ตอนที่67 ต้องการหาเธอให้เจอ

ต๭นที่67 ต้องการหาเธอให้เจอ “เปี๊ยะ” เสียงดังชันจนทำให้ทั้งสองตะลึงงัน นีรชานึกไม่ถึงว่าแรงตัวเองจะเยอะขนาดนี้ มองมือตัวเองที่กำลังแดงอย่างไม่รู้ตัว ภัสกรณ์จ้องมองนีรชาอย่างไม่น่าเชื่อ ในดวงตาของเขามีทั้งความโกรธแค้นและความเจ็บปวด ดวงตาที่แดงขณะนั้นก็กลายเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานทันที หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ภัสกรณ์บีบคอของนีรชาอย่างแน่น เสียงที่โกรธของเขาเหมือนเสียงของปีศาจจากนรก “น้ำ ใครให้ความกล้าหาญนี้กับเธอ กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้” นีรชาถูกบีบคอจนเกือบหายใจไม่ออก เธอเตะไปที่ภัสกรณ์ด้วยสัญชาตญาณ ตาที่แดงก็เริ่มมืดครึ้มมากขึ้น ฝ่ามือที่แข็งแกร่ง นีรชาถูกแทนตบหน้าล้มลงไปบนโซฟา ใบหน้าของเขาบวมขึ้นมาทันที ปวดแสบปวดร้อน นีรชาไม่ร้องขอความเมตตา ไม่คัดค้านเลยสักนิด ประหนึ่งคนที่แข็งทื่อเป็นตอไม้ ตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วล้มลงบนโซฟา ในหน้าเล็กๆขาวๆนิ่งอย่างเย็นชา ดูลักษณะท่าทางที่ดื้อรั้นของนีรชา ในใจภัสกรณ์กลับยิ่งโกรธมากขึ้น ก้าวไปข้างหน้า ดึงฉุดผมของนีรชาขึ้น จ้องมองที่ตาของนีรชา พูดอย่างเย็นชาว่า “น้ำ เธอรู้ฐานะของตัวเองชัดเจน เธอก็ตั้งครรภ์อยู่ แต่ถ้าผมไม่พอใจ เด็กในท้องของเธอจะกลายเป็นเลือดทันที!” นีรชาห้อยหัวลง หัวเราะเยาะ ใช่ ก็แค่เมียเก็บคนหนึ่ง ยังกล้าต่อสู้กับเจ้านายตัวเองเลย นีรชาเธอเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม ภัสกรณ์เดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ปัง! ประตูกระแทกอย่างเสียงดัง เสียงนี้ดังพร้อมกันกับประโยคที่ภัสกรณ์เพิ่งพูดไป เหมือนเอามีดที่แหลมคม มาเสียบออกที่หัวใจของนีรชาจนเป็นโพร่งขนาดใหญ่ นีรชายังคงอยู่ในอิริยบถที่โดนภัสกรณ์ตบลงไปบนโซฟา ยิ้มด้วยมุมปากด้วยความเยือกเย็น ใช่ เธอคิดว่าตัวเธอเองเป็นใคร เป็นแค่เมียเก็บ ในท้องก็อุ้มท้องก็เป็นแค่เมล็ดพันธุ์ป่า เด็กที่แม้แต่พ่อเป็นใครก็ไม่รู้ เธอมีสิทธิอะไรมาโกรธภัสกรณ์ เธอควรจะดื่มน้ำซุปไก่ที่มันทำให้เธอจะอ้วกนั้นสะ ควรจะถอดเสื้อผ้าง่ายๆ เพื่อให้ภัสกรณ์ได้ระบายอารมณ์อย่างเต็มที่ แต่เธอนีรชา เธอมันปฏิบัติหน้าที่บกพร่องจริงๆ วางถ้วยถั่วแดงต้มบนโต๊ะในห้องครัว เพราะปากถุงพลาสติกยังปิดไม่ดี ภายใต้ผลกระทบของความกดดันเลยเทราดออกมา เมล็ดถั่วแดงกลมๆ กลิ้งออกมาบนพื้น นีรชาค่อยๆคลุกเข่าลงไปทั้งร่างกาย เก็บเมล็ดถั่วที่ที่กลิ้งไปที่ด้านข้างเท้า หนึ่งเม็ดสองเม็ดสามเม็ดสี่เม็ด…..เธอเก็บเมล็ดถั่วที่ตกอย่างทื่อๆ ความเจ็บปวดนั้นฉีกออกเป็นสองฝั่ง คือเธอได้เห็นสมภพกับธวัลรักใคร่สนิทสนมกัน ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน เพียงแค่ จุดนี้นีรชาไม่ได้ตระหนักถึงมัน ถั่วแดง…..ใช่อะ เธอต้องการต้มโจ๊กให้กับพี่สมภพ แล้วเธอจะลืมมันยังไง นีรชาใช้มือปาดน้ำตา เอาเมล็ดถั่วขึ้นมาล้างให้สะอาด พร้อมข้าวเหนียว1กำ ข้าวสวย1กำ ใส่เข้าไปในหม้อต้ม น้ำทำเหล่านี้อย่างเงียบๆ พยายามให้ความสนใจไปอยู่บนข้าวและถั่ว “ฉันไม่ได้เสียใจ ฉันเฉยๆนะ …….ฉันไม่ได้เสียใจ ฉันเฉยๆนะ….” นีรชาท่องสองประโยคนี้วนไปในใจ เหมือนกำลังท่องคาถาเวทมนตร์ ความรู้สึกที่เจ็บปวดกลับไม่ได้เจ็บปวดมากแล้ว นีรชาใช้มือลูบท้องน้อยๆที่ค่อยๆใหญ่ขึ้น พูดกับเด็กในท้องว่า “ลูกรัก รอคุณปู่ผ่าตัดรักษาตัวหายแล้ว แม่จะพาหนูไปจากที่นี่ดีไหม พวกเราออกจากที่นี่ไปเมืองอื่นกันดีไหม ” ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง โจ๊กถั่วแดงก็ทั้งนุ่นทั้งเหนียวแล้ว ต้องบอกเลยว่า น้าแขช่างรอบคอบจริงๆ แม้ว่าห้องครัวจะไม่ใหญ่มาก สิ่งของต่างๆก็ครบครัน ในตู้ติดผนังไม่คิดว่าจะมีกระติกเก็บความร้อนด้วย นีรชาเอาโจ๊กห่อใส่กระติกเก็บความร้อน บิดปิดฝาให้แน่น ทั้งหมดเตรียมพร้อมอย่างดี นีรชากลับเริ่มกังวล จะให้ใครไปส่งโจ๊กดี เธอไม่อยากไปส่งเอง พี่สมภพเขามีคู่หมั้นแล้ว เธอไม่อยากไปรบกวนความสุขของเขา เธอต้มโจ๊กหม้อนี้ ก็เพียงแค่หวังว่าร่างกายของเขาจะดีขึ้น และไม่ได้มีความหมายอื่นใด เธอรู้ดี เธอกับพี่สมภพมันเป็นไปไม่ได้แล้ว พี่สมภพเขามีคุณธวัลแล้ว ส่วนเธอ ก็ถูกกักขังไว้กับภัสกรณ์ เป็นเมียน้อยที่ไม่สว่างไสว เธอไม่มีคุณสมบัติ และก็ไม่มีสิทธิจะเรียกร้องอะไรอีกแล้ว นีรชาคิดตัดสินใจที่จะไปขอคุณพยาบาลช่วยส่งโจ๊กให้ เดินถือกระติกเก็บไปอยู่ด้านนอกห้องพี่สมภพ ในจิตใจของนีรชาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เดินไปรอบๆอย่างเงียบๆ และไม่มีพยาบาลผ่านมา ห้องผู้ป่วยพิเศษมักเป็นแบบนี้ เว้นแต่ผู้ป่วยจะกดกริ่งเรียก พื้นที่ไว้พักรักษาตัวส่วนมากจะเงียบมาก ดูแล้วรออยู่แบบนี้ก็ไม่ใช้หนทางที่ดี นีรชาโกลาหลอยู่พักหนึ่ง กลับไปที่ห้องของตัวเอง กดกริ่งเรียกพยาบาล นี่เป็นวิธีการที่โง่เขลาจริงๆ เธอกลัวว่าพยาบาลจะบอกพี่สมภพว่าเธอเป็นคนมอบให้ เธอไม่อยากให้สมภพรู้ว่าเขาก็อยู่ตึกผู้ป่วยเดียวกันกับเธอ พยาบาลรีบวิ่งมากที่ห้องนีรชา “คุณน้ำ คุณเป็นยังไงบ้าง มีอะไรที่ต้องการรึเปล่า?” “อ๋อ ฉันสบายดี คุณช่วยฉันเอากระติกเก็บนี้ไปมอบให้กับห้อง201ได้ไหม คุณผู้ชายที่ห้องนั้นเป็นเพื่อนของฉันเอง” “ได้ค่ะ” คุณพยาบาลรับกระติกเก็บไว้และเดินออกไปจากประตู นีรชากำชับอย่างไม่สบายใจว่า “ถ้าเขาถามถึง ไม่ต้องไปบอกนะว่าฉันเป็นคนส่งไปให้” พยาบาลหันหน้ามาอย่างแปลกใจ “คือแบบนี้นะคะ ถ้าเขาถามขึ้นมาฉันควรจะตอบว่าอย่างไรคะ? ” “คุณก็บอกไปว่า เป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่ง เธอฝากกระติกไว้แล้วก็ไปแล้ว” นีรชายิ้มออกมาที่มุมปากอย่างงงๆ เพื่อนเก่าคนหนึ่ง ครั้งก่อนที่เขาสัมภาษณ์ในทีวี ว่าทำไมถึงบริจาคเงินให้กับพิพิธภัณฑ์ศิลปะ เขาจะไม่คิดว่าแบบนี้ใช่ไหม? เพื่อนเก่า นีรชาชอบคำคำนี้ เพราะมันมีความหมายแฝงที่ลึกซึ้ง และทำให้หวนคิดถึงกาลเวลาที่ผ่านมา พยาบาลพยักหน้าอย่างเข้าใจ เดินตรงไปที่ห้องผู้ป่วย201อย่างว่องไว ในห้องผู้ป่วย201 ธวัลกำลังหั่นผลไม้ให้สมภพ ชุดอาหารของโรงพยาบาลรสชาติอร่อยมาก แต่สมภพมักไม่ชอบมันอมน้ำมัน ธวัลมีบ้างที่ส่ายหัวอย่างหมดหนทาง คิดว่าอยู่บ้านเธอก็เป็นคุณผู้หญิง เมื่อได้มาเจอสมภพ กลับกลายเป็นว่าเธอยอมเขาทุกอย่าง ธวัลหั่นแอปเปิ้ลเสร็จ ใช้มีดหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ใช้ส้อมเล็กๆจิ้มป้อนที่ปากสมภพหนึ่งชิ้น สมภพเงยหน้าจากหนังสือในมือ ยิ้มให้ธวิลอย่างนุ่มนวล ใบหน้าที่สง่างาม ถึงแม้จะซีดเซียวแต่ก็ยังหล่อจนน่าตกใจ ธวิลก็รู้สึกว่าทั้งหมดช่างคุ้มค่าจริงๆ เป็นผู้ชายที่หล่อมีทั้งวิชาความรู้แถมยังหนุ่ม ถึงเธอจะตามใจเขาสักอีกกี่ครั้งก็ไม่เป็นไร เสียงเคาะประตูดังขึ้น ธวัลวางช้อนส้อมและจานไปเปิดประตู พยาบาลเอากระติกเก็บความร้อนมอบให้กับธวัล "นี่เป็นหญิงสาวท่านหนึ่งฝากให้ฉันเอามามอบให้กับคุณสมภพ" ธวัลเปิดกระติกดูอย่างแปลกใจ ดวงตาที่สวยงามจู่ๆก็เบิ่งตากว้าง “มันคือโจ๊กถั่วแดง ดูมันน่าอร่อยมากๆ คุณพยาบาลคะ ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรเหรอ?” พยาบาลยิ้มพร้อมส่ายหน้า “เธอบอกว่าเป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่งของคุณสมภพ เธอฝากกระติกไว้แล้วก็ไป ” พยาบาลพูดจบ ยิ้มให้กับธวัลอย่างสุภาพ หันหลังแล้วเดินจากไป สมภพที่นั่งอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินสิ่งที่พยาบาลพูด ก็สะดุงไปทั้งตัว อยู่ๆเขาก็มีรางสงหรณ์อย่างแรงกล้า รางสังหรณ์แบบนี้ทำให้ตอนที่เขารับถ้วยโจ๊กจากมือธวัลสั่นไปทั้งมือ มันเป็นโจ๊กถั่วแดง เขาและนีรชาเป็นคนเมืองAทั้งคู่ ในบ้านเกินของพวกเขา ผู้คนต่างเชื่ออย่างไม่มีเหตุผลว่าโจ๊กถั่วแดงสามารถบำรุงลำไส้และกระเพาะอาหาร โจ๊กถั่วแดงที่หอมเหนียวนุ่มถูกธวัลตักใส่ชามสีขาว ดูเหมือนจะยิ่งน่าอร่อยมากขึ้น ดวงตาของสมภพจู่ๆก็มีน้ำตาซึมๆ มือหยิบช้อนขึ้นมาอย่างสั่นคอน ค่อยๆชิมไปแล้วหนึ่งคำ ใช่ มันเป็นรสชาติที่คุ้นเคย อยู่ที่บ้านเกิดตอนที่ต้มโจ๊กถั่วผู้คนนิยมใส่ข้าวเหนียวและข้าวสวย น้ำ นี่ต้องเป็นฝีมือการต้มโจ๊กของน้ำแน่ๆเลย! น้ำ เธอต้องอยู่แถวๆนี้แน่ๆ! สมภพวางถ้วยโจ๊กที่อยู่ในมืออย่างแรงไล่ตามออกไป ไม่ทันได้อธิบายอะไรให้ธวัลฟัง เขาก็วิ่งไปที่ระเบียงทางเดินอย่างบ้าคลั่ง “คุณพยาบาล! คุณพยาบาล! ” เขาตะโกน น้ำยังไม่ได้ไปไหนไกลแน่ๆ ไม่แน่คุณพยาบาลต้องรู้ว่าเธออยู่ไหน หลังจากนั้นสักพักธวัลถึงได้มีปฏิกิริยา “คุณสมภพ คุณจะไปไหน?” มองเห็นสมภพที่อกสั่นขวัญหายบนทางเดินที่ว่างเปล่า ธวัลมีรางสังหรณ์ที่ไม่ดี “คุณสมภพ โจ๊กนี้ ใครเป็นคนให้เหรอ? เพื่อนเก่าคนนั้นเป็นใคร?” สัญชาตญาณของผู้หญิงบอกเธอว่าหญิงสาวท่านนี้ ต้องมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับท่านสมภพเป็นแน่ สมภพไม่ได้ยินว่าธวัลกำลังถามอะไร ความคิดของเขาถูกครอบนำด้วยนีรชาแล้ว นีรชา เขารอมาสามปี เด็กสาวที่ตามหามาแล้วสามปี แต่วันนี้ก็ปรากฏขึ้นอย่างไม่คาดคิด สามปีก่อน เขากลับจากเที่ยวต่างประเทศ พกของขวัญไปหานีรชาอย่างกระหืดหระหอบด้วยความดีใจ แต่กลับพบว่าบ้านของเธอถูกทิ้งร้าง ที่ประตูติดป้ายขายไว้ เพื่อนบ้านบอกว่าพ่อของเธอล้มละลายแล้ว ทั้งบ้านได้ย้ายออกไปแล้ว ไม่มีทางที่จะรู้ได้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน สมภพค้นหาจนทั่วทุกซอกทุกมุมในเมืองA นีรชาก็ไม่ปรากฏให้เจอเลย เธอเหมือนหยดน้ำหยดหนึ่งที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยในทะเลที่กว้างใหญ่ ธวัลเดินไปด้านหน้าของสมภพ พะเหยอปากที่แดงฝาดอย่างไม่พอใจ “สมภพ คุณเป็นอะไร ฉันพูดกับคุณ คุณก็ไม่สนใจ!” สมภพยังไม่ทันจะตอบกลับธวัล ในหัวของสมภพก็ยุ่งเหยิงไปหมด ผสมผสานกันไปหมดระหว่างความสงสัยและความประหลาดใจ เธอตอนนี้จะสบายดีไหม? เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาป่วยโรคกระเพาะอยู่ที่โรงพยาบาล ทำไมถึงต้มโจ๊กมาให้แต่กลับไม่ให้พบเจอหน้า? ในหัวที่ยุ่งเหยิงคิดอยู่อย่างเดียวว่า จะต้องหานีรชาให้เจอ! เธออยู่ในเมืองC ขุดเสาะหาไม่เท่าไหร่ ยังไงเขาก็ต้องหาเธอจนเจอ! “คุณธวัล คุณรอผมสักพัก ผมมีเรื่องที่สำคัญมาก!” พอโยนคำพูดได้ แล้วเขาก็วิ่งไปที่ห้องธุรการ โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรพยาบาลเอกชนชั้นนำของเมืองC ผู้มาเยี่ยมทุกคนจะต้องลงทะเบียนไว้ ถ้านีรชาไม่ใช่ผู้ป่วย เธอก็ต้องลงทะเบียนชื่อไว้ แต่ถ้านีรชาเป็นผู้ป่วย เธอก็จะมีรายชื่ออยู่ในโรงพยาบาล น้ำ คราวนี้เธอหนีฉันไปไหนไม่ได้แล้วนะ!