอ่อนแอทั้งหมดไว้ในสายตา และพูดกับเขาทั้งน้ำตาว่า “ฉันผิด…ที่ดีไม่พอ ถึงทำให้คุณรู้สึกรำคาญใจได้ขนาดนี้ ที่คุณไม่ชอบ ก็เป็นเพราะว่าฉันทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ” ภัสกรณ์เบียดตัวเข้าใกล้ “นี่คือสิ่งที่ออกมาจากหัวใจของเธอจริงๆ เหรอ? ฟังดูปลอมจังเลยเนอะ? นีรชาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำสายตาให้ดูไร้เดียงสามากขึ้น “มันคือความจริงค่ะ ฉันจำได้ คุณเคยบอกว่าผู้หญิงน่ะ ต้องว่าง่ายถึงจะน่ารัก ไม่ใช่เหรอคะ?” ภัสกรณ์มองด้วยสายตากรุ้มกริ่ม “แล้วไง…เธอจะทำตามใจฉันงั้นเหรอ?” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่า กลยุทธ์กระต่ายน้อยแสนเชื่องจะได้ผลจริงๆ “ท่านประธาน คุณยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อรักษาพ่อของฉัน ฉันเองก็เพิ่งจะมาซาบซึ้งในตอนที่สายเกินไป......” เธอพยายามทำเสียงให้ดูจริงใจ “แสดงว่า ถ้าฉันไม่ยอมจ่ายเงินเพื่อรักษาพ่อของเธอ ฉันก็ยังคงเป็นไอ้บ้าในสายตาของเธออยู่ดี…ใช่ไหม?” ภัสกรณ์ออกแรงผลัก จนนีรชาแทบจะทรงตัวไปอยู่ แววตาของเขาไม่มีความอบอุ่นเหลืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าหล่อเหลาหดหู่ขึ้นมาทันที เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น กลั้นใจพูดโพล่งขึ้นมา “คุณรักษาพ่อของฉันเพราะความเมตตาใช่ไหมคะ? ไม่ใช่แค่ต้องการให้ฉันเป็นนางบำเรอ เพื่อมาปรนเปรอความสุขให้คุณ! อดทนเอาไว้ ยัยน้ำ…เธอต้องแข็งใจเอาไว้ก่อน อย่ายอมแพ้หัวใจตัวเองเด็ดขาด เธอต้องนิ่งเงียบและถอยกลับไปตั้งหลัก ภัสกรณ์เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะอาหาร แล้วชี้นิ้วไปที่ชามบะหมี่ “เอามา!” “ห๊ะ?” นีรชาถึงกับงวยงง “เอาตะเกียบมาให้ฉันด้วย!” ภัสกรณ์มองบะหมี่ในชามคริสตัลใบใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วรู้สึกหิวขึ้นมาทันที บะหมี่นั่นดูท่าจะอร่อยมาก คิดไม่ถึงว่ายัยตัวแสบจะมีฝีมือทำอาหารด้วย นีรชาผู้หิวโหยได้แต่ยืนมองตาปริบๆ มองดูภัสกรณ์ลิ้มรสบะหมี่อย่างเต็มปากเต็มคำ ในที่สุดก็หมดเกลี้ยง ไม่เหลือแม้กระทั่งน้ำซุป พอกินเสร็จ เขาก็เดินไปนั่งที่โซฟาอย่างสบายใจ เสื้อกำมะหยี่สีดำที่ถูกปลดกระดุมด้านบนออกสองเม็ด จนเผยให้เห็นแผงอกกว้าง ใบหน้าหล่อเหลายังคงยิ้มกรุ้มกริ่ม มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่เยือกเย็นและลึกล้ำยิ่งกว่าราตรีอันมืดมน เขามองดูเธอ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอไม่ต้องไปเรียนแล้ว ต่อไปนี้หน้าที่ของเธอก็คือคอยดูแลรับใช้ฉันเท่านั้น” นีรชาตกตะลึงจนแทบช็อก ไม่นะ…เธอจะหยุดเรียนไม่ได้ ถ้าเธอเสียโอกาสในการเรียนไป เธอก็จะอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาไปตลอดชีวิต เธอยังมีความฝันอีกมากมายที่อยากจะทำให้สำเร็จ เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นนกขมิ้นที่ถูกเลี้ยงไว้ในกรง “ขอร้องล่ะ…ให้ฉันได้เรียนต่อจนจบเถอะนะ!” นีรชาส่งสายตาวิงวอน ภัสกรณ์เป็นคนเด็ดขาด พูดคำไหนคำนั้น ถ้าเขาใจแข็งไม่ยอมให้เธอเรียนต่อจริงๆ เธอจะมีปัญญาทำอะไรได้ ภัสกรณ์ขมวดคิ้วมุ่น เอ่ยปากพูดอย่างเอาแต่ใจ “ฝีมือการทำอาหารของเธอก็ดีหนิ จะไปเรียนให้สิ้นเปลืองทำไม!” ตรรกะอะไรมิทราบ! ทำกับข้าวเป็น จะเรียนให้สิ้นเปลืองทำไม! เธอด่าบรรพบุรุษของเขาในใจ ส่วนปากก็ร้องอ้อนวอนไม่หยุด หวังว่าคำขอร้องจากดอกไม้กลางสายฝน จะทำให้หัวใจที่แข็งดั่งหินอ่อนนุ่มลงได้ ภัสกรณ์จ้องมองนีรชา ทั้งเด็ดเดี่ยวและเยือกเย็น จนเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว แววตาคู่นั้นเปล่งประกายจนคนถูกมองร้อนรุ่ม