ตอนที่ 41 หมดหนทาง

ต๭นที่ 41หมดหนทาง บนถนนที่มีต้นไม้เรียงรายที่มุ่งไปสู่โรงอาหาร ทันใดนั้นฝูงคนที่เดินจอแจต่างก็กรีดร้อง รถบูกัตติสีดำวิ่งผ่านท่ามกลางฝูงชนอย่างเย่อหยิ่งและด้วยความอันธพาล เอี๊ยดดดด...! เสียงเบรครถอย่างรวดเร็ว หยุดกะทันหันตรงหน้านิรชาและนนทชา นิรชาร่างกายเย็นเจี๊ยบ เกือบจะหยุดหายใจ ไม่ใช่ภัสกรณ์ ไม่ใช่ภัสกรณ์ นี่ไม่ใช่รถของภัสกรณ์ ภัสกรณ์ขับลัมโบกินี่ เธอภาวนาเงียบๆในใจ กระจกรถถูกโยกลง สีหน้าที่ไม่พอใจของภัสกรณ์ก็ชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆ สายตาเยือกเย็นไม่แม้แต่จะมองนิรชา เสียงนั้นเรียบเฉยแต่ฟังแล้วกลับทำให้คนตัวสั่น “ขึ้นรถ ” สาวน้อยคนนี้ไม่รู้จักให้เกียรติเขาเลย เขายกเลิกการประชุมสำคัญสองประชุม เพื่ออยากจะมาทานข้าวเที่ยงกับเธอ แต่เธอกลับยอมไปทานข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียนก็ไม่ยอมไปกินข้าวกับเขา เธอเกลียดเห็นหน้าเขาถึงขนาดนี้เลยหรอ ดวงตาที่โหดร้ายเริ่มกลายเป็นสีแดงฉาน นนทชาดึงแขนเสื้อของนิรชา “น้ำ นี่ … นี่มันคุณภัสกรณ์ รุ่นพี่เราไม่ใช่หรอ? ทำไม....พวกเธอ…” ผู้หญิงข้างๆที่ตกใจกับการเบรครถก็เริ่มกระซิบกัน “เห็นแล้วหรือยัง ก็ผู้หญิงคนนั้นแหล่ะ ดูเหมือนเธอจะเป็นคนรักของท่านประธานภัสกรณ์นะ มีครั้งหนึ่งฉันเคยเห็นเขาสองคนเดินอยู่ที่ร้านขายเซ็กซ์ทอยด้วยกัน” เสียงไม่ได้ดังมาก แต่มันก็สามารถได้ยินมาถึงหูของนิรชาและนนทชา ทำให้คนบริเวณรอบๆ หัวเราะเยอะ นิรชากัดริมฝีปาก ใบหน้าซีดเซียว ดวงตาสดใสเริ่มมีไอน้ำขึ้นมา นนทชาตกใจตาโตมองไปยังนิรชา “น้ำ เธอกับพี่ภัสกรณ์คบกันแล้วหรอ? เธอก็รู้ว่าเขาเป็นเพลย์บอยและเห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น” “นิรชา” ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ขึ้นรถ! เสียงของภัสกรณ์ดังมาด้วยความโมโห นิรชาเข้าใจและรู้ว่าถ้าเธอไม่ขึ้นรถ จะมีสิ่งที่น่าอับอายกว่านี้รอเธออยู่ รีบอธิบายให้นนทชา“นน เรื่องมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ฉัน”พูดยังไม่จบ เธอก็ถูกภัสกรณ์ลากขึ้นรถ นิรชายังไม่ได้นั่งดีๆเลย ภัสกรณ์ก็เหยียบคันเร่งอย่างแรง รถวิ่งราวกับลูกศรของธนูที่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว วินาทีสุดท้ายก่อนจากกัน นิรชาหันหลังกลับ ได้เห็นความตกใจ ความผิดหวัง.....และดูถูกในสายตาของนนทชา ความโกรธ ความโกรธที่ไม่มีเส้นขีด ทำให้นิรชาไม่ต้องปลอมตัวเป็นเหมือนกระต่ายน้อยสีขาวแสนอ่อนโยนอีกแล้ว “ภัสกรณ์ นายจะทำให้ชีวิตฉันพังจนถึงขนาดไหนถึงจะยอมหยุดมือ” นิรชากัดฟันกรอดๆ ด้วยความโกธรแค้น ยืดหมัดเล็กๆของเธอออกแรงต่อยภัสกรณ์ ระพินทร์นั่งตรงที่นั่งคนขับ เขาชายตามองนิรชาจากกระจกมองหลัง แล้วก็รีบหลบสายตาหนีทันที การเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้ เขาปรารถนาอยากให้ตนเองเป็นคนตาบอดและหูหนวก ผู้หญิงคนนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ! กล้าดียังไงมาแตะต้องท่านประธาน (ภัสกรณ์) เธออาจจะได้ตายอย่างน่าเศร้า หมัดของนิรชาไม่ได้ทำให้ร่างกายของเขาเจ็บเลย แต่ก็ถูกยั่วให้ภัสกรณ์โกธรในที่สุด การอยู่กับเขา ทำให้เธอรู้สึกขายหน้าใช่ไหม? การเป็นผู้หญิงของเขา ทำให้เธอรู้สึกอับอายใช่ไหม? ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่แข็งเหมือนเหล็กไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ ก็สามารถจับคออันบอบบางของเธอบีบอย่างแรงได้ นิรชาเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมา “ภัสกรณ์ นายมันบ้า! ปีศาจ! ฉันเกลียดนาย! ฉันเกลียดนาย! ไอ้คนเลว” นิรชาใช้มือและเท้าทุ้มสุดกำลังเตะเข้าไปที่ตัวภัสกรณ์ เธออายุแค่ 19 ปี ยังมีอนาคตอีกยาวไกล แต่ตอนนี้ มีเพียงหนทางเดียว แต่จะกลับไปเป็นหญิงชู้ของคุณภัสกรณ์ มันเป็นตราปาบของความอัปยศอดสู ที่จะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต……..