ตอนที่ 60 พูดขอบคุณครั้งแรก

ต๭นที่ 60 พูดขอบคุณครั้งแรก ภัสกรณ์ก็อึ้งตะลึงงันกับการกระทำของนีรชา แก้มเจ็บอย่างแสบร้อน เขายกมือขึ้นข้างหนึ่งลูบไปที่แก้มเล็กน้อย เลือดสีแดงสด! นีรชา กล้าข่วนหน้าเขาจนกลายเป็นแผลเลยหรือ! ดวงตาที่มืดมนเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นยิ่งกว่าสีในยามค่ำคืน ความโกรธที่ม้วนวนไปมาทำให้ดวงตาของภัสกรณ์เปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน นีรชากลับยังคงไม่รู้ความเป็นความตายใช้สองเท้าเตะไปถีบมา! ภัสกรณ์รู้สึกว่าตนเองได้ถึงขอบเขตที่กำลังจะปะทุขึ้นมา ความอดทนมาถึงขีดสุดแล้ว คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างรุนแรง จ้องมองผู้หญิงตัวเล็กๆที่ดิ้นรนขัดขืนอยู่ในอ้อมแขน แก้มที่ร้อนจนแดงก่ำ ผมที่ยาวสลวยเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อกระจายอยู่เต็มใบหน้า ริมฝีปากเริ่มเป็นสีเทา ดวงตาก็ไม่มีชีวิตชีวาแม้แต่น้อย เธอในสภาพนี้ แย่จนถึงขีดสุดเลย! ความรู้สึกที่สวยงามสักนิดก็ไม่มี! แต่ภัสกรณ์กลับพบว่า ท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อเธอก็คือใจร้ายไม่ลง! หากเป็นผู้หญิงคนอื่นกล้าทำกับเขาขนาดนี้ เขาให้ระพินทร์ลากไปจัดการทิ้งตั้งนานแล้ว! แต่สำหรับนีรชา เขาไม่มีวิธีการใดที่จะเลือดเย็นเช่นนั้นเหมือนที่ทำกับผู้หญิงคนอื่น เธอน่ารักน่าเอ็นดูก็ช่าง ดื้อรั้นสร้างความวุ่นวายก็ช่าง กระทั่งโมโหร้ายอาละวาดไปทั่วอย่างในตอนนี้ก็ช่าง เขา...ชอบทุกอย่าง เขาถอนหายใจอย่างยอมรับชะตากรรม ภัสกรณ์ใช้แรงหยุดร่างกายที่ถีบไปเตะมาของนีรชาเอาไว้ได้ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนจะเหมือนหยดน้ำลงมา “เอาล่ะ เป็นเด็กดีนะ ไม่ต้องขยับแล้ว! ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอไม่สบาย ทรมานมาก อีกครู่เดียวไปหาหมอเธอก็จะหายแล้ว ถ้าเธอไม่เชื่อฟังแบบนี้ ไม่ยอมไปโรงพยาบาล ลูกน้อยที่อยู่ในท้องจะหิวตายเอานะ!” ระพินทร์ตกใจจนตาค้าง! ฝนสีแดงตกลงมาแล้ว! ภัสกรณ์ถูกคนข่วนหน้า กลับไม่โกรธ นึกไม่ถึงว่ายังจะยอมอดทนปลอบผู้กระทำความผิดคนนั้น! น่าอัศจรรย์! โลกใบนี้บ้าคลั่งไปแล้ว! ได้ยินภัสกรณ์พูดถึงลูกน้อย ใจของนีรชาก็เริ่มเจ็บปวดขึ้นมา เธอเงยหน้าเล็กๆที่แดงก่ำเพราะพิษไข้ขึ้น มองไปที่ภัสกรณ์อย่างภาวนาขอร้อง “แทน อย่าเอาลูกของฉันออกได้ไหม? ฉันรักเขามาก ฉันเป็นแม่ที่ดีได้ ตอนที่ฉันยังเล็กแม่ก็ตายแล้ว ฉันคิดถึงแม่ แทน อย่าเอาลูกของฉันออก ฉันอยากเป็นแม่ ขอร้องล่ะ...” น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นลงมาจากนัยน์ตาของนีรชา แฝงไปด้วยความอ่อนแอและขาดความช่วยเหลือที่ทำให้คนใจสั่น ใจของภัสกรณ์ อ่อนราวกับน้ำในฤดูใบไม้ผลิในทันที เจ็บปวดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แม่ของเขาก็จากเขาไปตอนที่เขายังเล็กเช่นเดียวกัน และยังใช้วิธีการที่ ไม่ดีที่สุด เขาโอบกอดนีรชาไว้อย่างแน่น ใช้ใบหน้าที่มีหนวดแข็งผุดออกมาแนบไปกับใบหน้าเล็กๆที่ร้อนระอุ เสียงของภัสกรณ์อ่อนโยนขึ้น อ่อนโยนขึ้น ราวกับผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าคนนี้ก็คือคนที่มีค่ามากที่สุดของเขา “คนโง่ ฉันจะเอาลูกของเธอออกได้ยังไงกัน? เขาปลอดภัยอยู่ในท้องของเธอ ไม่มีใครหน้าไหนกล้าแตะต้องเขา! หลังจากนี้อีกเจ็ดเดือน เธอก็จะมีลูกน้อยที่น่ารักคนหนึ่งแล้วนะ! เธอพูดถูก เธอจะต้องเป็นแม่ที่ดีแน่ๆ...เป็นเด็กดีนะ ไม่ต้องกังวล มีผมอยู่ข้างๆเธอ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น...” เมื่อมั่นใจได้ว่าลูกจะไม่เป็นอะไร นีรชาก็รู้สึกเพียงแค่ทั่วทั้งร่างกายไม่มีแรงแม้แต่น้อยอีกต่อไป การดิ้นรนขัดขืนเมื่อครู่นี้ ได้ใช้แรงทั้งหมดที่เธอมีไปเรียบร้อยแล้ว ภัสกรณ์ไม่ใช่ไอ้สารเลวคนหนึ่งหรอกหรอ? แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกว่าตัวสามารถเชื่อในการรับรองของเขาได้ ภัสกรณ์พูดว่าเขาจะปกป้องเธอและลูก เช่นนั้นเขาจะต้องทำได้อย่างแน่นอน ใบหน้าเล็กๆแหงนขึ้นมองไปทางภัสกรณ์ เผยรอยยิ้มกว้างๆออกมา มือเล็กของนีรชาดึงเสื้อเชิ้ตบริเวณหน้าอกของภัสกรณ์ไว้แน่น พกความหวังพึ่งและความซาบซึ้งใจเอาไว้ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “แทน คุณดีจริงๆ ขอบคุณนะคะ!” ได้ยินคำพูดของนีรชา ใจของภัสกรณ์สั่นไหวเบาๆ นี่เป็นครั้งแรกที่นีรชาพูดว่าขอบคุณกับเขา เธอ ในที่สุดก็ยอมรับเขาแล้วหรอ? มองดูนีรชาที่หลับอย่างเป็นสุขอยู่ในอ้อมแขน ภัสกรณ์ก็โน้มใบหน้าลง ประทับจูบที่เกินกว่ารักใคร่ลงบนหน้าผากของเธอ