ตอนที่ 42 คุณหนูรองกลับมา

ต๭นที่ 42 คุณหนูรองกลับมา บนรถในคืนที่เงียบสงัด ไม่มีใครพูดคุยอะไร ภายในรถมีเพียงความเงียบ บรรยายกาศชวนอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ระพินทร์แอบมองภัสกรณ์กับนีรชาจากกระจกมองหลัง ภายในใจก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ท่านประธานไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนกลับบ้านหมื่นสา แต่เธอเป็นคนแรก วันนี้ท่านประธานรักษาเวลาเป็นพิเศษเพื่อจะพาเธอไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน ใบหน้าของภัสกรณ์มืดครึ้ม ร่างกายหายใจหอบกระหาย ดูเหมือนว่าอากาศจะเริ่มลดลงเล็กน้อย จนทำให้ผู้คนหนาวสั่น เบาะหลังมีขนาดกว้างมาก นีรชาพยายามทำคดตัวให้เล็กลงเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง เธอไม่ได้ตระหนักถึงผลกระทบที่ตามมาของการทำให้ภัสกรณ์โมโห แต่บนโลกใบนี้ไม่มียาตัวไหนที่สามารถกินได้แล้วทำให้หายเสียใจได้ นีรชาแอบชำเลืองมองภัสกรณ์และตัดสินใจที่จะขอโทษเขาอยู่พักหนึ่ง ยังไงตอนนี้พ่อก็ยังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เพื่อรอการผ่าตัด เธอจำเป็นต้องการเงินค่าผ่าตัดของภัสกรณ์ รถวิ่งมาหยุดอยู่หน้าประตูโรงจอดรถ นีรชาเริ่มปริปากกำลังอธิบายให้ภัสกรณ์ทราบเกี่ยวกับเรื่องอาหารกลางวันในวันนี้ ทันทีที่เงยหน้าขึ้นเขาก็พบว่าดวงตาคู่ดำเข้มกำลังจ้องมองเขาอย่างเยือกเย็น นีรชาจึงรีบหันหน้ากลับไป ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ลงจากรถ” เส้นเลือดปูดนูนโผล่ขึ้นตามใบหน้าและหน้าผาของเขาอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็กระชากแขนของนีรชาแล้วลากไปยังห้องนั่งเล่น มือใหญ่แข็งแรงของเขาบีบแน่น ทำให้นีรชารู้สึกเจ็บจนใบหน้าเล็กๆของเธอย่นเข้าหากัน แขนที่ถูกแรงดึงเดินมาตามหลังของภัสกรณ์ รองเท้าของเธอถูกถอดทิ้งไป เท้าเล็กๆเดินเหยียบไปบนกรวดหินและทรายอย่างเจ็บปวด นีรชากัดริมฝีปากแน่นอย่างดื้อรั้นไม่ยอมปริปากขอความเมตตา ทำให้ภัสกรณ์ยิ่งโกธรมากยิ่งขึ้น นีรชา ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะมีหนามบนร่างกายมากน้อยเพียงใด คืนนี้ ฉันจะดึงออกมาให้หมดเลย ภายในห้องนั่งเล่นที่มีแสงไฟสว่างไสว เสียงหัวเราะอย่างมีสุข เมื่อได้ยินถึงเสียงฝีเท้า น้าปิ่นก็เดินออกมาต้อนรับเขาจากห้องนั่งเล่น หลังจากเห็นใบหน้าของภัสกรณ์ รอยยิ้มบนใบหน้าของน้าปิ่นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว “คุณชายใหญ่...คุรหนูรองกลับมาแล้วค่ะ” น้าปิ่นรีบรายงาน เพราะกลัวภัสกรณ์จะโกธรขึ้นมา ภัสกรณ์เลิกคิ้ว ใบหน้าของเขาดูโล่งอกไปเล็กน้อย แต่ความแข็งแรงของมือที่บีบลงบนแขนของนีรชาไม่ได้ลดลงเลย เท้าของนีรชาเลอะเทอะเปอะเปื้อนไปหมด มันเป็นความเจ็บปวดจากใจจริง กระโปรงยาวสีขาวเปอะเปื้อนเป็นคราบลากเป็นทางยาวตามพื้น ผมเผ้ายุ่งรุงรังใบหน้าขาวซีดแสดงถึงความเจ็บปวด ทำให้เธอดูอักอ่วนไปทั้งคน “พี่ค่ะ…” บนโซฟาสีขาว มีเด็กหญิงสง่างามคนหนึ่งยืนขึ้น ยิ้มและพูดกับภัสกรณ์ แต่เมื่อเห็นนีรชาที่ยืนอยู่ด้านข้างของภัสกรณ์ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถิรา น้องกลับถึงบ้านเมื่อไหร่ ทำไมน้องไม่บอกพี่ล่วงหน้า” ภัสกรณ์ผลักนีรชาออกไปอย่างรุนแรง นีรชาไม่ทันตั้งตัว หน้าท้องของเธอจึงไปชนเข้ากับมุมโต๊ะ ทำให้เธอเจ็บปวดอย่างรุนแรง เธอทำได้เพียงแค่เอามือมากุมที่หน้าท้อง แล้วทรุดตัวลงไป “พี่ค่ะ ฉันโทรหาพี่ตอนเที่ยง เลขาของพี่บอกว่าพี่ไปทานข้าวเที่ยงกับคุณนีรชา” ปากเล็กๆจู๋ๆสีดอกกุหลาบของถิรา มองดูแล้วเหมือนเด็กนิสัยเสีย ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว แล้วถามเบาๆว่า “สนุกไหมครั้งนี้ ต่อไปยังโวยวายไปเที่ยวรอบโลกอีกไหม” ถิราซบลงที่ไหล่ของภัสกรณ์ หางตามองมาที่นีรชา ใบหน้าสวยงามนั่นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและดูถูก “พี่ค่ะ พี่พาผู้หญิงข้างนอกเขามาในบ้านได้อย่างไร” ภัสกรณ์หันมามองนีรชา แล้วพูดกับน้าปิ่นว่า “พาเธอขึ้นไปข้างบน” “เดี๋ยวก่อน” ถิราพูดหยุดการกระทำของน้าปิ่น เดินไปที่ด้านข้างของนีรชา มองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า