ตอนที่ 40 ฝีมือโหดร้าย

ต๭นที่ 40 ฝีมือโหดร้าย นีรชากังวลตลอดทั้งเช้า หากความจริงถูกเปิดเผย เธอไม่รู้จะเผชิญหน้ากับคำดูถูกเหยียดหยามของเพื่อนร่วมชั้นยังไง เธอกำมือแน่น มองดูจุดด่างบนโต๊ะ ภัสกรณ์…ผู้ชายคนนี้ทำให้ชีวิตของเธอยุ่งเหยิง! “น้ำ ไปกินข้าวที่โรงอาหารกันนะ แกไม่มาเรียนเมื่อสองวันก่อน โรงอาหารมีร้านใหม่ด้วยแหละ ต้มยำปลาอร่อยม๊วกกก!!!” นนทชาหัวใจพองโต รอคอยที่จะเจอนีรชา “อ้อ…งั้นเหรอ” เธอค่อนข้างลำบากใจ เพราะภัสกรณ์สั่งให้เธอไปหาที่บริษัท เพื่อที่จะไปทานข้าวกับเขา แต่ความจริงเธออยากอยู่ทานข้าวกับนนทชามากกว่า ไม่ได้มาเรียนหลายวัน อยากฟังเขาพูดถึงสิ่งใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นในมหา’ลัย “น้ำ เป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้ดูแปลกๆ หรือว่าพ่อแกอาการแย่ลง?”นนทชาถามด้วยความเป็นห่วง เห็นนนทชาเป็นห่วง นีรชาก็รู้สึกตื้นตัน “ได้…ไว้เลิกเรียนแล้ว เราไปกินต้มยำปลากัน” เธอพยายามข่มใจ แอบไปที่ใต้บันได เพื่อโทรศัพท์หาภัสกรณ์ “ฮัลโหล คือว่า…เที่ยงนี้ฉันมีธุระ คงจะไปกินข้าวกับคุณได้แล้ว” “ธุระอะไร มันจะสำคัญไปกว่าการกินข้าวกับฉัน?” เสียงของปลายสายฟังดูไม่พอใจเอาซะเลย นีรชาไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ ภัสกรณ์เป็นคนหัวรั้น ยิ่งเธอพูดมากเท่าไรก็ยิ่งถูกจับผิดมากเท่านั้น “อาจารย์เรียกพบค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ จะเข้าเรียนแล้ว” นีรชารีบวางหู แล้วเช็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นมาเต็มหน้าผาก “ตู๊ดๆๆๆ......” เสียงโทรศัพท์ถูกตัดสายที่ฟังดูอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวกว่าทุกครั้ง ภัสกรณ์กระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ นีรชา…เธอวางสายใส่ฉัน! เป็นครั้งที่สองแล้วนะ! “สุทินทร์ เตรียมรถ” โฟล์คสวาเกนสีดำพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “น้ำ แกรู้เรื่องนายวัชหรือยังอ่ะ?” นนทชากัดไอศกรีมพร้อมกับพูดขึ้นมา “วัช…ทำไมเหรอ?” นีรชาเริ่มเป็นกังวล จริงสิ วันนี้เหมือนจะไม่เห็นธีรวัชมาเข้าเรียน “คืนวันหนึ่ง เขามาถามฉันเกี่ยวกับร้านดอกไม้ที่แกทำงานอยู่ พอวันรุ่งขึ้น เขาก็หายไปเลย ได้ข่าวว่าลาออกไปแล้ว” นนทชาส่ายหัวด้วยความสงสัย “กะทันหันขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวเขาหรือเปล่า” นีรชาตาเบิกโพลง และโพล่งขึ้นมาว่า “ว่าไงนะ? วัชลาออก?” “ใช่ คืนนั้นเขาไปหาแกใช่ไหม แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?” นนทชาถามกลับไปอย่างสงสัย “อ๊ะ...เปล่านะ...ฉันไม่รู้เรื่อง...” นีรชารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนขี้ขลาด เธอจะไม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเธอเป็นต้นเหตุ! ต้องเป็นภัสกรณ์แน่ๆ เขาบังคับให้ธีรวัชต้องลาออกจากมหาวิทยาลัย ฝีมือยังร้ายกาจเหมือนเดิม ถ้าธีรวัชต้องออกจากมหาวิทยาลัยไป…แล้วความฝันของเขาล่ะ? จะทำยังไง? เธอจำได้ว่า ตอนเข้าเรียนคลาสแรก อาจารย์ให้ทุกคนพูดเกี่ยวกับความฝันของตัวเอง คนแรกที่ขึ้นไปพูดบนเวทีก็คือธีรวัช เขาเป็นเด็กหนุ่มที่หล่อใสมากๆ เขาพูดความฝันของตัวเองให้ทุกคนฟังว่า “ความฝันของผม คือการได้รับทุนไปเรียนต่อปริญญาโทที่ฮาร์วาร์ด ในอนาคต ผมอยากเป็นผู้สื่อข่าวที่มีคุณภาพ!” ภัสกรณ์…คุณมันโหดร้ายเกินไปแล้ว ธีรวัชไปทำอะไรให้ ทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ นีรชากำมือแน่นและกัดฟันด้วยความโกรธ