ตอนที่ 59 ฉีกหน้าเขา

ต๭นที่ 59 ฉีกหน้าเขา ขอบคุณเทวดา ในที่สุดรถฉุกเฉินก็มาถึง! ระพินทร์เปียกโชกไปทั้งตัวพาหมอฉุกเฉินตามเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาไม่เคยเห็นภัสกรณ์กระวนกระวายเช่นนี้มาก่อน ขู่เขาด้วยการข่มขู่บวกกับการขู่ขวัญ หารถตำรวจให้ขับเปิดทางให้ ในที่สุดก็ถึงจะอ้อมผ่านสายถนนที่ติดขัดมาได้ เห็นสีหน้าที่มืดมนของภัสกรณ์ ระพินทร์ก็ตกใจกลัวจนไม่กล้าหายใจแรงออกมา รีบโบกมือให้หมอนำตัวนีรชาขึ้นรถฉุกเฉินไปในทันที หมอสองคนเดินมายังข้างเตียง ล้วงเอาเครื่องฟังออกมาฟังเสียงการเต้นของหัวใจของนีรชา ทั้งยังใช้มือพลิกเปลือกตาของเธอตรวจดู พูดกับภัสกรณ์อย่างไม่เห็นว่ามีเรื่องร้ายแรงอะไร “ก็แค่เป็นไข้ธรรมดาทั่วไป ไปให้น้ำเกลือหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว” จริงๆนะ ก็แค่ไข้หวัดธรรมดาทั่วไป ยังทำสถานการณ์ให้ใหญ่โตถึงเพียงนี้ ทำให้พวกเขาต้องรีบฝ่าฝนที่ตกหนักมากลางดึก เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำ หมอแอบกล่าวโทษอยู่ในใจ เตรียมยืนมือออกไปยกตัวนีรชาขึ้น “หยุด!” ภัสกรณ์ก้าวเดียวก็เดินมาถึงด้านหน้าเตียง ใช้ร่างกายขวางแขนทั้งสองข้างที่ยื่นออกมาของหมอเอาไว้” อย่าแตะต้องตัวเธอ ฉันทำเอง” ภัสกรณ์เอ่ยปากขึ้นอย่างเย็นชา "ไม่เป็นไร ก็แค่ไข้หวัดธรรมดา ไม่ต้องตกใจกลัวถึงขนาดนี้" หมอเข้าใจความหมายของภัสกรณ์ผิดไป พูดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยนัก คิ้วทรงกระบี่ของภัสกรณ์ขมวดเข้าหากันแน่น บิดปกคอเสื้อของหมอขึ้นมา เสียงที่ทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความโมโหที่ทำให้คนใจสั่ง “ไม่เป็นไร? ไข้ขึ้นสูงถึง 39 องศายังไม่เป็นไร? ! หากเธอความผิดพลาดอะไรขึ้นกับเธอ ผมจะทำให้คุณตายอย่างน่าเกลียดเลยคอยดู!” หมอก็เคยได้ยินอำนาจของบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด ได้ยินคำพูดของภัสกรณ์แล้ว เหงื่อเย็นๆก็ผุดออกมาทั่งทั้งร่ายกายในทันที รีบพยักหน้าอย่างรับคำ “ครับ ครับ พวกเราจะตั้งใจรักษาคุณหนูท่านนี้อย่างแน่นอน ท่านประธานโปรดวางใจ” พลางตอบ พลางมองไปยังนีรชาหลายรอบอย่างอดไม่ได้ ก็แค่เด็กผู้หญิงที่ธรรมดาๆคนหนึ่ง มากที่สุดก็คือหน้าตาสวยงามแลดูอ่อนโยนก็เท่านั้นเอง ทำไมถึงทำให้ท่านประธานหมื่นสาที่มีชื่อเสียงโด่งดังหลงใหลได้ถึงขนาดนี้? รสนิยมของคนรวย ช่างน่าแปลกจริงๆ คงจะเป็นเพราะการโต้เถียงกันของทั้งสองคนเสียงดังจนทำให้นีรชาตื่นขึ้น เธอลืมตาที่พร่ามัว มองไปยังคนมากมายที่ล้อมรอบอยู่หน้าเตียงอย่างมึนงง เสื้อกาวน์ เธอแยกแยะเสื้อกาวน์ออก หมอ! ทำไมถึงได้มีหมอมาที่บ้านล่ะ? เป็นเพราะภัสกรณ์จะแอบเอาลูกในท้องของเธอออกใช่หรือไม่? นีรชาไข้ขึ้นจนในสมองเริ่มเลอะเลือน ได้ลืมเรื่องที่ตัวเองเป็นไข้ไปเป็นที่แล้วร้อยแล้ว คิดเพียงแค่จะต้องปกป้องลูกที่อยู่ในท้อง ภัสกรณ์ยื่นแขนออกไปอุ้มเธอขึ้นมาจากเตียง "น้ำ พวกเราไปโรงพยาบาลกัน เธออดทนอีกนิดนะ" "ไม่ ไม่ ฉันไม่ไปโรงพยาบาล ฉันไม่ไปโรงพยาบาล! นี่คือลูกของฉัน ใครก็อย่าได้มาแตะต้อง!" นีรชาไข้ขึ้นจนสติสัมปชัญญะเริ่มขาดหาย พละกำลังในเวลานี้กลับเยอะผิดปกติ ดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดชีวิตในอ้อมแขนของภัสกรณ์ ภัสกรณ์ไม่กล้าใช้แรง กลัวจะทำให้เธอบาดเจ็บ ทำได้เพียงพยายามปลอบเธออย่างเต็มที่ “เธอไม่สบาย ไปโรงพยายาลให้หมอตรวจดูสักหน่อย หายดีแล้วฉันจะพาเธอไปเที่ยวต่างประเทศ ดีไหม? เป็นเด็กดีนะ เชื่อฟังฉัน” นีรชากลับฟังคำพูดของภัสกรณ์ไม่ชัดเจนเลยแม้แต่น้อย สนใจเพียงแค่ดิ้นรนขัดขืน สัญชาติญาณความเป็นแม่ที่ทะลักออกมา ทำให้เธอดูเหมือนสุนัขป่าที่กำลังบ้าคลั่ง ภัสกรณ์ยังรู้สึกว่าจะรับมือไม่ไหวแล้ว ได้แต่รีบเร่งวิ่งไปทางที่รถฉุกเฉินจอดอยู่ นีรชาเห็นรถฉุกเฉินที่อยู่ในสวน ก็ยิ่งแน่ใจว่าภัสกรณ์จะลากเธอไปโรงพยาบาลเพื่อเอาเด็กออก จึงพยายามใช้แรงที่มีทั้งหมดในร่างกาย ยื่นเล็บมือออกมา ข่วนเข้าไปบนหน้าเขาอย่างแรง! “แควก...” ดูเหมือนจะได้ยินเสียงเล็บมือที่แหลมคบกรีดเข้าไปในเนื้อจนแตก บนใบหน้าของภัสกรณ์ มีรอยเลือดลึกแถวหนึ่งขึ้นมาในทันที! ระพินทร์ที่ตามมาอยู่ด้านข้างตกใจจนหน้าขาว ของใช้ช่วงเข้าพักในโรงพยาบาลที่ถืออยู่ในมือก็ร่วงหล่นลงกับพื้นในทันที! ดวงตาทั้งสองข้างของเข้าเบิกโพลงจนใหญ่กว่ากระดิ่งสำริดเสียอีก เขามองดูภัสกรณ์กับนีรชาอย่างไม่ขยับ คราวนี้นีรชาตายแน่จริงๆ! ภัสกรณ์เป็นใคร เธอคัดค้านเขาก็ช่าง แต่นึกไม่ถึงว่าจะกล้าข่วนหน้าของเขา! ภัสกรณ์เป็นคนรักหน้าตามาตลอด นี่ต่อไปจะให้เขาออกจากบ้านได้อย่างไร? นีรชา เธอตายแน่! หนึ่งศพสองชีวิต! ขนาดระพินทร์ก็ไม่กล้าดู