ตอนที่64 กอดแน่น

ต๭นที่64 กอดแน่น นีรชาได้ฝัน ในความฝัน ดูเหมือนว่าเธอได้กลับไปเป็นเด็กผู้หญิงที่ไร้กังวลอีกครั้ง บริษัทของพ่อเธอก็ยังอยู่ดี แม่ก็ยังไม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต เขายังคงสวย ยังคงเป็นเหมือนเจ้าหญิงน้อยที่ถูกคุ้มครองอยู่ พี่สมภพยืนอยู่ใต้ต้นเชอรี่พร้อมรอยยิ้มให้เธอ รอยยิ้มนี้ช่างอบอุ่นยิ่งกว่าสายลมในฤดูใบไม้ผลิสะอีก นีรชาพรวดพราดตกใจตื่น ก็ได้ยินเสียงภัสกรณ์กำลังพูดอะไรสักอย่าง คิดว่าเขาน่าจะตื่นแล้ว นีรชาพลิกตัวไปดูภัสกรณ์ กำลังจะถามว่าเขาพูดอะไร กลับมองเห็นว่าตาของเขายังปิดสนิทอยู่ ถึงได้รู้ว่าเขาละเมอนั่นเอง ดวงตาของภัสกรณ์ปิดสนิท ขนตาที่หนาของเขากำลังสั่นไหว ในปากของเขาก็ได้ตะโกนอะไรสักอย่างออกมา อารมณ์ความรู้สึกที่ปรากฏบนใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัวและสิ้นหวัง นีรชาตกใจมาก เธอไม่เคยเห็นภัสกรณ์เป็นแบบนี้มาก่อนเลย ดูหมดหนทาง เจ็บปวดมาก เขาต้องฝันร้ายอยู่แน่ๆ กำลังจะตีเบาๆเรียกเขาให้ตื่น จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงพึมพำจากปากของเขา “แม่ครับ ไม่ ไม่นะ แม่ ผมจะเป็นเด็กดี ผมจะเชื่อฟัง อย่าอย่า…” ตามด้วยเสียงตะโกนเบาๆ ตาของเขาก็เบิกกว้างทันที เขาตกใจตื่นจากฝันร้ายเข้าแล้ว มองเห็นนีรชากำลังมองตัวเองด้วยความประหลาดใจ สักพักคิ้วของเขาก็ขมวดแน่น ฝ่ามือก็จับที่ค้างของน้ำทันที “เมื่อกี้เธอได้ยินอะไร” นีรชาตกใจกับกิริยาท่าทางที่ตะลึงงันของภัสกรณ์ ตอบเสียงดังว่า “ได้ยินเหมือนคุณฝันร้าย” “ได้ยินฉันตะโกนอะไรไหม” สีหน้าของภัสกรณ์ดุดันขึ้น นัยน์ตาดำสาดประกายเย็นยะเยือก “อ๋อ ฉัน ฉันฟังไม่ชัด ฉันก็เพิ่งจะตื่น!” นีรชาไม่ได้โง่อีกต่อไปแล้ว ดูก็รู้ว่าภัสกรณ์ไม่อยากให้ใครได้ยินคำพูดตอนเขาละเมอ เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้นที่จะพูดความจริงออกไป ภัสกรณ์บีบคางของนีรชาอย่างแน่น เขาใช่สายตาที่เฉียบคมสังเกตอาการที่แสดงของนีรชา ครึ่งนาทีต่อมา ดูแล้วน่าจะเป็นคำพูดที่น่าเชื่อถือของนีรชาแล้ว เขาถึงปล่อย ภัสกรณ์พลิกตัวลงจากเตียง จุดบุหรี่ นั่งบนโซฟาค่อยๆดูดมัน ภัสกรณ์สูบบุหรี่น้อยมาก เห็นเขาทำหน้าบึ้งตึงแบบนั้น นีรชารู้ว่าตอนนี้เขาต้องอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีมากแน่นอน ทันใดนั้น ในหัวของเธอก็นึกถึงคำพูดที่แทนละเมอออกมาเมื่อสักครู่ “แม่ครับ อย่า… ผมจะเป็นเด็กดี ผมจะเชื่อฟัง” เขาตะโกนออกมาได้อย่างน่าสงสาร น่าเสียใจ และน่าสิ้นหวังมาก แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยพูดถึงคนในครอบครัวเขาเลย มีข่าวลือมากมายบนหน้าหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพล แต่กลับไม่เคยมีของตระกูลหมื่นสาเลย วงศ์ตระกูลหมื่นสาลึกลับจริงๆ ไม่รู้ว่าภัสกรณ์ถูกแม่ของตัวทอดทิ้งหรือไม่ ไม่งั้นจะตะโกนแบบนั้นทำไม นีรชามีคำมากมายในหัวของเธอ แต่ก็ลังเลที่จะหาคำตอบแล้ว เพราะว่าเวลานี้ สีหน้าของภัสกรณ์ทำให้เธอร็สึกเจ็บปวดมาก บ้าทะนงตัวแบบเขา ตลอดเวลาเหมือนเป็นคนไม่มีความรู้สึกและโหดเหี้ยม ภาพลักษณ์ที่ใจร้ายใจดำที่แสดงออกในสาธารณะ นีรชาเองก็ไม่เคยเห็นว่าเขาจะมีมุมที่สิ้นหวังหมดหนทางด้วย ความโหดเหี้ยมอำมหิตและสายตาที่เฉียบในดวงตาของเขา ตอนนี้กลายเป็นความสับสนและสิ้นหวังอย่างชัดเจน ท่าทางของภัสกรณ์สูบบุหรี่อย่างสง่างาม แต่นีรชากลับดูออกว่าเขาต้องการที่จะซ่อนความกลัวของเขาด้วยการสูบบุหรี่ เกิดอะไรขึ้น อะไรที่จะทำให้ภัสกรณ์เป็นได้ขนาดนี้นะ อะไรที่ทำให้เขาเป็นเขาที่เลือดเย็นไม่มีความรู้สึก ที่แม้แต่ในฝันก็ยังร้องขอความช่วยเหลือ นีรชาเองก็มีความรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย แม่ของเธอเองก็ได้ตายไปแล้ว เธอเข้าใจความเจ็บปวดของคนที่สูญเสียแม่ เธอค่อยๆเดินไปด้านหน้าของภัสกรณ์ นี่เป็นครั้งแรกที่นีรชาไปกอดภัสกรณ์ด้วยตัวเธอเอง และภัสกรณ์ก็ไม่มีอารมณ์ร้ายที่จะผลักเธอออกไป แค่โอบกอดนีรชาด้วยแขนอย่างเงียบๆ กอดเธอไว้แน่น เหมือนว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถจับไว้ได้