ตอนที่ 50 เหมือนคำโกหก

ต๭นที่ 50 เหมือนคำโกหก ภัสกรณ์จ้องมองเข้าไปในดวงตาของนิรชา คิดว่าจะเห็นถึงความไม่พอใจหรือการต่อต้านในสายตาของเธอ แต่ไม่ใช่ ดวงตาของเธอนิ่งสงบเหมือนกับบ่อน้ำ ไม่มีความเคลื่อนไหวไดๆ ดูเหมือนว่าคำพูดของภัสกรณ์ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลย หลังจากได้ยินคำพูดของภัสกรณ์แล้ว โมรีก็นั่งลงบนโซฟาอย่างภาคภูมิใจ ยื่นมือออกมาให้นิรชาอย่างสง่างาม“งั้นก็รบกวนคุณแล้ว” นิรชาก้มสายบตาลง ยื่นมืออกไปนวดให้โมรี แม้ว่าจะมีความเกลียดอยู่ในใจจนเธออยากจะใช้แรงหักข้อมือที่เรียวบางของโมรีไป แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอยังมีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือจากภัสกรณ์ ฉนั้นเธอมีแต่เชื่อฟังคำสั่งของเขาเท่านั้น “เฮ้! เบาๆสิ เจ็บมากนะ ” อันที่จริงการกระทำของนิรชาเบาและอ่อนโยนมาก แต่น้ำเสียงของโมรีชั่งพูดออกมากด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดเกินจริง “ขอโทษนะ ฉันจะเบามือกว่านี้” นิรชาทำตัวดีเป็นแม่บ้านที่มีความสามารถมากที่สุด ภัสกรณ์รู้สึกเบื่อขึ้นมา ลากโมรีขึ้นมาแล้วเดินออกมาด้านนอกประตู “ไปบาร์nightกัน” เขาไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเห็นภาพลักษณ์การไม่แยแสของนิรชา ในใจของเขารู้สึกอึดอัดมาก บางทีอาจจะถึงเวลาที่เขาควรจะหาความสนุกใส่ตัวแล้ว ตั้งแต่ที่เขาได้รู้จักกับนิรชา เขาแทบจะใช้ชีวิตเหมือนกับนักบวช และก็ไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคนไหนมาเป็นเวลานานแล้ว ภัสกรณ์และโมรีเดินออกไปข้างนอกด้วยกัน ทิ้งไว้เพียงความเงียบให้กับเธอ นิรชาลูบไล้ชีวิตเล็กๆที่เติบโตอย่างรวดเร็วในท้องของเธอ ทันใดนั้นในใจก็ลุกลนความหวาดกลัวและความโศกเศร้าขึ้นมา สองเดือนก่อน เธอคิดว่าตัวเองจะได้แต่งงานกับพี่สมภพ และจะมีลูกที่น่ารักกับเขา เธอจะเป็นแม่ ส่วนเขาจะเป็นพ่อ แต่ความฝันทั้งหมดก็ต้องพังลงไปในคืนเดียว เธอไปเดินทางเส้นที่ไม่สามารถเดินกลับมาได้อีก แถมยังยิ่งเดินยิ่งไกลไป.... ความแข็งแกร่งที่เธอแสร้งทำออกละลายไปทันที นิรชานอนขดตัวอยู่บนโซฟาใหญ่ กอดตัวเองแน่นๆ และพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอทำผิดอะไรไป ทำไมพระเจ้าต้องลงโทษเธอแบบนี้ด้วย ลูกที่น่าสงสารของเธอ แม้พ่อเป็นใครก็ยังไม่รู้ ก็จะเกิดมาบนโลกใบนี้แล้ว ขณะที่ภัสกรณ์กลับมา นิรชาก็นอนขดตัวหลับอยู่บนโซฟาแล้ว ภัสกรณ์เดินชนเข้ากับประตู ทำให้นิรชาตกใจตื่นขึ้นมา บนใบหน้าของภัสกรณ์มีแต่เมฆินทร์เต้มไปด้วย แม้แวบเดียวก็ไม่มองมานิรชา และนั่งลงไปบนโซฟาไปเลย นิรชาก้มหน้าลง ผมเผ้ารุงรังปิดใบหน้าจนเห็นเพียงครึ่งหน้า ในใจเธอยังสับสนวุ่นวายอยู่ ไม่รู้จะพูดยังไงกับภัสกรณ์เพื่อให้เขาอนุญาติให้เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมา ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ เธอพูดไปอย่างกล้าๆกลัวๆว่า “คุณ ฉันท้องแล้ว” ใบหน้าของภัสกรณ์มืดครึ้มขึ้นมาทันที น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความกดดันและความโกธร “เธอท้องกับใคร ไอ้รุ่นพี่ของเธอใช่ไหม” นิรชารู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา เธอก็หวังว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของพี่สมภพ เธอยินดีมีลูกกับพี่สมภพ แต่น่าเสียดาย ชีวิตนี้คงจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว เห็นนิรชาไม่ได้ตอบอะไร ยิ่งทำให้ภัสกรณ์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอีก เขาจับที่คอเสื้อของนิรชา ยิ้มอย่างเย็นชา“ถูกไอ้รุ่นพี่ที่แสนดีของเธอทิ้งแล้วใช่ไหม ไอ้รุ่นพี่แสนดีของเธอนะ ทิ้งไอ้เด็กเวรนี้แล้วก็หนีไป ผู้หญิงใจเดียวแต่เจอกับไอ้ผู้ชายหลายใจ น่าสงสารจริงๆเนอะ” คำเหล่านี้เหมือนมีดแทงเข้าใจของเธอ ทำให้เธอเจ็บจนเทียบจะหายใจไม่ออก เธอควรจะตอบเขาว่าอย่างไร หรือจะให้เธอบอกกับภัสกรณ์ว่าเธอไม่รู้พ่อของเด็กคนนี้เป็นใครอย่างงั้นหรอ ใครจะเชื่อคำพูดเหลวไหลแบบนี้ เพราะมันฟังดูไม่น่าเชื่อถืออยู่แล้ว