ตอนที่ 44 จิดใจที่เจ็บปวด

ต๭นที่ 44 จิดใจที่เจ็บปวด เมื่อรถพยาบาลขับมาจอดหน้าบ้านหมื่นสา นีรชาก็อยู่ในอาการโคม่าแล้ว ปลายนิวมือจับอยู่ตรงหน้าอกของเธอเอง ดูเหมือนว่าเธอกำลังทุกข์ทรมานมาก ภายในความมืดมิด เธอเหมือนได้มองเห็นใบหน้าของสมภพ ใบหน้าที่หล่อเหล่า อ่อนโยนกำลังยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น ราวกับว่าเธอเป็นของล้ำค่าที่เขาหวงแหนที่สุด “พี่ภพ” นีรชาละเมอ เจ็บมาก พี่ภพ พี่อยู่ที่ไหน ภัสกรณ์ที่กำลังอุ้มเธอขึ้นไปบนรถพยาบาลก็หยุดชะงัก เธอเรียกหารุ่นพี่ นีรชา ขนาดเธอในอาการโคม่า คนที่เธอเรียกหากลับไม่ใช่เขา หัวใจของภัสกรณ์เหมือนถูกสัตว์ร้ายจับแน่นๆ แม้หายใจก็ลำบากขึ้น ดวงตาสีดำลึกลับแสดงถึงความโกธร ความผิดหวังและความโศกเศร้าสับสนไปหมด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปช้อปปิ้งกับผู้หญิง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพาผู้หญิงกลับไปที่บ้านหมื่นสา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่รังเกียจผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขายกเลิกประชุมคณะกรรมการแล้วพาผู้หญิงไปทานอาหาร นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องสร้างกฎเพื่อขังผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ว่าเหล่านี้มันกลับแลกได้แค่ความรังเกียจและความเกลียดชังของเธอ มันไม่สามารถเปรียบเทียบกับรุ่นพี่ที่เธอไม่มีวันลืมได้… หัวใจของผู้หญิงคนนี้ทำจากหินจากเหล็กหรือเปล่า ถึงทำให้เธอดื้อรั้นได้ถึงขนาดนี้ ด้านนอกห้องผู้ป่วยvipของโรงพยาบาล หมอหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีขาวกำลังเดินมาพร้อมกับสมุดบันทึกทางการแพทย์ “หมอ เธอเป็นอย่างไรบ้าง” ภัสกรณ์ออกมาต้อนรับ พยายามระงับความกังวัลและความตึงเครียดของตัวเอง “เธอเกือบจะแท้ง แต่โชคดีที่ทารกในครรภ์ได้รับความช่วยเหลือได้ทัน คุณเป็นสามีของเธอใช่ไหม ” หมอมองมาที่ภัสกรณ์ด้วยความตำหนิเล็กน้อย “คุณประมาทมากเกินไปในการดูแลผู้หญิงตั้งครรภ์ ถ้าส่งตัวมาช้ากว่านี้ เราอาจจะรักษาชีวิตของเด็กไว้ไม่ได้” แท้ง…ทารกในครรภ์…คนที่ฉลาดและใจเย็นอย่างภัสกรณ์ จู่ๆก็เกิดอาการสับสนเล็กน้อย นีรชาตั้งครรภ์ ความดีใจค่อยโผล่ออกมาจากใจ คนรักของภัสกรณ์มีมากมาย แต่พวกเขาไม่เคยได้รับอนุญาตให้มีเชื้อสายของเขา นีรชายหัวดื้อเกินไป ทุกๆครั้งก็เหมือนกับการต่อสู้ ทำให้เขาลืมบอกเธอเรื่องคุมกำเนิด คาดไม่ถึงเธอท้องแล้วจริงๆ ดวงตาที่เยือกเย็นและเย่อหยิ่งของภัสกรณ์ยิ้มแย้มราวกับดอกไม้ บางทีเขาควรจะให้อภัยกับเรื่องที่นีรชาไม่เคยลืมรุ่นพี่ เขาต้องลองให้เธอค่อยๆยอมรับตัวเองไป “เธอเพิ่งตั้งครรภ์มาสองเดือน นี้เป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด คุณจะต้องดูแลเธออย่างดี” หมอเห็นมาเยอะแล้วกับการดีใจและการคาดหวังของคุณพ่อ “สองเดือนเหรอ” ดวงตาของภัสกรณ์มืดลง น้ำเสียงเย็นราวกับน้ำแข็ง “ใช่ครับ ตั้งภรรค์ได้8สัปดาห์ เพียงแค่สองเดือน” หมอค่อนข้างงุนงงกับอารมณ์ที่แปรปรวนของคุณพ่อในครั้งนี้ สองเดือน！ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ภัสกรณ์ได้เจอกันกับนีรชาจนถึงตอนนี้เป็นเวลาแค่เพียง 42 วัน แต่นี้เธอท้องแล้วสองเดือน นีรชายังคงหลับอยู่ ขนตาที่ยาวจนทำให้เกิดเป็นเงาใต้ตา ใบหน้าสีขาวนวลดูสงบงดงาม ดวงตาสีดำลึกลับของภัสกรณ์กำลังจ้องมองดูที่ใบหน้าของเธออยู่ ใบหน้าของเขาซีดและน่ากลัว ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเข้ม ราวกับไฟนรก มือใหญ่ยกขึ้นกำหมัดแน่น หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ใช้กำปั้นชกเข้ากับกำแพงอย่างบ้าคลั่ง บนผนังสีขาวเต็มไปด้วยรอยเลือด ไม่รู้ว่าเขาไปถึงลานจอดรถของโรงพยาบาลได้ยังไง ภัสกรณ์เข้าไปนั่งในรถ เหยียบคันเร่งอย่างแรง หมุนพวงมาลัยเลี้ยวขวาเข้าเมือง รถเป็นรอยขีดข่วนจากรั้วข้างถนนเป็นทางยาวเหมือนกับหัวใจของเขาที่กำลังได้รับบาดเจ็บ……