ตอนที่ 68 เคยคิดถึงฉันไหม

ต๭นที่ 68 เคยคิดถึงฉันไหม สมภพรอเธอมาสามปี จนกระทั่งครอบครัวตกอยู่ในภาวะวิกฤต เพื่อความอยู่รอดของครอบครัว คุณปู่ได้คุกเข่าลงและขอร้องให้เขาแต่งงานกับตระกูลเหลียง แต่ทว่าสามปีที่ผ่านมานั้น ในทุกๆวัน เขาเฝ้าคิดถึงแต่น้ำ ในรายชื่อผู้ป่วยของโรงพยาบาล เพียงสมภพเห็นชื่อของน้ำ ก็ทำให้หัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความสุข มือที่สั่นระรัวของ เขาเคาะไปยังประตูห้องพักผู้ป่วยที่น้ำพักอยู่ สมภพรออย่างกระสับกระส่ายหลังจากที่แยกทางกับน้ำเป็นเวลาสามปี ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น น้ำจึงคิดว่าเป็นน้าแข ในมือของเธอถือถ้วยชาพร้อมกับเดินมาเปิดประตู ประตูเปิดออก สายตาของเธอก็ตกตะลึงกับใบหน้าอันหล่อเหลาของสมภพ มีแต่ความประหลาดใจและความหวาดหวั่นภายในดวงตาของเขา แก้วชาในมือของเธอตกกระแทกลงบนพื้น เศษกระเบื้องกระเด็นไปทั่วทิศทาง ทำให้เกิดเสียงดังขึ้น แต่น้ำและสมภพดูเหมือนจะไม่ได้ยินมันเลย มองลึกเข้าไปใบหน้าของกันและกัน สายตาประสานกัน คำพูดมากมายที่อยากพูดแต่กลับไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน “น้ำ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” สมภพถามเสียงเบา เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย แต่มันกลับเป็นความทรงจำอันแสนอบอุ่นและแรงดึงดูดของน้ำ เพียงได้ยินประโยคนั้นถามขึ้นน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันที เธอเงยมองทั้งน้ำตา น้ำจ้องมองสมภพอยู่อย่างนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาและสง่างามของเขา ตัวเขานั้นมีกลิ่นมิ้นท์อ่อนๆ สูดดมแล้วทำให้รู้สึกสะอาด สดชื่นมีชีวิตชีวา ช่างเหมาะกับความอ่อนโยนและความสะอาดของเขาเสียเหลือเกิน เธอพยายามที่จะพูด แต่กลับสะอึกสะอื้นพูดออกมาไม่เป็นคำ “น้ำ ในที่สุดผมก็หาคุณพบแล้ว” สมภพพูดอย่างอ่อนโยน กระซิบเรียกชื่อเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก สองมือกอดไว้ในอ้อมแขน เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่นราวกลัวว่าจะเสียเธอไป แน่นจนเธอนั้นแนบไปกับอกอันอบอุ่นของเขา เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรง น้ำอยู่ในอ้อมกอด ศีรษะพิงอยู่ที่หน้าอกของเขา อยากที่จะกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลได้ ”น้ำหลายปีมานี้คุณไปอยู่ที่ไหนมา ผมตามหาคุณไปทุกหนทุกแห่ง” สมภพถามน้ำด้วยเสียงตำหนิ แต่มากไปกว่านั้นมันเป็นความปิติยินดีที่ได้เจอเหมือนของที่หายไปและได้กลับคืนมา “น้ำ....ขอโทษค่ะ...”น้ำพูดอย่างไม่เต็มประโยค ”น้ำไม่ต้องขอโทษพี่หรอก” สมภพมืออันอบอุ่นค่อยๆลูบผมยาวของเธอ และพึมพำถามเธอว่า “น้ำ ที่ผ่านมาคุณเป็นอย่างไรบ้าง” น้ำ คุณเป็นอย่างไรบ้าง น้ำตาของเธอไหลไม่หยุด เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอสบายดีไหม เธออุ้มท้องเด็กที่ไม่รู้ว่าพ่อของเด็กเป็นใคร เธอกลายเป็นเมียเก็บที่ไร้ศักดิ์ศรี ถูกจ้องจำกักขัง หากวันไหนเจ้าของตัวเธออารมณ์ดี ก็จะมอบความรักให้เธอบ้าง แต่หากอารมณ์ไม่ดี ก็จะโมโหและดูถูกเธอ เธอสบายดีไหมหรอ เธอไม่ได้สุขสบายเลย “น้ำคุณมีเบอร์โทรศัพท์ของผม ทำไมคุณไม่โทรหาผมล่ะ”สมภพถามอย่างกระตือรือร้น เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย สองมือกอดเธอไว้แน่น อยากจะฝั่งเธอไว้ในร่างกายเขา ไม่แยกจากกันอีก นีรชาเกือบจะยกมือที่บอบบางของเธอ กอดตอบเขา แต่ทว่าเธอกลับลังเลและค่อยๆดึงมือกลับ เธอไม่คู่ควร ใช่เธอไม่คู่ควร เธอสกปรก สมภพ เป็นทายาทรุ่นที่สองของธุรกิจครอบครัว มีทั้งหน้าตา ฐานะ การศึกษาที่ดี แล้วเธอล่ะ เธอเป็นเมียเก็บที่สกปรก และน่าอับอาย ยังเป็นผู้หญิงที่มีลูกทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่งงาน เธอไม่สมควรได้รับอ้อมกอดจากเขาด้วยซ้ำ น้ำตาไหลรินไม่หยุด น้ำพยายามกัดริมฝีปากกั้นเสียงสะอื้น ถึงสามารถตอบไปอย่างลำบาก “ฉัน... ฉันสบายดีค่ะ” ฉันสบายดีค่ะ ฉันยอมรับโชคชะตาของฉัน ฉันสบายดี คุณไม่ต้องห่วงฉันอีกต่อไปแล้วค่ะ เมื่อได้ยินคำที่น้ำพูดออกมา ทำให้ร่างกายของสมภพเหมือนถูกกระแทกอย่างแรง เสียงของเธอเป็นเสียงที่ไม่คุ้นเคยและดูห่างเหิน มันเป็นความเกรงใจ ต่างจากที่เคยคุยแต่ก่อนนั้น เป็นเสียงที่ไม่ได้ดูห่างเหิน เสียงใสๆของเด็กผู้หญิงที่เรียก”พี่สมภพ” และร้อยยิ้มหวานที่มอบให้เขา ระยะเวลาสามปีที่แยกจากกัน สมภพค่อยๆคลายมือออกจากเธอ น้ำอยากจะเช็ดน้ำตาออกจากหน้าของเธอ เธอไม่อยากให้สมภพเห็นเธอร้องไห้ มันต้องดูไม่ดีแน่ๆ ในแววตาของสมภพมีแสนเจ็บปวด สมภพค่อยๆจับใบหน้าของเธอ และกระซิบถาม”น้ำ คุณร้องไห้ทำไม” สมภพจับใบหน้าของเธอราวกับของรักที่มีค่า ค่อยๆปาดน้ำตาบนในหน้าของเธอและพูดด้วยเสียงนุ่มนวล”ไม่ร้องแล้วน้า ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี พอเจอหน้าผม คุณก็ร้องไห้เลย ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ” หลังจากที่ได้ยินเขาพูด น้ำตาของน้ำก็ไหลออกมาอีกครั้ง เป็นเพราะสามปีที่ผ่านมาในใจของเธอเฝ้าคิดถึงแต่เขา เขากลายเป็นหนามในใจเธอที่เพียงสัมผัสก็ทำให้เจ็บปวด แม้ว่ายากมาก น้ำก็พยายามยิ้มออกมา เธอใช้มือปาดน้ำตา สมภพยิ้มเบาๆ รอยยิ้มของน้ำทำให้เขาหวนคิดถึงเด็กผู้หญิงในตอนนั้น หัวใจที่อบอุ่น มือของเขาเอื้อมไปจับมือของเธอ และอยากพูดอะไรบางอย่าง “น้ำ...” นีรชาก้มหน้าลง บังเอิญไปเห็นแหวนที่นิ้วนางของเขา แหวนทองคำขาวแสนเรียบง่าย ที่แสดงถึงคำสาบานและความรัก สมภพได้หมั้นกับธวัลแล้ว นีรชาดึงมือของตัวเองกลับมา สมภพ มองไปที่มือของตัวเองอย่างงงงัน ไม่เจอกันเพียงสามปี เธอมีท่าทีที่แปลกไปต่อเขาขนาดนี้เลยหรือ แม้แต่การจับมือ เธอก็หลีกเลี่ยงหรือ “ผมขอโทษ ผมเสียมารยาทกับเธอไหม” สมภพยืนอยู่หน้าประตู กล่าวคำขอโทษต่อน้ำ สายตาอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด ใจของนีรชา รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง เขาจะเสียมารยาทกับเธอได้อย่างไร ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่ได้ทำเสียมารยาทกับเธอเลย แต่ว่า เธอจะพูดอะไรได้อย่างนั้นหรือ จะพูดว่า สมภพคุณหมั้นแล้ว และฉันก็เป็นเมียเก็บของคนอื่นอย่างนั้นหรือ ระหว่าง เขาและเธอ มันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ได้ เธอจะให้สมภพรู้ความจริงเรื่องนี้ไม่ได้ เธอหวังเพียงว่า ในใจของเขา จะมีเพียงน้ำที่คนที่ใสสะอาดและสดใสคนนั้นตลอดไป ……เงียบ เขาและเธอยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย ไม่มีคำพูดใดใด เธอไม่อยากให้เขาจากไป อยากให้เวลาหยุดไว้เพียงสักพัก นีรชาผายมืออย่างสุภาพเชิญ “เชิญเข้ามานั่งก่อนค่ะ” สมภพพยักหน้าเบาๆ ”น้ำ คุณไม่สบายหรอ ป่วยเป็นอะไร ร้ายแรงไหม” สมภพถามเธออย่างกังวลใจ ”ค่ะ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่เป็นไข้หวัดเท่านั้นค่ะ”นีรชาตอบเขาอย่างไม่เต็มปากเต็มคำ ประตูห้องปิดลง เธออยู่กับเขาในห้องเพียงลำพัง จู่ๆเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ อื้ม งั้นก็ดีแล้วล่ะ” หลังจากคำถามนั้น ทั้งสองคนก็เข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง สมภพมองน้ำอย่างอ่อนโยน ผมดำยาวสลวย กระโปรงสีขาวตัวหลวม ขับให้เธอดูสดใส เป็นธรรมชาติ ราวกับนางฟ้า น้ำของเขา ช่างสวยเหลือเกิน น้ำกำลังคิดว่า สามปีที่ผ่านมา หน้าที่ทางธุรกิจของเขากำลังไปได้ดี เขาเติบโตขึ้นมาก อ่อนโยนและสุภาพขึ้นกว่าแต่ก่อน กลิ่นมิ้นท์ที่คุ้นเคยจากตัวเขาทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม เงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดน้ำก็ดึงความกล้าของตัวเองออกมาเอ่ยปากถาม “ได้ยินมาว่าพี่สมภพจะแต่งงานแล้วหรอคะ” จริงๆแล้วเธอเพียงอยากจะทำลายความเงียบที่ขณะนี้ แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะเอ่ยปากถามคำถามนี้ออกมา หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของน้ำ รอยยิ้มบนใบหน้าของสมภพก็ค่อยๆหายไป ราวกับน้ำที่ซัดหาดทรายและลดลงจนเห็นท้องน้ำที่ว่างเปล่า จ้องมองในหน้าขาวนวลของเธอ เป็นครั้งแรกที่ยากจะเอ่ยปาก เวลาผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง สมภพจึงตอบ “ใช่ พี่หมั้นแล้ว” ใจของนีรชาเจ็บปวดมาก แต่ใบหน้าของเธอกลับต้องแกล้งยิ้มออกมา เธอทำให้ดูเหมือนว่าเธอนั้นเพิ่งนึกอะไรออก เสียงของเธอเอ่ยถามแต่ภายในใจนั้นช่างเจ็บปวด “ค่ะ วันก่อนฉันเห็นรายการทีวี เรื่องที่พี่กับคุณธวัลหมั้นกันแล้ว พี่และคุณธวัลเหมาะสมกันมาก ยินดีด้วยนะคะ” ยินดีหรอ น้ำกำลังยินดีกับเขาอย่างนั้นหรือ ทำไมเขาถึงไม่ได้รู้สึกถึงความยินดีเลย เมื่อได้ยินเสียงคำอวยพร ใบหน้าของสมภพก็ไร้ความรู้สึก ได้แต่มองหน้าของเธอและไม่พูดอะไรสักคำ ความเงียบของสมภพทำให้น้ำไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรต่อ รอยยิ้มบนหน้าก็ยากที่จะรักษาไว้ ตัวของเธอก็แข็งทื่อ ในหัวของเธอนึกถึงหลายครั้งที่ได้พบเจอกันกับสมภพ ทุกครั้งที่เจอกันล้วนมีแต่ความสุขและตื่นเต้น กลับคิดไม่ถึงว่าจะรู้สึกอึดอัดเช่นนี้ จึงหาเรื่องที่จะคุยกัน “พี่กับเธอ วางแผนจะแต่งงานกันเมื่อไหรคะ” นีรชาพยายามแสดงออกให้เหมือนกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน “น้ำ เธอรู้ไหม สามปีมานี้ พี่ตามหาเธอมาตลอด” สมภพจ้องมองตาของเธอ ในสายตาอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความดื้อรั้นและขัดขืน “พี่ถามทั้งเพื่อน ถามเพื่อนบ้านของเธอ พี่ยังประกาศตามหาในโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์” เขาตามหาและรอเธอสามปี จนกระทั่งเขาหมดหวัง และคุณปู่ได้คุกเข่าขอร้องต่อหน้าเขา ให้ช่วยธุรกิจของครอบครัว เขาคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เขาหมั้นได้เพียงหนึ่งเดือน เขาก็หาเธอพบ เธอหลบตา แกล้งถามว่า ตามหาน้ำหรอคะ น้ำคิดว่าพี่ลืมน้ำไปแล้ว สมภพยิ้มเจื่อนๆ“น้ำ พี่จะลืมน้ำได้ยังไง น้ำก็รู้ ยังไงพี่ก็ไม่เคยลืมน้ำ” พักหนึ่ง เขาลืมตาขึ้นท่าทีไม่แน่ใจ ถามอย่างสงสัย “น้ำ สามปีมานี้ น้ำคิดถึงพี่บ้างไหม” น้ำ เธอคิดถึงผมบ้างไหม “ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ พี่สมภพ น้ำคิดถึงพี่มาก”นีรชากัดริมฝีปากของเธอแน่น กลัวคำพูดที่ตัวเองได้โพล่งออกมา เธอสามารถพูดอะไรได้บ้าง เธอมีสิทธิ์อะไรที่สามารถพูดได้อีก ใช่แน่นอนค่ะ บางครั้งน้ำก็ยังคิดถึงพี่ค่ะ”นีรชาตอบไปอย่างไม่สนใจอะไร ทำเหมือนเป็นเรื่องง่าย เหมือนว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ไม่คู่ควรที่เธอตอบอย่างจริงจัง สมภพมองตาของนีรชาอย่างไม่ละสายตา จนเกือบทำให้เธอคิดว่าสมภพจะมองเห็นสิ่งที่เธอกำลังแกล้งทำ