ตอนที่ 53 เรียนรู้ไม่เป็นได้ไง

ต๭นที่ 53 เรียนรู้ไม่เป็นได้ไง นีรชาสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้เล็กๆ กำลังเตรียมตัวไปทำอาหารให้ภัสกรณ์ กลับได้ยินภัสกรณ์ที่เอนตัวพิงอยู่บนโซฟาพูดขึ้นอย่างรังเกียจชิงชังว่า “เธอยังคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูอยู่อีกหรอ? ทำงานช้าขนาดนี้ กำลังจงใจแอบขี้เกียจใช่ไหม?” ก่อนหน้านี้ถึงภัสกรณ์จะเลือดเย็นอำมหิตก็ตาม แต่กลับไม่เคยทำให้นีรชาลำบากใจกับเรื่องเล็กๆในการใช้ชีวิต ตอนนี้กลับไม่เพียงแค่ให้นีรชารับผิดชอบความสะอาดของทั้งคอนโดขึ้นมาแล้ว ยังปฏิบัติต่อการทำงานของเธอถึงขั้นคอยจับผิดในเรื่องเล็กๆน้อยๆ เขากวาดสายตามองไปยังราวบันไดที่นีรชาเพิ่งเช็ดเสร็จ หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน “ยังเช็ดไม่สะอาด ไปเช็ดใหม่อีกรอบ!” กระทั่งนีรชาเช็ดบันไดเสร็จ กำลังคิดอยากจะพักสักครู่ เขากลับเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงอันราบเรียบอีกว่า “ยกพรมขึ้น ด้านล่างก็ต้องเช็ดสักรอบเช่นเดียวกัน” ตั้งแต่หลังจากที่นีรชาเข้ามาอาศัยอยู่ในคอนโดแห่งนี้ เขาแทบจะไม่ไปที่บริษัทสักเท่าไร หลายต่อหลายเรื่องต่างก็จัดการบนอินเทอร์เน็ต นีรชารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง ทุกๆวันเธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในสายตาของภัสกรณ์ ถูกเขาจู้จี้จุกจิกและตำหนิต่อว่าราวกับเธอติดหนี้เขายังไงอย่างงั้น นีรชายุ่งอยู่ตลอดทั้งวัน ทำอาหาร ทำความสะอาดห้อง แล้วก็ทำอาหาร จากนั้นก็ทำความสะอาดห้องอีก จะว่าไปก็แปลก งานบ้านที่หนักอึ้งกดทับลงมา เธอกลับไม่มีเวลาไปสนใจถึงเรื่องความพะอืดพะอมแล้ว ลูกน้อยในท้องก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องรู้ราวเป็นอย่างยิ่ง น่ารัก ว่านอนสอนง่ายอยู่ในท้องของแม่ ไม่มีอาการของคนท้องมาทรมานเธออีกต่อไป ผ่านไปสองสามวัน ภัสกรณ์กลับมาจากบริษัทพร้อมเมนูอาหารหนาๆปึกหนึ่งที่นำกลับมาด้วย เขาส่งให้กับนีรชาที่กำลังคั้นน้ำผลไม้อยู่ “อาหารที่อยู่บนเมนู สองสามวันนี้เธอเรียนทำดู อีกไม่กี้วันฉันจะเชิญเพื่อนสองสามคนมากินอาหารที่บ้าน” นีรชารับเมนูอาหารมา ทันใดนั้นก็ปวดหัวกับเรื่องนี้ขึ้นมาในทันที รายการอาหารพร้อมวิธีทำหนาๆปึกหนึ่ง จากอาหารจีนไปจนถึงอาหารฝรั่ง จากออเดิฟเย็นไปจนถึงของหวาน ทุกอย่างที่สามารถปรากฏอยู่ในร้านอาหาร บนนี้มีทั้งหมด! ซูชิเอย เสต็ก หอยทากอบ ของหวาน พะโล้บะหมี่จ๋าเจี้ยง หม้อไฟผัดแห้ง หม้อไฟทั่วไป หม้อไฟที่เลือกน้ำซุปได้สองชนิด มีมากมายที่เธอไม่เคยแม้แต่จะได้ยินมาก่อน นีรชามองดูเมนูอาหารพลางกัดริมฝีปากด้วยความลำบากใจ “นี่มันเยอะเกินไปแล้วนะคะ เวลาแค่ไม่กี่วันฉันจะไปเรียนที่ไหนให้เป็น! ไม่อย่างนั้นยังไงคุณก็เชิญเพื่อนไปกินที่ร้านอาหารเถอะค่ะ ฉันกลัวว่าถึงเวลาฉันทำไม่อร่อยจะทำให้คุณขายหน้าเปล่าๆ” “ไม่ใช่ว่าเพิ่มวิธีการทำลงไปให้แล้วหรอกหรอ? มีอะไรที่จะทำไม่ได้อีก?” ดวงตาของภัสกรณ์ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและแข็งกระด้างขึ้นมา “พวกนี้มันเยอะมากเกินไป ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถเรียนทำได้ภายในเวลาแค่นิดเดียวจริงๆนะคะ” “เธอก็คิดหาวิธีการเอาเองสิ! หากเรียนแล้วก็ยังทำไม่ได้ การผ่าตัดของพ่อเธอก็ไม่ต้องทำแล้ว!” “......” นีรชายืนอยู่ตรงนั้น ก้มหน้ารับฟังคำตำหนิของภัสกรณ์ ไหล่บางผอมกรอดจนแทบจะแทงทะลุเสื้อ เปลือกตาของภัสกรณ์ตกลงมาครึ่งหนึ่ง ทำให้เห็นเงาโค้งของขนตาตกลงมาบนใบหน้า ยื่นมือข้างหนึ่งออกมานำรายการอาหารปึกนั้นกลับไป ดึงเอาสองสามใบที่อยู่ในนั้นโยนให้กับนีรชา “สองสามใบนี้คงจะไม่ยากนะ? ตอนเย็นฉันจะกินเสี่ยวหลงเปากับโรตี” พูดเสร็จก็เดินตรงขึ้นชั้นบนไป ไม่มองนีรชาเลยแม้แต่น้อย นีรชามองดูรายการอาหารที่เขาเหลือทิ้งเอาไว้อยู่ครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาได้ไตร่ตรองมาแล้ว วัตถุดิบในห้องครัวมีทั้งหมด แต่ส่วนใหญ่วิธีการทำค่อนข้างซับซ้อน ไม่ใช่แค่เรื่อยๆเปื่อยๆก็จะสามารถทำเป็นได้ ช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ นีรชาทำเสี่ยวหลงเปาเป็นที่ไหนกัน จำเป็นต้องดูวิธีการทำอาหารแล้วเริ่มนวดแป้งตามขั้นตอน สุดท้ายควบคุมสัดส่วนได้ไม่ดี ไม่แห้งเกินไปก็คือแฉะเกินไป ยุ่งมาทั้งครึ่งเช้า แม้แต่รูปร่างของซาลาเปาก็ยังปั้นออกมาไม่ได้ ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว ภัสกรณ์ถือนิตยาสารลงมาอย่างตรงเวลา เดินช้าๆเข้ามาในห้องครัว เห็นนีรชายังคงกำลังต่อสู้กับก้อนแป้งก้อนหนึ่ง สีหน้าก็ไม่พอใจในทันที “ทำไมยังไม่ตั้งโต๊ะอาหารอีก?” “กำลังทำค่ะ แต่ว่าเสี่ยวหลงเปาตอนเที่ยงเกรงว่าจะกินไม่ทันแล้ว” นีรชาเช็ดเหงื่อที่อยู่บนใบหน้า ยืนมาตลอดครึ่งเช้า เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว “อย่างนั้นตอนเย็นค่อยทำก็แล้วกัน! รีบยกอย่างอื่นมา” นีรชานวดแป้งอยู่ตลอด จะมีอาหารอย่างอื่นที่ไหนยกไปให้เขา เธอใบหน้าแดงก่ำ รีบเร่งล้างมือแล้วรีบไปทำกับข้าวสองอย่างกับน้ำแกงอีกหนึ่งที่ง่ายๆอย่างรวดเร็ว