ตอนที่ 52 ต้องเข้มแข็ง

ต๭นที่ 52 ต้องเข้มแข็ง คนสองคนก้มหน้าก้มตากินข้าว บนโต๊ะอาหารกลับเงียบอย่างผิดปกติ บรรยากาศน่าอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง นีรชาฝืนความรู้สึกไม่สบายทนกินโจ๊กไปหนึ่งชามแล้วก็กินไม่ลงอีกต่อไป “ฉันกินอิ่มแล้ว คุณค่อยๆทานไปนะคะ อีกสักครู่ฉันมาเก็บจาน” นีรชาลุกขึ้นเตรียมออกไปจากโต๊ะอาหาร ทั่วทั้งร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรง รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก “หยุดยืนอยู่ตรงนั้น！” ด้านหลังสะท้อนเสียงที่ราบเรียบของภัสกรณ์ขึ้น “ทำความสะอาดห้องเสียหน่อย” นีรชาเงยหน้าขึ้นมองภัสกรณ์ เขากำลังดื่มนมด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก เพียงแต่ว่าลึกเข้าไปในดวงตามีเปลวไฟเล็กๆกลุ่มหนึ่งกำลังเผาไหม้อยู่ นีรชารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที ตอนนี้ภัสกรณ์ที่ไม่ใช้ความรุนแรงและไม่เลือดเย็นอำมหิตคนนี้กลับทำให้ในใจของเธอรู้สึกไม่ค่อยสงบ ผู้รู้สถานการณ์คือผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ ในมือของเขาบีบชีวิตพ่อของเธอเอาไว้ ยังไงก็ทำตัวดีๆ เชื่อฟังสักหน่อยจะดีกว่า เธอพยักหน้าพลางส่งเสียง “อือ” แล้วถามขึ้นอีกว่า “ยังมีอะไรต้องทำอีกไหมคะ?” ภัสกรณ์กลับไม่มีการตอบสนองต่อเธอเลยแม้แต่น้อย ลุกขึ้นยืนแล้วดันอาหารเช้าที่ยังกินไม่หมดออกไป จากนั้นก็เดินกลับไปทางห้องนอน เห็นนีรชาเป็นอากาศธาตุอย่างแท้จริง ในแต่ละวันหลังจากนี้ ท่าทีของเขาที่มีต่อนีรชาก็ยิ่งแปลกหน้า ไม่แยแสและห่างออกไป ในดวงตาที่ดุดันมักจะดูเหมือนเต็มไปด้วยความในใจ ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ บนร่างกายก็ยังห่อหุ้มอากาศหนาวไว้อีกชั้นหนึ่ง ในใจของนีรชากลับโล่งอก แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาไม่มาก่อกวนเธออีกต่อไปแล้ว คนสองคนอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน แต่ทั้งสองฝ่ายกลับถูกคั่นกลางไว้นับพันหมื่นลี้ รักษาระยะห่างกับภัสกรณ์ ถือว่าดีมาก นีรชาพึงพอใจกับการใช้ชีวิตแบบนี้ นีรชาทำงานบ้านอย่างกระตือรือร้น วันนัดผ่าตัดของพ่อใกล้จะมาถึงแล้ว ช่วงนี้ไม่สามารถขัดใจภัสกรณ์ได้โดยเด็ดขาด เธอโน้มตัวลงหยิบผ้าขี้ริ้วยุ่งอยู่กับการเช็ดตู้โชว์ภายในบ้าน ทำได้ไม่เท่าไรก็ปวดเอวจนแทบจะทนไม่ไหว คนท้องต้องพยายามก้มตัวให้น้อยที่สุด และไม่สามารถปีนขึ้นที่สูง แต่ทั้งสองอย่างนี้เธอได้ทำไปหมดแล้ว วันนี้ภัสกรณ์ไม่ไปที่บริษัท นอนเอนตัวอยู่บนโซฟามองดูนีรชายุ่งอยู่กับการทำโน่นทำนี่ด้วยความเบื่อหน่าย สั่งให้นีรชาเช็ดตรงนี้ที กวาดตรงนั้นที นีรชาอยากจะร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมา อยากจะถามสักคำจริงๆว่า “ท่านประธานใหญ่หมื่นสา ตระกูลหมื่นสาของพวกคุณกำลังจะล้มละลายแล้วใช่ไหม? ท่านผู้อาวุโสว่างขนาดนี้ ไม่ต้องไปทำงาน จัดการงานหลวงหรืออย่างไร?” แต่นีรชารู้และเข้าใจหลักเหตุผลที่ว่าอยู่ใต้ชายคาบ้านเขา จะไม่ก้มหัวไม่ได้ ภายนอกยังคงแสดงความเคารพนบนอบ ทำความสะอาดอย่างเอาจริงเอาจัง พื้นเช็ดจนเปล่งแสงแวววาวราวกับเพชรก็ไม่ปาน แม้แต่ระเบียงหน้าต่างที่อยู่ด้านนอกก็ยังสะอาดสะอ้านไร้ฝุ่นละออง นีรชารู้สึกว่าตัวเองสามารถได้รับการคัดเลือกให้เป็นสิบยอดสาวใช้ได้แล้ว แต่ถึงกระนั้น คุณชายใหญ่หมื่นสาก็ยังคงไม่พอใจ ตอนเที่ยงเขาเอนตัวพิงพนักอ่านหนังสือ อยู่บนโซฟา นีรชาทำความสะอาดห้องอยู่ด้านข้าง ทันใดนั้นนีรชาก็รู้สึกเย็นวูบที่ด้านหลัง เธอหันศีรษะ ดวงตามองสำรวจไปทางด้านหลัง กลับชนเข้าไปในดวงตาที่ลึกซึ้งของภัสกรณ์ หรือว่านี่จะเป็นภาพลวงตา? เธอกลับรู้สึกว่านัยน์ตาของภัสกรณ์ดูเหมือนจะมีอารมณ์ความรู้สึกที่พิเศษ อารมณ์ความรู้สึกแบบนั้น ปกติคนทั่วไปเรียกมันว่า “ความโศกเศร้า” ความโศกเศร้า? ริมฝีปากชมพูระเรื่อของนีรชาอ้าออกเล็กน้อย เบิกตากว้างจ้องมองดูภัสกรณ์ อยากตั้งใจดูให้ชัดเจนว่าในดวงตาของเขาแท้จริงแล้วเป็นอารมณ์ความรู้สึกอะไรกันแน่ เป็นภาพลวงตาจริงๆ เพราะวินาทีต่อมาภัสกรณ์ก็หรี่ตาลง พูดออกมาประโยคหนึ่งด้วยความไม่สบอารมณ์ว่า “เธอกำลังทำกับฉันแบบขอไปทีอย่างนั้นหรอ? พื้นจะกวาดลวกๆแบบนี้นี่นะ?" ดวงตาที่ดุร้ายหรี่ลงอย่างอันตราย นี่คือลางบอกเหตุของความโมโหของเขา นีรชาหยุดการเคลื่อนไหวลง อดทนกับอาการปวดเมื่อยที่บริเวณช่วงเอว แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “ขอโทษค่ะ ฉันจะทำความสะอาดใหม่อีกรอบ” นีรชาคุกเข่าลงบนพื้นที่เย็นเฉียบ ใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดพื้นไม้สักที่หรูหราทุกตารางนิ้วจนมันเปล่งประกายราวกับของใหม่ แม้แต่เงาคนต่างก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน วิธีการทำที่พิถีพิถันเช่นนี้ แค่ห้องรับแขกอย่างเดียวก็ใช้เวลาไปทั้งครึ่งเช้าแล้ว กระทั่งพื้นทั้งหมดเช็ดสะอาดหมดแล้ว ตอนที่เธอลุกยืดตัวขึ้นมานั้น ถึงได้พบว่าตนเองปวดเอวเจ็บหลังจนแทบจะยืนได้ไม่นิ่งแล้ว นีรชาบีบคลึงบริเวณเอวและหน้าท้องที่ปวดบวม พลางให้กำลังใจลูกน้อยที่อยู่ในท้องในใจ “ลูกแม่ ลูกจะต้องเข้มแข็งไว้นะ! รอคุณตาผ่าตัดเสร็จแล้ว แม่ก็จะพาลูกออกไปจากที่นี่ ไม่ให้ลูกต้องทนทุกข์ทรมานอีก”