ตอนที่ 57 ดูแลตนเองไม่เป็น

ต๭นที่ 57 ดูแลตนเองไม่เป็น ท้องฟ้ามืดครึ้ม ดาวสักดวงก็ยังมองไม่เห็น ดูเหมือนกำลังกลั่นกรองลมพายุลูกหนึ่ง นีรชานั่งอยู่ใต้ไฟถนนสีเหลืองนวลคนเดียว น้ำตาราวกับน้ำท่วมที่เอ่อออกมามากล้นกำลังกัดเซาะอยู่บนใบหน้าของเธออย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ความน้อยใจและความโศกเศร้ายิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ นีรชานั่งอยู่ตรงนั้น ผนังสีขาวของสระว่ายน้ำสะท้อนแสงของไฟถนนที่สลัวๆออกมาสะท้อนลงบนไหล่บางของเธอ “อย่าร้องไห้เลย” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเหงา เปล่าเปลี่ยวในยามค่ำคืน นีรชายังคงนั่งอยู่บนพื้นสะอึกสะอื้นไม่หยุด ผ่านไปเป็นเวลานานถึงได้มีการตอบสนองกลับมา แสงสะท้อนจากผิวน้ำที่พร่าเลือนส่องสะท้อนเงาของภัสกรณ์ ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เขาได้มาถึงริมสระว่ายน้ำอย่างเงียบๆไร้ซุ่มเสียงใดๆ ยืนอยู่ริมสระมองเธอลงมาจากด้านบน ในความมืดสลัวมองสีหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจนนัก เสียงของเขาก็ราบเรียบ ฟังไม่ออกว่าเป็นอารมณ์ความรู้สึกอะไร ความน้อยใจของนีรชาราวกับน้ำป่าก็ไม่ปานทะลักออกมาอย่างรุนแรง “ออกไปให้พ้น! ฉันไม่ต้องการให้คุณมาสนใจ! อย่าเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดีเลย!” นีรชาตะโกนร้องไห้เสียงดังลั่น ใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลเชี่ยวกรากอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นมั่วไปหมด คิ้วหนาของภัสกรณ์ขมวดเข้าหากันแน่น เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว กระชากนีรชาขึ้นมาจากพื้นด้วยฝ่ามือเดียว “คุณผู้หญิง เธอเป็นบ้าอะไร!” ภายใต้การสัมผัสถึงได้พบว่าสัมผัสที่มือนั้นไม่ค่อยจะถูกต้อง จึงนำฝ่ามือใหญ่แตะลงบนหน้าผากของเธอใหม่อีกครั้ง อุณหภูมิที่ร้อนระอุผสมกับน้ำตา ทำให้ใจของภัสกรณ์กระวนกระวายขึ้นในทันที “บ้าจริง! เธอกำลังไข้ขึ้น!” เขาอุ้มนีรชาขึ้นเดินเข้าบ้านไปในทันที ไม่สนใจเสียงร้องตะโกนและท่าทีดิ้นรนขัดขืนของนีรชาเลยแม้แต่น้อย “ชู่ว์! ว่านอนสอนง่ายหน่อย!” เสียงของภัสกรณ์เริ่มรำคาญเล็กน้อย ทว่าระดับความแรงในมือกลับปล่อยเบาลงขึ้นเยอะ นีรชาไข้ขึ้นจนเริ่มมึนงงแล้ว ไม่ได้สนการปลอบใจของภัสกรณ์เลยแม้แต่น้อย ยังคงตะโกนร้องไห้ออกมา “คุณออกไปให้พ้น! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! ออกไป!” แขนข้างหนึ่งของภัสกรณ์รองร่างที่ผอมกะหร่องของเธอเอาไว้ มืออีกข้างควบคุมเท้าทั้งสองข้างที่ถีบขันขืนไปมาเอาไว้แน่น แล้วพูดที่ข้างหูของเธอเสียงที่กดต่ำลง “หากเธอยังขยับไปมาอีก ฉันจะโยนเธอเข้าไปในสระว่ายน้ำ ให้มารหัวขนที่อยู่ในท้องของเธอเป็นของที่ฝังลงไปพร้อมกับเธอ!” คำพูดที่เย็นชาโหดเหี้ยม ดึงสติของนีรชากลับมาในทันทีลูกจะเป็นอะไรไปไม่ได้ เธอจำเป็นต้องปกป้องลูกน้อยที่อยู่ในท้องให้ได้ นีรชาตกใจกลัวจนกุมท้องน้อยเอาไว้แน่น ยังคงยอมให้ภัสกรณ์อุ้มเข้าไปในห้องนอนแต่โดยดี ภัสกรณ์นำตัวนีรชาวางราบลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ทั้งยังหยิบหมอนที่ทำมาจากขนสัตว์ หาท่าที่สบายที่สุดให้กับเธอ จากนั้นก็นำปรอทวัดไข้ออกมาสอดเข้าไปที่ใต้วงแขนของนีรชา ใบหน้าเล็กที่ขาวซีดของเธอแดงก่ำเพราะพิษไข้ หน้าผากยิ่งร้อนจนทำให้คนตกใจ ภัสกรณ์ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น สีหน้ายังดูแย่กว่านีรชาเสียอีก "เธอนี่มันโง่จริงๆ! ทำความสะอาดสระว่ายน้ำสระเดียว กลับดันทำให้ตัวเองไข้ขึ้นได้! ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงที่โง่ขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ!” นีรชาไข้ขึ้นจนทั่วทั้งร่างกายไร้เรี่ยวแรง ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเขาอีกต่อไป และยังไม่ขัดขืนการกระทำใดๆของภัสกรณ์เลยแม้แต่น้อย ในสองสามนาทีที่รอผลการวัดไข้ของปรอทนี้ อยู่ๆภัสกรณ์โน้มตัวลงมานอนคว่ำที่ด้านหน้าของนีรชา มองดูเธออย่างละเอียด ราวกับไม่รู้จักเธอมาก่อนยังไงอย่างงั้น นั่นคือสายตาที่กำลังศึกษาค้นคว้าอย่างจริงจัง ดูเหมือนนีรชาคนนี้ เขาไม่เคยตั้งใจดูให้ชัดเจนมาก่อน “ทำอะไร? เป็นบ้าไปแล้วหรอ?” นีรชาถูกสายตาของเขามองจนขนพองสยองเกล้า ดิ้นรนอยากจะลุกขึ้นนั่ง “เธอไม่พูดยังจะน่ารักกว่า” ภัสกรณ์จับนีรชาผลักลงไปบนหมอน ยกแขนของเธอให้กางออกแล้วดึงปรอทออกมาอย่างไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย “เฮ้! คุณเบาๆหน่อยสิ! ฉันเป็นคนป่วยนะ! ฉันยังตั้งครรภ์อยู่ด้วย!” นีรชาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นความโกรธหรือว่าที่โดนผลักล้มลงไปเมื่อกี้ ด้านหน้าเห็นเพียงดาวระยิบระยับอยู่เต็มไปหมด “คนป่วย? นั่นเป็นเพราะเธอโง่! ดูแลตัวเองไม่เป็น! ตั้งครรภ์? เด็กที่อยู่ในท้องของเธอ ก็ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย!” ภัสกรณ์ทิ้งประโยคที่แสนจะเย็นชาออกมา ไม่มองนีรชาแม้แต่น้อย สายตาดูเพียงแค่ปรอทวัดไข้ที่อยู่ในมือ