ตอนที่62 คิดถึงมาก

ต๭นที่62 คิดถึงมาก ฉากนี้ได้ถูกน้าแขผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้างโต๊ะเห็นอย่างชัดเจน เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่า ความสัมพันธ์ของคุณสมภพกับนีรชาไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ธรรมดาแน่นอน แล้วทำไมเขาถึงได้ตั้งท้องให้กับนายน้อยล่ะ หรือว่า… น้าแขตัวสั่นด้วยความกลัว ประตูถูกเปิดออกอย่างเบา ภัสกรณ์หิ้วของเดินเข้ามา “คุณชาย คุณมาแล้ว” เสียงของน้าแขทำให้น้ำหลุดออกจากความรู้สึกนึกคิด เธอเงยหน้าขึ้นมอง ภัสกรณ์กลับมาแล้ว เธอรีบยกแขนขึ้นและเช็ดน้ำตา แต่มันก็ช้าไปสะแล้ว ภัสกรณ์ได้มองเห็นน้ำตาของเธอเข้าแล้ว เขาวางของที่เอามาเยี่ยมน้ำลง ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ภัสกรณ์เดินมาข้างตัวนีรชา ยื่นมือจับที่คางเธอ “ร้องไห้ทำไม เธอเจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่า?” นีรชาส่ายหัว กัดริมฝีปากและปฏิเสธที่จะพูด ภัสกรณ์ได้เห็นนิสัยตรงไปตรงมาของนีรชา มันก็ไม่แปลกไปแล้ว ยื่นมือที่หยาบกระด้างช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ “ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า ไม่ต้องร้องแล้วนะ ผมซื้อพุดดิ้งที่เธอชอบกินมาด้วยนะ เธอกินสักหน่อย เดี๋ยวผมพาเธอไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้” พูดจบ เขาก็นั่งลงข้างๆเธอ เปิดขนมพุดดิ้ง ป้อนให้เธอทานเหมือนนีรชาเป็นเด็กน้อย นีรชามองไปที่น้าแขที่ยืนอยู่ด้านข้าง เกิดรู้สึกอายเลยพลักมือของแทนออก “ไม่ต้องป้อนฉันแล้ว ฉันทานเองได้” ภัสกรณ์กลับไม่สนใจการทักท้วงของน้ำ รัดเธอไว้ที่แขนของเขา ประทับจูบบนริมฝีปากของเธออย่างโหดเหี้ยม “ฟัง! และอย่าขัดขืน” ท่าทางที่แนบชิด ทำให้หน้าของนีรชาเป็นสีแดงอมชมพู น้าแขเห็นดังนั้นก็รีบเดินออกไปจากห้องผู้ป่วยทันที พอน้าแขเดินออกไป ท่าทางของภัสกรณ์ก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ไม่ป้อนพุดดิ้งแล้ว ค่อยๆจับหน้าของนีรชาขึ้นมา “โอ้ หวานจัง…” ภัสกรณ์ประทับจูบนีรชาไปมา เสียงที่ฟาดพันกันเต็มไปด้วยเสน่ห์ของลูกผู้ชาย วันนี้ไปจัดการธุระที่บริษัทนิดหน่อย ในที่ประชุมสำคัญกลับจิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในสมองกลับคิดถึงแต่สาวน้อยคนนี้ ไม่ได้เจอกันแค่ครึ่งวัน เหมือนผ่านไปแล้วครึ่งปี ประชุมเสร็จ เขายกเลิกนัดการสังสรรค์ และรีบไปซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อของที่เธอชอบกิน ฝ่าฟันกับรถเพื่อกลับมาหาเธอ เป็นอย่างที่คิดไว้ กลิ่นอายของเธอยังคงหวาน กับเขาที่เพ้อฝันอยู่ในที่ประชุม เหมือนกันไม่มีผิด ท่ามกลางการวิงเวียนที่เป็นสีชมพู นีรชามองหน้าของภัสกรณ์ที่อบอุ่น หล่อเหลา ชอบเอาใจ เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มว่า “น้ำ รอเธออายุ18 ฉันจะพาเธอไปทะเลนะ” นีรชาเหมือนกำลังกลิ้งไปกลิ้งมาในคลื่นน้ำสีชมพู เสียงกรีดร้อง เธอไม่เคยเจ็บขนาดนี้มาก่อนเลย และก็ไม่เคยบ้าคลั่งขนาดนี้มาก่อนด้วย พี่สมภพ!พี่สมภพ!พี่สมภพ! เธอพยายามที่จะกักเก็บคำพูดเสียงกรีดร้องที่จะหลุดออกมา ทั้งสองมือกอดอย่างแน่นที่เอ็วของภัสกรณ์ น้ำตาทยอยไหลหลั่งออกมาบนใบหน้าของเธอ