ตอนที่ 56 แอบร้องไห้

ต๭นที่ 56 แอบร้องไห้ นีรชาวางอุปกรณ์ทานอาหารเรียบร้อย จากนั้นไปยังห้องหนังสือเรียกภัสกรณ์กินข้าว ภัสกรณ์กำลังวิดีโอคอลกันใครบางคนอยู่ ดูเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยจะดี นีรชาแอบดูแวบหนึ่ง บนจอคอมพิวเตอร์คือผู้ชายวัยกลางคนที่ดูร่ำรวยมีชาติมีตระกูลเป็นอย่างยิ่ง พอเห็นนีรชาเข้ามา ภัสกรณ์ก็ปิดวิดีโอคอลลงดังปัง แล้วจ้องนีรชาด้วยสีหน้าที่มืดมน “ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาได้ตามอำเภอใจ?” นีรชาพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆด้วยเสียงที่แผ่วเบา “เมื่อสักครู่นี้ฉันเคาะประตูแล้ว คุณไม่ตอบ ฉันก็เลยนึกว่าคุณอนุญาตให้ฉันเข้ามาแล้ว” สายตาที่แหลมคมของภัสกรณ์กวาดตามองมายังผมยาวที่เปียกหมาดๆยังไม่แห้งดีของนีรชา “สระว่ายน้ำทำความสะอาดเสร็จแล้ว?” ทำเรื่องที่ไม่ควรทำจริงๆ นีรชาหาความโชคร้ายเข้ามาเอง “ยังค่ะ แต่หลังจากอาหารค่ำ ฉันจะรีบทำความสะอาดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้” ภัสกรณ์อุทานออกมาอย่างเย้ยหยัน ลุกขึ้นตามนีรชาลงไปชั้นล่าง นีรชาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยังดีที่ภัสกรณ์ไม่ได้โมโหรุนแรงนัก มองดูใบหน้าของภัสกรณ์ที่บูดบึ้งนีรชาตัดสินใจพยายามพูดให้น้อยที่สุด ยิ่งพูดเยอะยิ่งผิดเยอะ เพิ่งจะนั่งลงด้านข้างโต๊ะอาหาร ท้องของนีรชาก็ส่งเสียงร้อง “จ๊อกๆ” ที่ดังชัดแจ๋วขึ้นมาระลอกหนึ่ง ภัสกรณ์เหลือบมองด้วยหางตา สายตานั้นบอกไม่ถูกว่าคือดูถูกหรือว่าคือหัวเราะเยาะ นีรชาเขินอายจนหน้าแดงไปหมด “ลูกจ๋า แม่รู้ว่าลูกหิวแล้ว แต่ลูกก็อย่าร้องออกมาดังขนาดนี้สิ!” นีรชาปัดความรับผิดชอบทั้งหมดให้ลูกน้อยที่อยู่ในท้องไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เห็นภัสกรณ์หยิบช้อนขึ้นมาเริ่มตักซุปกิน นีรชาก็รีบลงมือทันที ทั้งชา ทั้งเผ็ด ทั้งสด ทั้งหอม นี่ก็คือมื้ออาหารที่เธอปรารถนามานานแสนนาน! เต้าหู้ผ้ดซอสเสฉวน อร่อย ปลาต้มน้ำ อร่อย หม้อไฟไก่ผัดแห้ง ก็อร่อย! นีรชากินอย่างทุ่มเทหมดจิตหมดใจ กินจนความสุขกระจายไปทั่วทั้งใบหน้า อารมณ์คึกคักขึ้นมา กระทั่งกินได้พอสมควรแล้ว นีรชาถึงได้ปล่อยจังหวะให้ช้าลง เงยหน้าขึ้นมา จานของภัสกรณ์สะอาดสะอ้าน ดูเหมือนนอกจากซุปหอยกาบแล้ว เขาก็ไม่ได้กินอะไรเลย “โอ๊ะ ทำไมคุณไม่ทานล่ะคะ?” นีรชากำลังกินหม้อไฟไก่ผัดแห้งอยู่ในปาก เอ่ยถามภัสกรณ์ขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ค่อยชัดเจน ภัสกรณ์เอนตัวลงบนพนักเก้าอี้อย่างสบายๆ “ดูเธอกินก็พอแล้ว เธอเป็นผีที่หิวตายกลับชาติมาเกิดหรือยังไง? หรือฉันภัสกรณ์ไม่ได้ให้เธอกินอิ่มหรอ? ช่างกินได้น่าเกลียดจริงๆ!” นีรชาแลบลิ้นออกมา ที่เธอกินก็ดูเหมือนจะดุเดือดไปหน่อย ทำงานที่ใช้แรงมาตลอดทั้งช่วงบ่าย จึงหิวมาตั้งนานแล้ว บวกกับวันนี้ล้วนเป็นอาหารที่เธอชอบกิน ไม่กินให้หนักๆก็แปลกน่ะสิ! ภัสกรณ์เหวี่ยงมาอีกหนึ่งประโยค “พรุ่งนี้ทำอาหารเสฉวนอีก!” จากนั้นก็ขึ้นข้างบนไปอย่างพลิ้วไหว เหลือไว้เพียงนีรชาที่ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง สมองน้อยๆของนีรชาขยับเคลื่อไหวอย่างรวดเร็ว “เขาดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบกินเผ็ดเท่าไร แล้วทำไมพรุ่งนี้ยังให้ฉันทำอาหารเสฉวนอีก? หรือว่าเขาจะค้นพบว่าฉันชอบกิน ดังนั้นเลยตั้งใจดูแลฉันเป็นพิเศษอย่างนั้นหรอ?” ทันใดนั้น เธอก็ส่ายศีรษะปฏิเสธความคิดของตัวเองในทันที ภัสกรณ์คนประเภทนั้นจะมาสนใจความเป็นความตายของคนอื่นได้อย่างไรกัน! เขาไม่มีทางที่จะดูแลฉันขนาดนี้! คิดตั้งนานก็ยังคิดไม่ตก นีรชาทำได้เพียงไม่ไปคิดถึงมันอีก ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดที่วางอยู่ด้านหน้าของเธอก็คือรีบทำสระว่ายน้ำให้สะอาดก่อนที่คุณชายใหญ่หมื่นสาจะโมโห ไฟถนนเปล่งแสงอันโชติช่วงที่เย็นยะเยือก ฝาครอบที่ไม่ใหญ่ปิดล้อมแสงจากโคมไฟนั้นเอาไว้ บริเวณโดยรอบสระว่ายน้ำล้วนมืดสลัว ต้นไม้ที่มืดครึ้มดูเหมือนกลุ่มหมอกควันที่พร่าเลือน บริเวณรอบๆล้วนเงียบเหงา มีเพียงเสียงร้องยาวบ้างสั้นบ้างของแมลงที่อยู่ในพงหญ้า ทำให้ทุกอย่างดูเงียบเหงามากยิ่งขึ้น นีรชาสวมรองเท้าบูทกันฝนที่หนักอึ้ง ทำความสะอาดด้วยความทุ่มเทอย่างสุดความสามารถอยู่ตรงกลางสระว่ายน้ำ แขนปวดเมื่อยขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือก็ยิ่งเจ็บมากยิ่งขึ้น พลังงานหลังจากที่กินข้าวเสร็จเมื่อครู่นี้ดูเหมือนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอรู้สึกเพียงแค่หนาวเหน็บไปทั่วทั้งร่างกาย เรี่ยวแรงสักนิดก็ไม่มีเหลือแล้ว นีรชาปีนจากก้นสระขึ้นมาบนพื้นอย่างอ่อนระโหยโรยแรง เหนื่อยจนหอบหายใจแรง ลมเย็นพัดผ่านมาระลอกหนึ่ง เธอหนาวแข็งจนตัวสั่นระรัว เธอมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนอันแสนเหน็บหนาวและอ้างว้างนี้ไปรอบๆ ความน้อยใจทั้งหมดล้วนแปรเปลี่ยนเป็นความโศกเศร้า น้ำตาเม็ดใหญ่ค่อยๆร่วงหล่นลงมา เธอคุดคู้ร่างกายพิงตัวลงบนเสาไฟถนนที่อยู่ข้างสระว่ายน้ำ โศกเศร้าเสียใจจนถึงขีดสุด แต่กลับไม่ยอมปล่อยเสียงร้องไห้หนักออกมา ใช้มือกุมปากไว้ส่งเสียงสะอึกสะอื้นที่หนักอึ้งออกมา