ตอนที่ 61 ความเจ็บที่ยากจะพูดออกมา

ต๭นที่ 61 ความเจ็บที่ยากจะพูดออกมา หลังจากที่ตื่นขึ้นมา ก็นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยที่ขาวสะอาดเงียบสงบแล้ว ห้องผู้ป่วยขนาดใหญ่มากๆ รูปทรงประมาณ100กว่าตารางเมตรได้ ต่างกับห้องผู้ป่วยทั่วไปที่มีความเบียดเสียดกันอยู่ ไม่เพียงแต่มีห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ แถมยังมีห้องครัวขนาดเล็กด้วย มีตู้เย็นและโทรทัศน์เครื่องใหญ่ นึกไม่ถึงเลยว่าจะยังมีอุปกรณ์สำหรับออกกำลังกายด้วย แม้ว่าทั้งหมดจะเปิดกว้าง แค่ใช้ต้นไม้และเฟอร์นิเจอร์มาแบ่งฟังก์ชั่น แต่มันดูเกือบจะเหมือนเป็นห้องคอนโดมิเนียมที่แสนสบายห้องหนึ่ง นอกจากอุปกรณ์กดเครื่องมือตรวจหัวใจต่างๆที่อยู่บนผนัง มันก็ไม่ได้มีความต่างไปจากห้องคอนโดมิเนียมเลย มีผู้หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวสะอาดเรียบร้อยยืนอยู่ด้านข้าง มองดูที่นีรชาที่ตื่นแล้ว เดินมาพร้อมรอยยิ้ม “คุณน้ำ คุณตื่นมาแล้ว ฉันต้มโจ๊กให้ด้วยนะ เดี๋ยวยกมาให้เลย” แม้จะเป็นแค่คำถาม แต่มันกลับเป็นน้ำเสียงที่ยากจะปฏิเสธ “ขอโทษที คุณเป็นใครเหรอ” นีรชามีความสับสนเล็กน้อย “ฉันน้าแขเอง คุณชายน้อยให้ฉันมาปรนนิบัติคุณ” น้าแขมีความประหลาดใจมาก เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใคร คาดไม่ถึงจริงๆว่าคุณภัสกรณ์จะเอาเธอมาดูแลด้วย เธอเป็นแม่นมของคุณชาย แต่ฐานะของเขามีเกียรติสูงกว่าคนรับใช้ทั่วไปนัก “แล้วคุณภัสกรณ์ล่ะ ？” นีรชามองไปโดยรอบ กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณภัสกรณ์ น้าแขรู้สึกไม่สบายใจ “คุณชายน้อยไปบริษัทแล้วค่ะ” ตะโกนเรียกชื่อนายน้อยอย่างนี้ได้ยังไง ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ มันไม่ใช่ว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของนายน้อยอยู่ ยังไงก็ตาม นีรชาเธอกำลังจะเพิ่มสมาชิกตัวน้อยให้กับตระกลูหมื่นสา ก็นับว่าเป็นบุญคุณใหญ่หลวงนัก คิดดูสิ! หน้าตาของน้าแขก็ดูอ่อนลงทันที พูดเหตุผลออกมา “ฉันจะยกโจ๊กและเครื่องเคียงมาให้คุณ คุณกินแล้วก็พักผ่อนเถอะ ในตัวคุณก็ยังมีอีกชีวิตอยู่ ต้องพักผ่อนมากๆนะคะ” นีรชารู้สึกไม่อยากกินอะไรเลย แต่ก็ปฏิเสธความหวังดีของน้าแขไม่ได้ ทำได้เพียงอดทนกินไปอย่างไม่เต็มใจ กินอาหารเสร็จแล้วก็กลับไม่มีอะไรน่าทำ เปิดโทรทัศน์ก็ขี้เกียจจะดูขึ้นมา ในโทรทัศน์กำลังออกข่าว น่าเบื่อมาก นีรชากำลังจะเปลี่ยนช่อง ก็มีเงาเงาหนึ่งพุ่งมาที่ม่านตาของเธอ นิ้วเล็กๆของนีรชาก็อดไม่ได้ที่จะกำผ้าปูเตียงแน่น ตาทั้งสองข้างก็ถลึงตาใส่ ในทีวีกำลังเผยแพร่การสัมภาษณ์ผู้ชายท่านหนึ่ง เขาเป็นคุณสมภพ หรือพี่สมภพนั่นเอง เขาดูค่อนข้างผอม แต่นิสัยเฉพาะตัวก็ยังคงสุภาพเรียบร้อยมีความรู้ เจียมเนื้อเจียมตัวดังสุภาพบุรุษ อ่อนโยนดังเช่นหยก สายตาของนีรชาจ้องมองที่โทรทัศน์อย่างใกล้ชิด เฝ้าติดตามและกระตือรือร้น เธอจ้องมองทีวีที่มีใบหน้านั้นด้วยความรู้สึกทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าอย่างมีความกระหาย ต้องการที่จะนึกให้ออกให้ได้ เพื่อในทั้งชีวิต ก็จะไม่ลืม… คุณสมภพ ครั้งนี้ท่านได้บริจาคเงินทุนในการซ่อมแซมให้กับพิพิธภัณฑ์ศิลปะประจำเมืองC เป็นจำนวนเงินห้าสิบล้าน พิจารณามาจากสาเหตุอะไรครับ คำถามของนักข่าวที่ถามอย่างก้าวร้าว “เป็นเพราะว่า ฉันมีเพื่อนเก่าที่ขาดการติดต่อกันไป ได้ยินมาว่าเธออยู่ในเมืองC เธอชอบวาดภาพมาก ฉันบริจาคเงินให้พิพิธภัณฑ์ศิลปะ ก็หวังว่าตอนเธอได้มางานจัดแสดงภาพวาดที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะ เธอจะมีความสุข” “ดูเหมือนเพื่อนเก่าท่านนี้จะสำคัญกับท่านมากนะครับ เป็นคุณผู้ชาย หรือคุณผู้หญิงที่น่ารักท่านหนึ่ง?” นักข่าวยังคงที่จะจี้คำถามต่อ สมภพยิ้มอย่างอารมณ์ดี “เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากๆคนหนึ่งเลยแหละ” ฝูงชนที่รายล้อมต่างอื้ออึง “คุณสมภพ ไม่ใช่ว่าท่านได้หมั้นหมายกับนายกเทศมนตรีแล้วเหรอครับ ไม่กลัวว่าเธอจะขายหน้าบ้างเหรอครับท่าน” นักข่าวฮึกเหิมขึ้นมาทันที รู้สึกว่าตัวได้ทำการขุดค้นพบครั้งใหญ่แล้ว เขาได้คิดถึงการพาดหัวข่าวใหญ่สำหรับพรุ่งนี้แล้ว “ท่านสมภพรักครั้งแรกที่ยากลืมเลือน และนายกเทศมนตรีกลายเป็นตัวสำรอง” สมภพตอบว่าอย่างไร นีรชาได้ฟังไม่ชัดเจนนัก น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่าจะทำตัวเช่นไร เธอรู้ดีว่า ผู้หญิงที่แสนน่ารักคนนั้นที่คุณสมภพกล่าวถึงก็คือเธอนั่นเอง พี่สมภพ พี่สมภพของเธอ เขาไม่เคยลืมเธอเลย พี่สมภพ ลืมเธอไปสะเถอะ เธอไม่คุ้มค่าที่เขาจะโหยหา เธอดูมืดมน เป็นผู้หญิงที่ไม่มีบารมีคู่ควร แต่เขา เขาช่างสดใสสว่างไสว มีความสุข ชีวิตของเขาดีกว่าเธอเป็นหมื่นเท่า นีรชาเอาหน้าซุกไปที่แขนสองข้าง น้ำตาก็ค่อยๆแห้งไป ราวกับสัตว์ที่ได้รับความเจ็บปวด ซ่อนอยู่ในมุมมืดและเลียบาดแผลตัวเองอย่างเงียบๆ ความทรงจำเหมือนดังน้ำที่ถูกพักพาไปแล้วพร้อมกับความรู้สึกนึกคิดของเขาทั้งหมด… ความโศกเศร้าเสียใจที่ยากจะอธิบาย