ตอนที่ 49 เล่นละครได้ดี

ต๭นที่ 49 เล่นละครได้ดี เห็นได้ดึงดูดความสนใจของนิรชามาสำเร็จ ภัสกรณ์ก็โล่งอกไปที มองดูแล้ว นิรชายังคงมีความรู้สึกต่อเขาอยู่ ท่าทีของภัสกรณ์ไม่ได้หยุดลง แถมยังโหดร้ายและป่าเถื่อนไปกว่าเดิม แต่ดวงตาที่ดำคล้ำกลับไม่สนใจผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างของเขาแม้แต่น้อย แต่เป็นจ้องมองมาที่นิรชาอย่างไม่ละสายตา มือของนิรชาจับผ้าขี้ริ้วอยู่ ปากเล็กสีชมพูของเธออ้าค้างอยู่ด้วยความตะลึง ดวงตาเข็มไปยังสองคนที่ไม่รู้สึกอับอาย เธอผวามาก ทำไมถึงมีคนไม่เอาหน้าถึงขนาดนี้ได้ นิรชารู้สึกทั้งเขินอายทั้งโกรธ ใบหน้าที่ขาวเนียมกลายเป็นหน้าสีแดง เธอค่อยถอยหลังไปๆ นิรชาพยายามไม่ให้ตนเองส่งเสียงออกมา น่าขยะแขยงจริงๆ! เธอทนอยู่ห้องนี้ต่อไปไม่ได้แม้วินาทีเดียว! มองเห็นการกระทำของนิรชา ภัสกรณ์หยุดลงทันที และพูดอย่างเยือกเย็น : “หยุด” ทุกอย่างหยุดลง ทำให้โมรีครางออกมาด้วยความไม่พอใจ “พี่แทนอย่าหยุดสิ พี่แทน..... ” เสียงพูดอย่างอ้อนวอนราวกับกำลังร้องขออยู่ ภัสกรณ์ยิ้มอย่างมีเสนห์ เพิ่มความรุนแรงมากขึ้น ไม่มีทางหนีแล้วนิรชาเลยไม่อยากสนอีก ได้ ภัสกรณ์ คุณไม่อยากให้ฉันไปใช่ไหม งั้นฉันก็ถือว่าได้ชมหนังฟรีแล้วกัน! เธอทิ้งผ้าขี้ริ้ว แล้วกอดอกพิงโต๊ะ สายตาเย็นชาจ้องไปที่สองคนที่กำลังขยันทำการแสดงอยู่ โมรีนั้นร้องเกินจริงไปแล้ว นิรชานึกถึงคำคุณศัพท์คำหนึ่ง : “เสียงร้องเหมือนหมูโดนเชือด” อดยิ้มออกมาไม่ได้ ได้ยินเสียงหัวเราะของนิรชา ภัสกรณ์โกรธถึงที่สุดแล้ว! ผู้หญิงคนนี้ ไม่เคยสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย! ภัสกรณ์เบิกตากว้างๆ ในตานั้นกลายเป็นสีแดงฉานแล้ว เขาผลักโมลีที่ได้ความพอใจเหมือนแมวตัวหนึ่ง แล้วใส่เสื้อผ้าโดยไม่พูดอะไร ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ พอโมรีได้สติแล้วจึงพบว่าเมื่อกี้ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆตนเอง เธอรู้สึกละอายใจขึ้นมา รีบใส่เสื้อผ้า แล้วดุด่ากับนิรชาว่า “ยังไม่ใสหัวไปอีกหรอ” นิรชาก้มหัวลง ซ่อนความดูถูกในตาไว้ เดินออกไปข้างนอก แต่ความดูถูกนั้นก็ยังโดนโมรีจับได้ ไฟแห่งโกรธพุ่งขึ้นมา โมรีตะโกนอย่างโหดเหี้ยม : “หยุด!” นิรชาหันหลังกลับมา ยังไม่ทันคิด หน้าก็โดนตบไปอย่างแรงๆ “นังร่าน! เมื่อกี้มึงมองด้วยสายตาอะไร!” เสียงของโมรีเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอเกลียดภัสกรณ์ที่ทำให้เธออับอายขายหน้า แต่เธอไม่กล้าไประบายอารมณ์กับภัสกรณ์ จึงเอาความโกรธทั้งหมดไปใส่ให้นิรชา นิรชาปกคลุมหน้าที่โดนตบจนแดงบวมไว้ มองไปที่โมรีด้วยความไม่อยากจะเชื่อ : “นังร่าน? เธอว่าใครเป็นนังร่าน? ” น่าขันจริงๆ คนที่เพิ่งทำเรื่องสกปรกกับภัสกรณ์ไปเมื่อกี้เป็นเธอโมรี ไม่ใช่เธอนิรชา สมัยนี้พวกนังเลวยิ่งไม่รู้ตัวยิ่งขึ้น โมรียกมืออยากตบนิรชาอีกครั้ง แต่โดนนิรชาคว้ามือไวทัน นิรชาเคยเรียนเทควันโดมา ผู้หญิงที่อ่อนแออย่างโมรีจัรับมือกับเธอได้ยังไง ข้อมือของเธอโดนบีบจนช้ำม่วง แต่ก็ไม่มีแรงต่อสู้กลับมาได้ “มึงปล่อยมือนะ! อีนังเลว แนบอกให้ปล่อยมือ ” โมรีก็ไม่ใช่คนที่ยอมสูญเสีย เริ่มตะโกนเรียกร้อง “พี่แทน ช่วยฉันด้วย! นังสารเลวตบฉัน” ภัสกรณ์ห่มผ้าเช็ดตัวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ โมรีเห็นเขาออกมาก็ร้องให้ขึ้นมา“พี่แทนพี่ดูสิ เธอรังแกฉัน! ” นิรชาหัวเราะอย่างสะใจ ฝีมือการแสดงของผู้หญิงคนนี้เก่งจริงนัก ภัสกรณ์กวาดสายตาไปที่แก้มแดงบวมของนิรชาด้วยสายตาเย็นชา แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็พูดอย่างเย็นยะเยือก : “ปล่อยมือ” ในใจของนิรชารู้สึกเย็นชา ภัสกรณ์ ในที่สุดเขาก็ยังเลือกป้องกันผู้หยิงคนนี้ แล้วเธอเป็นอะไ? พูดมาซะดีๆ เธอก็เป็นแค่ของเล่นในมือของเขา วันไหนเขาเบื่อแล้ว เงินรักษาของพ่อก้ไม่มีอีกแล้ว เธอปล่อยมือด้วยความสินหวัง แล้วก็ได้ยินภัสกรณ์ออกคำสั่งอย่างเย็นยะเยือก “ช่วยนวดข้อมือให้คุณโมรีเดี๋ยวนี้!”